Just A Dream...

Κεφάλαιο 46ο: Τύψεις

Zayn's POV:

Άγχος... αγωνία... φόβο... δεν ξέρω τι απ'όλα ένιωθα καθώς περίμενα να δω το φίλο μου σε εκείνο το ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου. Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως μετατράπηκαν σε θυμό μόλις είδα την Εύα να βγαίνει κλαίγοντας από το δωμάτιο σχεδόν αμέσως μόλις μπήκε. "Με έδιωξε..." είπε και μείναμε όλοι άφωνοι. Τι πράγμα; Την έδιωξε; Πώς μπορεί να την έδιωξε;! "Εύα..." πρόφερα απαλά και πλησίασα να την αγκαλιάσω αλλά τραβήχτηκε απότομα. "Όχι. Θα... θα πάω σπίτι. Αν γίνει κάτι πάρε με." είπε κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Για λίγο κοίταξα τους φίλους μου και είχαν το ίδιο έκπληκτο ύφος με μένα. "Θα πάω εγώ μαζί της." είπε η Ολίβια και φυσικά έτρεξε προς την κατεύθυνση που έφυγε η κολλητή της.

"Τι ήταν αυτό πάλι;" ρώτησε ο Νάιαλλ και κοιτούσε διστακτικά προς την έξοδο. Αμέσως κατάλαβα τι σκεφτόταν οπότε του ένευσα προς το μέρος που ήταν καρφωμένο το βλέμμα του. "Πήγαινε μαζί τους. Θα μείνουμε εμείς εδώ!" του είπα απαλά κι αφού δίστασε για μια στιγμή, έτρεξε πίσω απ'τα κορίτσια. "Ωραία... πάμε μέσα εμείς;" είπε ο Λου κι εγώ ένευσα. Το ίδιο κι ο Λίαμ. Μετά την αποχώρηση του Νάιαλλ και των κοριτσιών, είχαμε μείνει εγώ, ο Λου, ο Λίαμ και η Πεζζ με την Κατερίνα. "Καλύτερα να πάτε πρώτα εσείς. Εγώ και η Κατ θα μείνουμε εδώ." είπε μαλακά η Πέρι και της χαμογέλασα. Ήξερε ότι μετά από τον τρόπο που έφυγε η Εύα θα θέλαμε λίγο χρόνο μόνοι με τον κολλητό μας για να καταλάβουμε τι έγινε μεταξύ τους.

Κοιταχτήκαμε για λίγο μεταξύ μας κι ύστερα μπήκαμε ένας ένας στο δωμάτιο όπου βρισκόταν ο φίλος μας. Από τη μία ήθελα να σιγουρευτώ πως ήταν καλά μετά από την τρομάρα που πήρα για χάρη του αλλά από την άλλη ήθελα να τον δείρω που φέρθηκε έτσι στην Εύα. Κυρίως όμως ήθελα να μάθω το γιατί. Γιατί της φέρθηκε έτσι;! Έμεινα τελευταίος και μόλις μπήκα τον είδα να κοιτάζει την τηλεόραση θλιμμένος. "Χαμός γίνεται..." ήταν το πρώτο πράγμα που είπε και μόλις έστρεψα το βλέμμα μου στην οθόνη, είδα πλάνα από το νοσοκομείο και ένα ρεπορτάζ αρκετά αναλυτικό για το ατύχημα. Δεν περίμενα πως θα είχαν δράσει τόσο γρήγορα αλλά δεν έπεσα κι απ'τα σύννεφα...

Πριν προλάβω να μιλήσω εγώ όμως, ο Λίαμ πήγε κοντά του και του πήρε το τηλεκοντρόλ μαλακά από το χέρι κι ύστερα έκλεισε την τηλεόραση. "Μη σε απασχολούν αυτά. Θα τα χειριστούμε εμείς. Το θέμα είναι να γίνεις καλά." του είπε κι είχε δίκιο. Πάνω απ'όλα έπρεπε να γίνει καλά. "Χαζζ... μας τρόμαξες." είπε ο Λου τρυφερά και του χάιδεψε τα μαλλιά, κάτι που έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Μ'άρεσε να τους βλέπω αυτούς τους δυο μαζί. Η τρυφερότητα που υπήρχε μεταξύ τους με συγκινούσε. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να είχαν ένα φίλο που να τους νοιάζεται όσο ο Λου  το Χάρρυ.