Just A Dream...

Κεφάλαιο 23ο: Σ'αγαπώ

Eva's POV:

Λένε πως όταν κάποιος είναι μακριά σου, μετράς τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, για να τον ξαναδείς... Έτσι έκανα κι εγώ. Και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μου έλειπαν δύο άτομα ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση. Η κολλητή μου έφυγε και με άφησε και όσο κι αν ήθελα να είναι καλά, με πονούσε όλο αυτό. Μιλούσαμε καθημερινά όμως... δεν ήταν το ίδιο! Κι από την άλλη, ήταν κι ο Χάρρυ... Κάθε φορά που έφευγε ένιωθα πως δεν θα ξανάρθει. Το ήξερα πως ήμουν παράλογη όμως δεν το άντεχα αυτό. Ζήλευα και ήταν ανυπόφορο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα κάτι τόσο δυνατό για κάποιον και έτρεμα μήπως τον χάσω. Ωστόσο, δεν τον άφηνα να καταλάβει κάτι. Δεν μπορούσα να του πω ή να του δείξω πόσο ζήλευα. Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι... Πάντα ήμουν άνετη και ήρεμη αλλά τώρα...

"Είσαι ερωτευμένη ηλίθιο! Αυτό έπαθες!"  Το υποσυνείδητο μου απάντησε για μένα με σαρκαστικό υφάκι. Όχι δεν είμαι! Δηλαδή δεν... Πφφ ναι είμαι! Είμαι ερωτευμένη με το Χάρρυ Στάιλς!!! Εγώ και εκατομμύρια ακόμα γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Κι αυτό με τρέλαινε! Εκείνες όμως δεν ήξεραν τον πραγματικό Χάρρυ. Τον ευαίσθητο, τρυφερό, προστατευτικό και γλυκό Χάρρυ που ήξερα εγώ. Το Χάρρυ που... Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από το κουδούνι της πόρτας που χτυπούσε επίμονα. Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα να ανοίξω ελπίζοντας πως θα ήταν εκείνος όμως μόλις άνοιξα την πόρτα βρέθηκα μπροστά στο μελαχρινό χαμογελαστό φίλο μου.

"Ζέιν!!!" αναφώνησα και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου. Εκείνος ανταπέδωσε αμέσως το σφιχτό κράτημα κι ύστερα τραβήχτηκε να με κοιτάξει. "Μόνη σου είσαι;" με ρώτησε και κοίταξε τριγύρω καθώς μπήκαμε μαζί στο σαλόνι και κάθισα στον καναπέ. "Ναι, ο φίλος σου είχε δουλειά μου είπε... Τώρα τι ακριβώς θα σε γελάσω..." του είπα με σηκωμένο φρύδι και από το βλέμμα μου κατάλαβε τι εννοούσα. "Ευάκι..." μου αντιγύρισε στον ίδιο τόνο και ήξερα πως αν κάναμε διαγωνισμό στο πείσμα θα τον κέρδιζε επάξια. "Πρόσεχε! Ο Χάρρυ δεν είναι τέτοιος τύπος! Είναι μαζί σου γιατί θέλει να είναι!" Γαμώτο το ήξερα αυτό! Απλά δεν μπορούσα να τον μοιράζομαι με όλες εκείνες που τον ήθελαν... ίσως περισσότερο απ'όσο εγώ.

"Ζι... εγώ..." ξεκίνησα αλλά σταμάτησα απότομα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να μιλήσω γι'αυτό μαζί του ή και με κανέναν άλλον αφού ήξερα μέσα μου πως γινόμουν παράλογη. Όμως... Εκείνος ήρθε δίπλα μου και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου ενώ τα μάτια του είχαν καρφωθεί στο πρόσωπό μου. "Τι είναι μωρό μου; Τι φοβάσαι;" με ρώτησε γλυκά και το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο, σαν να ήξερε ποιο ήταν το πρόβλημα αλλά ήθελε να το ακούσει από μένα. "Απλά... πφφ... Ζηλεύω εντάξει;! Ζηλεύω και φοβάμαι... Εκείνος μπορεί να έχει όποια θέλει κι εγώ..." Ξέσπασα κι εκείνος χαμογέλασε και ένευσε στα λόγια μου. "Έχεις δίκιο!" μου είπε και ξαφνικά ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου μέχρι που συνέχισε.