Just A Dream...

Κεφάλαιο 33ο: Αμφιβολία

Zayn's POV:

"Τι κάνουμε;" τη ρώτησα καθώς περπατούσαμε στο δρόμο. Ένιωθα τα βλέμματα γύρω μου και πάλευα να τα αγνοήσω αλλά μου ήταν αδύνατο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα πόση εξουσία είχε το μάνατζμεντ πάνω μας. Είχε αρχίσει να με πιάνει πανικός. Ήθελα να φύγω. Να φύγω όσο πιο μακριά γινόταν! Το χέρι της Μπάρμπαρα μέσα στο δικό μου με κρατούσε στη γη αλλά για πόσο; Ήταν όλα τόσο σκηνοθετημένα... "Τι εννοείς;" με ρώτησε κι εγώ αναστέναξα και κούνησα το κεφάλι μου. "Δε μπορώ άλλο έτσι. Δε θέλω να κρατάω το χέρι σου επειδή πρέπει. Θέλω κάτι αληθινό!" ξέσπασα κι εκείνη κοίταξε γύρω της μήπως μας είχε ακούσει κανείς.

Ύστερα με πλησίασε και στάθηκε μπροστά μου. Άφησε το χέρι μου κι έφερε και τα δυο δικά της στο πρόσωπό μου. "Κοίτα με!" απαίτησε αλλά δε χρειαζόταν. Τα ψυχρά αλλά τόσο όμορφα μάτια της με είχαν αιχμαλωτίσει. Μακάρι να μπορούσα να χαθώ σ'αυτό τον ωκεανό που ήταν τα μάτια της... "Ζέιν... είναι αληθινό! Είμαι εδώ!" μου ψιθύρισε καθώς χάιδευε τα μάγουλά μου αλλά ξαφνικά ο τόνος της άλλαξε. Κάτι υπήρχε στα μάτια της που δε μπορούσα να προσδιορίσω. "Όταν δέχτηκα να... να παίξω το κορίτσι σου..." ξεκίνησε να λέει κι εγώ κράτησα την ανάσα μου.

Ήξερα το λόγο που το έκανε αλλά το να το ακούσω να το πει ήταν... μεγάλο βήμα. Και για κείνη και για μένα. Ήταν η πιο σκοτεινή αλήθεια που υπήρχε ανάμεσά μας και δεν είχε ειπωθεί ποτέ. "Το έκανα για να πλησιάσω το Νάιαλλ. Το είδα σαν ευκαιρία να είμαι κοντά του με κάποιο τρόπο. Ξέρω ότι ήταν λάθος μου όμως... τότε ήταν όλα τόσο διαφορετικά." είπε τελικά κι εγώ κούνησα το κεφάλι μου. "Και τώρα; Τι άλλαξε;" πρόφερα αλλά δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να ακούσω την απάντηση. Ήδη κρατούσα την ανάσα μου και δεν είχα ιδέα πως θα αντιδρούσα αν μου έλεγε πως... ακόμα αυτό ήθελε. Πως με χρησιμοποιούσε.

"Τώρα... κάτι που ξεκίνησε σαν λάθος... είναι ότι πιο σωστό έχω κάνει στη ζωή μου! Ζέιν... θέλω να είμαι εδώ! Όχι για τον κόσμο, όχι για την καριέρα, όχι για τα λεφτά... Αλλά επειδή..." Σταμάτησε να πάρει ανάσα κι εγώ ένιωθα να τρέμω. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τη μέση της και την έφερα πιο κοντά μου. "Επειδή... τι;" την προκάλεσα και τα όμορφα μάτια της βυθίστηκαν στα δικά μου. Ένιωθα σαν να με υπνώτιζαν αλλά οι επόμενες λέξεις της ήταν που μου έκοψαν την ανάσα. "Επειδή... σε θέλω! Περισσότερο απ'όσο θα'πρεπε! Ξέρω ότι δε μου κάνει καλό. Ξέρω ότι θα καώ μαζί σου αλλά δε μπορώ να κάνω πίσω. Όχι πια!"

Τα λόγια της άναψαν μια φωτιά μέσα μου κι όσο κι αν με φόβιζε την απολάμβανα. Κι εγώ την ήθελα! Ίσως από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε κοντά. Τώρα όμως τα πράγματα ήταν τόσο περίπλοκα... "Δε μου αρέσει να προβάλλω τις σχέσεις μου..." είπα προσεκτικά κι εκείνη πίεσε τα χείλη της μεταξύ τους σαν να σκεφτόταν τι έπρεπε να πει. "Ούτε εμένα!" αποκρίθηκε στον ίδιο τόνο κι ήταν σαν να με προκαλούσε. "Μας βλέπουν..." ψιθύρισα ύστερα από ένα λεπτό και το στραβό της χαμόγελο μου έδωσε όλες τις απαντήσεις που ζητούσα. "Μας νοιάζει;" μου αντιγύρισε και πριν προλάβω να αντιδράσω, τα ζεστά χείλη της πιέστηκαν στα δικά μου.