Just A Dream...

Κεφάλαιο 22ο: Κρυφτό

Olivia's POV:

Είχα μείνει στήλη άλατος. Δεν πίστευα πως ήταν εδώ. Νόμιζα πως είχα τρελαθεί από τη στέρηση και είχα παραισθήσεις. Ή πως μου έλειπε τόσο πολύ που δημιούργησα αυτό το όνειρο μόνο για να μπορέσω να το ζήσω έστω και στο μυαλό μου. Τον κοιτούσα και περίμενα ανά πάσα στιγμή να ξυπνήσω και να βρεθώ μόνη στο κρεβάτι αγκαλιά με το υγρό από δάκρυα μαξιλάρι μου, όπως συνέβαινε τις τελευταίες μέρες. Όμως δεν έγινε έτσι. Τα λεπτά περνούσαν κι εγώ εξακολουθούσα να στέκομαι ακίνητη στο σαλόνι του σπιτιού μου με εκείνον απέναντί μου. Ήρθε αργά κοντά μου και πριν καλά καλά το επεξεργαστώ στο μυαλό μου, βρέθηκα στην αγκαλιά του.

Με έσφιξε μέσα στα χέρια του σαν να εξαρτιόταν η ζωή του απ'αυτό ενώ εγώ ήμουν υπερβολικά σαστισμένη για να ανταποδώσω την αγκαλιά. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι εκεί και να αφήνω το άρωμα του να πλημμυρίζει τις αισθήσεις μου... Θεέ μου τι όμορφα που μύριζε! Αλλά πώς...; Τραβήχτηκα απότομα και τον κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας να βρω απαντήσεις. "Πώς βρέθηκες εδώ;" ψιθύρισα αφού ένιωθα πως αν ύψωνα τη φωνή μου θα έσπαγε και δεν ήθελα να λυγίσω εδώ, μπροστά του. "Ρώτησα κι έμαθα... Ζήτησα από το Λίαμ να με καλύψει και... ήρθα." εξήγησε χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

Ξαφνικά ένιωσα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Ήταν όντως εδώ. Τα είχε παρατήσει όλα και είχε έρθει εδώ, για μένα... Θεέ μου είναι τρελός! Προσπάθησα να συγκρατήσω το χαμόγελο που ήταν έτοιμο να απλωθεί στα χείλη μου και κράτησα το πρόσωπό μου ανέκφραστο. "Δηλαδή ο Λίαμ, ξέρει ότι είσαι εδώ;" ρώτησα αν και ήταν το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον πάρω αγκαλιά, να τον φιλήσω, να τον κολλήσω στον τοίχο και να του... Λιβ, μαζέψου! "Εεε όχι. Δεν του είπα πού θα πήγαινα. Μόνο ότι έπρεπε να φύγω για λίγο. Κανείς δεν ξέρει ότι είμαι εδώ." είπε ύστερα από ένα λεπτό διώχνοντας τις ανάρμοστες σκέψεις μου από το μυαλό μου.

"Εεε Ολιβιάκι μου; Εγώ θα είμαι στην κουζίνα αν χρειαστείτε κάτι!" είπε ξαφνικά η μαμά μου και σχεδόν είχα ξεχάσει την παρουσία της εδώ. Δεν πρόλαβα να της πω κάτι αφού σχεδόν διακτινίστηκε στο διπλανό δωμάτιο όπου βρισκόταν η κουζίνα μας, για να με αφήσει μόνη μαζί του. Και τότε ήταν που ήρθε η αμηχανία ανάμεσά μας. Δεν ήξερα τι να πω. Τι να κάνω. Από τη μία ήθελα να του πω να φύγει για να μη νιώθω τόσο άβολα αλλά από την άλλη... ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να ξεχάσω τα πάντα. Τίποτα όμως από τα δύο δε μου βγήκε. "Λιβ... συγγνώμη!" μίλησε εκείνος ύστερα από λίγα λεπτά άβολης σιωπής μεταξύ μας.