Just A Dream...

Κεφάλαιο 13ο: Το μικρό αγόρι

Η βόλτα που πήγαμε τελικά ήταν μεγαλύτερη από όσο θα περίμενα ποτέ. Μετά από μία μικρή ξενάγηση στα πιο γνωστά σημεία της πόλης, αυτής της πόλης που αγάπησα με την πρώτη ματιά, ήθελε να μου δείξει κάτι ακόμα. Ή τουλάχιστον έτσι είπε... Με πήγε σε ένα πάρκο. Ή μάλλον εκείνος το είπε πάρκο. Για μένα ήταν ένα τεράστιο λιβάδι με πανέμορφα λουλούδια. "Εεεμ Νάιαλλ τι κάνουμε εδώ;" ρώτησα κι εκείνος πήρε ένα σοβαρό ύφος. "Σε έφερα εδώ για να σε σκοτώσω..." μου είπε αργά και τονίζοντας την κάθε λέξη.

Για μια στιγμή σχεδόν τον πίστεψα και πάγωσα στη θέση μου, κάτι που φυσικά τον έκανε να σκάσει στα γέλια. "Αν έβλεπες... το... πρόσωπό σου..." μου είπε ανάμεσα στα χαχανητά του κι εγώ χωρίς να σκεφτώ, μαγεμένη από τον υπέροχο αυτό ήχο, έγειρα πάνω του και τον φίλησα. Ένα απαλό και σύντομο φιλί μα για μένα ήταν αρκετό. "Το αγαπώ το γέλιο σου!" ψιθύρισα κι εκείνος με κοίταξε έντονα στα μάτια. Τα γαλανά δικά του σχεδόν με έκαναν να ξεχάσω τι ακριβώς είπα και μάλλον κι εκείνον αφού δε μιλούσε. Τα χέρια του βρέθηκαν στα μάγουλά μου και με τράβηξε κοντά του. 

Τη στιγμή που τα χείλη του άγγιξαν ξανά τα δικά μου, ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί και όσο κι αν προσπάθησα να το κρύψω, το ένιωσε κι εκείνος. "Κρυώνεις;" ψιθύρισε πάνω στα χείλη μου κι εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή ήταν το κρύο. Το μόνο που ήθελα ήταν το φιλί του κι ίσως κάποτε να κατάφερνα να πιστέψω πως ήταν αληθινό. Δεν το φαντάστηκα. Δεν το ονειρεύτηκα. Ήμουν πραγματικά, αληθινά, εδώ μαζί του. Και με φιλούσε τόσο τρυφερά σαν να ήμουν το πιο πολύτιμο κρύσταλλο. Όταν ξεκολλήσαμε, λίγα λεπτά αργότερα, με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν. "Πες μου κάτι για σένα..." είπε ξαφνικά και τον κοίταξα μπερδεμένη. "Τι θέλεις να μάθεις;" ρώτησα αν και ήδη ήξερε κάποια πράγματα για μένα.

Ίσως αυτή τη φορά ήθελε περισσότερες λεπτομέρειες για τα απλά, τα καθημερινά, αυτά που κάνουν πιο αληθινή τη σχέση. Αν δηλαδή μπορούσα να πω πως είχα 'σχέση' μαζί του... "Τα πάντα!" είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο και έτσι ξεκίνησα να μιλάω. Του είπα για το σχολείο και τις λίγες φίλες μου, την πίεση των μαθημάτων που είχα να αντιμετωπίσω για τις εξετάσεις μου, για τη μαμά μου που δεν συμφωνούσε με αυτό μου το ταξίδι για τον ίδιο λόγο και όλα όσα έκανα για να μπορέσω να έρθω εδώ. Όταν σταμάτησα να μιλάω τα μάτια μου ήταν υγρά και το ίδιο και τα δικά του. Ωστόσο, εκείνος προσπάθησε να το κρύψει και κοίταξε το τοπίο μπροστά μας. "Πώς την έπεισες;" με ρώτησε ύστερα από μια αμήχανη παύση και γύρισε προς το μέρος μου. "Ορίστε;" ρώτησα αφού δεν κατάλαβα τι εννοούσε.