Just A Dream...

Κεφάλαιο 53ο: Με νοιάζει...

Olivia's POV:

Η μάνα μου θα με σκοτώσει... Ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Ειλικρινά τον τελευταίο χρόνο είχα δοκιμάσει πολύ τα όρια της μαμάς μου. Την αγαπούσα πολύ κι είχαμε μια όμορφη σχέση, ισότιμη και πραγματικά μου έδειχνε τεράστια κατανόηση όμως... πόση κατανόηση να δείξεις όταν η 17χρονη κόρη σου φεύγει ταξίδι λίγες μέρες μόνο πριν τις εξετάσεις της;! Ωστόσο, της εξήγησα κι όσο κι αν θύμωσε δεν το έδειξε. Καταλάβαινε πολλά περισσότερα απ'όσα της έλεγα. Με ένιωθε με έναν ιδιαίτερο τρόπο και για κείνη μετρούσε περισσότερο το να είμαι ευτυχισμένη, απ'το να τα πάω καλά στις εξετάσεις μου. Κάτι που πίστευα πως θα το κατάφερνα μιας και είχα ρίξει τόσο διάβασμα που πλέον είχαν εντυπωθεί όλα στο μυαλό μου.

Υπήρχε όμως κάτι που ήταν πιο σημαντικό για μένα τώρα από την προοπτική του πανεπιστημίου. Εκείνος... Ο Νάιαλλ είχε αρχίσει να πιάνει πάτο κι όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήταν εξαιτίας μου. Έπρεπε να τον βοηθήσω να συνέλθει. Δεν θα ήταν εύκολο. Ήθελα όμως να το προσπαθήσω. Κι όταν τον είδα έτσι... να έχει πιει και να μου λέει πως μ'αγαπάει μέσα στο παραμιλητό του... λύγισα. Έμεινα δίπλα του ώσπου τον πήρε ο ύπνος και τα παιδιά δε με ενόχλησαν από διακριτικότητα. Το μωρό μου κοιμόταν κι εγώ καθόμουν δίπλα του στο κρεβάτι και τον κοιτούσα.

Δεν ήξερα αν αυτό θα ήταν η καλύτερη λύση για να γίνει καλύτερα, όμως, δεν είχα σκοπό να το κουνήσω από δίπλα του. Τον κοιτούσα και χάιδευα απαλά τα μαλλιά του. Κάποια στιγμή, σαν να το ένιωσε πως ήμουν εκεί, γύρισε πλευρό και κούρνιασε στα πόδια μου. Έμεινα εντελώς ακίνητη για να μην ξυπνήσει και τον κράτησα εκεί, στην αγκαλιά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και για λίγο τα ξέχασα όλα. Τις παρεξηγήσεις, το θυμό, τη ζήλεια μας, το χωρισμό... Όλα! Το μόνο που υπήρχε μέσα μου αυτή τη στιγμή ήταν η αγάπη μου για εκείνον... Κι αυτή την αγάπη θα έβαζα μπροστά τώρα για να τον σώσω. Δεν είχα σκοπό να τον αφήσω να σπάσει. Όχι από τύψεις ή ενοχές... όχι από οίκτο... αλλά από τον έρωτα μου για κείνον. Αυτό τον έρωτα που ήταν τόσο δυνατός που μπορούσε να νικήσει όλους μας τους δαίμονες.

Πέρασα όλη μου τη νύχτα να τον κρατάω στην αγκαλιά μου ενώ κοιμόταν και φυσικά εγώ δεν έκλεισα μάτι. Κάποια στιγμή προς το ξημέρωμα, τραβήχτηκε λίγο από πάνω μου και άνοιξε τα μάτια του. "Δεν ήταν όνειρο τελικά..." είπε μόλις με αντίκρισε κι εγώ του χαμογέλασα. Το δικό του πρόσωπο όμως παρέμεινε θλιμμένο και μελαγχολικό. "Θα προτιμούσες να ήταν όνειρο; Να μην ήμουν εδώ;" τόλμησα να ρωτήσω και τον είδα να κατσουφιάζει. "Ίσως... αν ήρθες επειδή με λυπάσαι..." απάντησε κι έκανε την καρδιά μου κομμάτια. Απ'την άλλη όμως θύμωσα κιόλας που είχα αυτή την αντιμετώπιση μετά από τόσο καιρό που είχε να με δει...