Just A Dream...

Κεφάλαιο 41ο: Μια ευχή

Katerina's POV:

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς και όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, είχα πάθει κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βγω από το δωμάτιο, δεν ήθελα να ντυθώ, να φάω κι όσο για το ρεβεγιόν... ούτε λόγος. Ήθελα απλώς να μείνω στο κρεβάτι με ένα μπολ παγωτό και να λιώσω στις ταινίες φορώντας τις χνουδωτές πιτζάμες μου. Αυτό ήταν που ήθελα για να μπει ο νέος χρόνος. Και να περιμένω υπομονετικά τη στιγμή που θα γυρνούσα πίσω στην Ελλάδα. Αν ήταν στο χέρι μου θα γυρνούσα σήμερα. Αλλά δεν είχα έρθει μόνη και θα έπρεπε να εξηγήσω το λόγο που ήθελα να φύγω στη μαμά της φίλης μου. Το κυριότερο όμως ήταν πως δεν ήθελα να στεναχωρήσω την Ολίβια.

Ήμουν σίγουρη πως αν της έλεγα ότι ήθελα να φύγω, θα ερχόταν μαζί μου. Όμως ήταν τόσο περιορισμένος ο χρόνος που είχε με το Νάιαλλ, που δεν άντεχα να της το στερήσω αυτό. Την αγαπούσα πολύ την κολλητή μου για να την πληγώσω έτσι. Ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα με έκανε να γυρίσω στην πραγματικότητα και να αφήσω τις σκέψεις μου να ησυχάσουν για λίγο. "Ναι;" ρώτησα και είδα την πόρτα να ανοίγει αργά. Κι αυτό που είδα με ξάφνιασε. "Να σου κάνω παρέα;" μου είπε γλυκά εκείνη και ήρθε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού μου. Έμενα στο σπίτι του Νάιαλλ τελικά, αφού ο Χάρρυ με την Εύα ήταν... σε περίεργη φάση... και ένιωθα αμήχανα να μένω στο σπίτι του. Κι έτσι ο Νάιαλλ μου είχε παραχωρήσει ένα δωμάτιο στο δικό του παλάτι -γιατί και σπίτι κανονικό δεν το λες, με δώδεκα υπνοδωμάτια- και ήμουν καλύτερα εδώ.

Αυτό που δεν περίμενα βέβαια με τίποτα, μέσα στην κατάθλιψη μου, ήταν η Μπάρμπαρα να έρχεται στο δωμάτιο μου απρόσκλητη και να θέλει να περάσουμε χρόνο μαζί. Αν και... ήξερα για ποιο λόγο είχε έρθει. Ένα πράγμα δεν ήξερα όμως. Γιατί εκείνη; Ποιος της είπε...; "Συμβαίνει κάτι;" τη ρώτησα απαλά χωρίς να θέλω να φανώ αγενής αλλά ήθελα να μάθω τι την παρακίνησε να έρθει εδώ. Από τη στιγμή που δεν είχα βγει καθόλου από το δωμάτιο εδώ και δυο μέρες... κάποιος της μίλησε για μένα. "Κατερίνα... θα έχεις καταλάβει ότι... τα αγόρια είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους. Ό,τι κι αν συμβαίνει το μοιράζονται. Και... ο Ζέιν μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μου."

Οι λέξεις της ήταν διατυπωμένες προσεκτικά και με ευγένεια σαν να φοβόταν μήπως με προσβάλλει, αφού ήταν λεπτή η θέση της από τη στιγμή που δεν ήμασταν και φίλες, αλλά από την άλλη ήθελε να μου μιλήσει γι'αυτό. Μόλις σταμάτησε να μιλάει, εγώ αναστέναξα. "Ήρθες να μου μιλήσεις για το Λούι..." διαπίστωσα αλλά το κούνημα του κεφαλιού της με διέψευσε. "Όχι. Ήρθα να δω πώς είσαι. Αν μπορώ να κάνω κάτι για να νιώσεις καλύτερα. Η Ολίβια μου είπε πως δεν έχεις βγει καθόλου από το δωμάτιο και σκέφτηκα μήπως ήθελες να κάνουμε μια βόλτα μαζί. Να χαλαρώσεις λίγο... Και σου υπόσχομαι πως δε θα μιλήσουμε καθόλου για το θέμα αν δεν το θες..." είπε με πολύ γλυκό τρόπο και της χαμογέλασα.