Just A Dream...

Κεφάλαιο 52ο: Half a heart

Zayn's POV:

Όλα ήταν διαλυμένα γύρω μου κι εγώ προσπαθούσα να βρω από κάπου να πιαστώ. Ο Νάιαλλ ήταν στα πατώματα από τότε που γύρισε απ'την Αθήνα κι εμείς δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τον βοηθήσουμε. Το κακό ήταν πως η κατάστασή του είχε αρχίσει να επηρεάζει τη δουλειά. Είχε χάσει το χαμόγελό του και όσο κι αν προσπαθούσαμε να το κρύψουμε, άρχισε να φαίνεται και στις συνεντεύξεις μας αυτό. Και για ένα παιδί σαν το Νάιαλλ... η αλλαγή στις εκφράσεις του ήταν εμφανής. Είχε σοβαρέψει από εκεί που ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη κι αυτό δυστυχώς φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά. Πλέον είχα απελπιστεί. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Είχα αποφασίσει να τον βοηθήσω με κάθε κόστος. Άλλωστε, ήταν κι ένας τρόπος να ξεφύγω απ'τα δικά μου μπερδέματα. Είχαν γίνει όλα ένα κουβάρι και δεν είχα ιδέα από πού να το πιάσω. Γι'αυτό και είχα στο μυαλό μου να βοηθήσω πρώτα το φίλο μου. Εξάλλου το θέμα του μου φαινόταν πιο εύκολο στο να λυθεί, απ'το δικό μου. Κι έτσι βρέθηκα στα γραφεία του μάνατζμεντ. Πάντοτε φοβόμουν τις συναντήσεις μαζί τους, ωστόσο αυτή τη φορά το αίτημα μου ήταν απλό και πολύ συγκεκριμένο. "Χρειάζομαι μερικές μέρες άδεια." του ανακοίνωσα μόλις μπήκα μέσα και σαν πρώτη αντίδραση πήρα ένα ειρωνικό βλέμμα συνοδευόμενο από ένα στραβό χαμόγελο.

"Σε πέντε μέρες έχετε συναυλία... το θυμάσαι;" μου αντιγύρισε κι εγώ ένευσα αλλά δεν είχα σκοπό να υποχωρήσω. Έπρεπε να το δεχτεί. Κι εγώ έπρεπε να φύγω. "Φυσικά και το θυμάμαι. Όμως είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι και θα είμαι πίσω για την τελική πρόβα. Τρεις μέρες χρειάζομαι μόνο. Δεν θα το ζητούσα αν δεν ήταν απόλυτη ανάγκη." επέμεινα κι αυτή τη φορά το βλέμμα του έγινε ανήσυχο λες και πραγματικά νοιαζόταν για μένα. "Είναι πρόβλημα υγείας;" με ρώτησε προσεκτικά και κατάλαβα πως το μυαλό του πήγε στο χειρότερο, με την έκφραση που είχα. "Όχι, μην ανησυχείτε. Όλα καλά. Απλώς είναι προσωπικό και πρέπει να φύγω για να το λύσω." εξήγησα κι αυτή τη φορά το είδα στο βλέμμα του πως δε θα μου χαλούσε το χατίρι.

"Να πας. Την έχεις την άδεια που θες. Αρκεί να έχεις ανοιχτό το κινητό σου για να μπορούμε να σε βρούμε αν προκύψει κάτι." απάντησε τελικά κι εγώ ένευσα αμέσως και υποσχέθηκα πως θα είμαι διαθέσιμος αν προκύψει το οτιδήποτε. Ωστόσο, ο χρόνος μου ήταν ελάχιστος κι έτσι μόλις έφυγα από κει, πήγα αμέσως στο αεροδρόμιο. Είχα προνοήσει να ετοιμάσω ένα σάκο με τα πράγματα μου από πριν για παν ενδεχόμενο. Δεν ήθελα να σπαταλήσω άλλο χρόνο. Έπρεπε να φύγω αμέσως. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, μόνο στην Εύα. Εκείνη με παρότρυνε γι'αυτό το ταξίδι για να είμαι ειλικρινής. Και ήλπιζα μέσα από την ψυχή μου να πετύχει.