Just A Dream...

Κεφάλαιο 17ο: Μη φύγεις

Olivia's POV:

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις ξύπνησα ήταν πως δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπιώ ποτέ. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και ένιωθα πως δεν μπορούσα να κουνηθώ. Άνοιξα αργά τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Αυτό που είδα με έκανε να χαμογελάσω. Ο Νάιαλλ κοιμόταν δίπλα μου φορώντας μόνο ένα σορτσάκι ενώ τα δικά μου ρούχα ήταν στο πάτωμα. Έκλεισα πάλι τα μάτια κι άρχισα να σκέφτομαι όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ. Ο τρόπος που με φιλούσε, τα χέρια του γύρω μου, τα χείλη του πάνω στο δέρμα μου ήταν κάτι το μοναδικό. Δεν έκανε πολλά. Δεν τον άφησα να κάνει γιατί είχαμε πιει και οι δυο. Ήθελα όταν θα ερχόταν η πρώτη μας φορά να ήμουν απολύτως νηφάλια. Το ίδιο κι εκείνος. Όμως ακόμα κι αυτά τα τρυφερά αγγίγματα ήταν αρκετά για μένα.

Τον κοιτούσα για αρκετή ώρα χαμένη στις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα πως είχε ξυπνήσει κι εκείνος. "Γεια..." είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο αποσπώντας με από τις σκέψεις μου. Κοίταξα τα όμορφα μάτια του που έλαμπαν και έσκυψα για να τον φιλήσω τρυφερά στη μύτη. "Καλημέρα μωρό μου!" Του είπα κι εκείνος κατσούφιασε. "Το μωρό σου θέλει κανονικό φιλί για να πει καλημέρα!" μου είπε παραπονιάρικα κάνοντας με να γελάσω. Τον πλησίασα πάλι και τα χείλη μου σχεδόν βρέθηκαν στα δικά του. "Κάνεις σαν μωρό... Το λατρεύω αυτό σε σένα!" ψιθύρισα κι ύστερα τον φίλησα. Ήταν ένα παθιασμένο, έντονο, βαθύ φιλί που κράτησε αρκετά λεπτά ώσπου εκείνος τραβήχτηκε για να πάρει ανάσα. "Πάμε για πρωινό;" μου είπε και χαμογέλασα.

"Πάω να ετοιμαστώ. Θα σε δω κάτω!" του είπα και σηκώθηκα. Πήρα τα ρούχα μου και πήγα στο μπάνιο. Έκανα ένα γρήγορο ντους και αφού βγήκα χάρηκα που προνόησα και είχα πάρει μαζί μου ρούχα για σήμερα. Αφού ντύθηκα, στέγνωσα γρήγορα τα μαλλιά μου και βγήκα στο διάδρομο. Για μια στιγμή κοντοστάθηκα κοιτώντας την πόρτα απέναντί μου. Δεν ήταν σωστό αυτό που ήθελα να κάνω αλλά από την άλλη... θα σκάσω αν δε μάθω! Πλησίασα την πόρτα του δωματίου του και έριξα μια νευρική ματιά στο διάδρομο μήπως έρθει κανείς. Και τότε γύρισα αργά το πόμολο και άνοιξα ελάχιστα, τόσο που να μου επιτρέπει να βλέπω αλλά χωρίς να με βλέπουν. Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο και το βλέμμα μου στάθηκε στο κρεβάτι. Τα σεντόνια ήταν ανακατεμένα ενώ ο Χάρρυ ήταν εκεί και κοιμόταν γαλήνια στην αγκαλιά της κολλητής μου. Θεέ μου...

Περίμενα πως κάτι θα συνέβαινε αλλά αυτό... ήταν καλύτερο από όλα αυτά που ονειρεύτηκα πως θα γίνουν. Προσπάθησα να ξεπεράσω την έκπληξή μου και έκλεισα αθόρυβα την πόρτα. Όταν γύρισα όμως να φύγω έπεσα πάνω στο Ζέιν. "Τι έγινε μικρή; Κατασκοπεύουμε τον ξένο κόσμο;" μου είπε με πειρακτική διάθεση και με αγκάλιασε. Του χαμογέλασα πλατιά και από το άνετο ύφος του ένα πράγμα μόνο μπορούσα να συμπεράνω. "Τους είδες κι εσύ..." είπα κι εκείνος γέλασε, με αυτό το υπέροχο γέλιο του που ήταν κολλητικό. "Όχι ακριβώς... Μάλλον τους άκουσα... Το βράδυ." είπε γελώντας και με πήρε από το χέρι. Κατεβήκαμε μαζί τη σκάλα και βρήκαμε τα αγόρια στο τραπέζι να τρώνε.