Just A Dream...

Κεφάλαιο 24ο: Εγώ κι εσύ...

Olivia's POV:

Μετά από μια απερίγραπτα ντροπιαστική και αμήχανη στιγμή στο πρωινό με τη μαμά μου, βρεθήκαμε πάλι στο δωμάτιο για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε το υπόλοιπο της μέρας. Εκείνος κοιτούσε το δωμάτιο μου κι εγώ είπα να ανοίξω το λάπτοπ μήπως και μιλήσω λίγο με τα παιδιά και την κολλητή μου. Μου έλειπαν όλοι τόσο πολύ... Ο αγαπημένος μου όμως ήταν εδώ... Και γι'αυτό ήμουν πολύ ευτυχισμένη! "Είναι... είμαι παντού..." τον άκουσα κάποια στιγμή να ψιθυρίζει και γύρισα να τον κοιτάξω. Κατάλαβα αμέσως τι κοιτούσε από τη φωνή του που ράγισε.

Χθες ήταν σκοτεινά και δεν είχε δει καλά τι υπήρχε στο δωμάτιο μου. Ή για να το θέσω πιο σωστά... τι υπήρχε στους τοίχους του δωματίου μου. Οι αφίσες μου... Είχα δύο μεγάλες με όλα τα αγόρια μαζί και οι υπόλοιπες είχαν μόνο το πρόσωπό του... Ήταν πολλές... τόσες πολλές που κάλυπταν κάθε επιφάνεια του τοίχου. Είχα και μια στο γραφείο μου σε μια ασημένια κορνίζα. Αυτή όμως δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτογραφία. Ήταν η πρώτη που βγάλαμε μαζί... Ήθελα να την έχω δίπλα μου για να παίρνω δύναμη να διαβάσω για το σχολείο.

Τα μάτια του Νάιαλλ περιπλανήθηκαν στις εικόνες κι ύστερα γύρισαν ψάχνοντας το πρόσωπό μου. "Όταν είπες πως μου είχες αδυναμία... δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Αλλά το να το βλέπω εδώ..." Άφησε τη φράση του στη μέση και τα όμορφα μάτια του βούρκωσαν καθώς με κοιτούσαν. Εγώ έφυγα μπροστά από τον υπολογιστή, αφήνοντας τον ανοιχτό και πήγα κοντά του. "Μωρό μου... πότε θα σταματήσεις να έχεις ανασφάλειες;" του είπα γλυκά και έπιασα τα χέρια του. Εκείνος μου χαμογέλασε και πέρασε τα χέρια του γύρω μου. "Μαζί σου... πάντα θα έχω." μου ψιθύρισε και τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να του απαντήσω άκουσα έναν ήχο από τον υπολογιστή μου. Πήγα στο γραφείο και μόλις είδα την οθόνη χαμογέλασα πλατιά.

"Με παίρνει ο Λίαμ. Μη μιλήσεις για λίγο." του είπα κι εκείνος ένευσε και κάθισε στο κρεβάτι μου ενώ εγώ πάτησα το πλήκτρο για να δεχτώ τη βιντεοκλήση του φίλου μας. Λίγες μέρες πριν δεν μπορούσα καν να ονειρευτώ πως θα είχα κλήση στο Skype από το Λίαμ Πέιν. Μόλις είδα το πρόσωπό του στην οθόνη μου, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει. Όλοι τους μου είχαν λείψει αλλά ο Λίαμ είχε μια... ηρεμία στο βλέμμα του που με έκανε να ξεχνάω τα προβλήματα μου και να βλέπω τα πάντα πιο θετικά. "Λίαμ!!!" αναφώνησα κι εκείνος χαμογέλασε πλατιά μόλις με είδε.

"Κοριτσάκι μου..." αποκρίθηκε γλυκά και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Νάιαλλ να τσιτώνει. Μμμ, ζηλεύουμε; Ωραία! "Μου έλειψες Λίαμ... Όλα καλά;" ρώτησα αν και ήξερα την απάντηση του οπότε κρατήθηκα να μην αντιδράσω υπερβολικά και προδοθώ. "Εεεμ ναι... Δηλαδή... ο... ο Νάιαλλ... έχει εξαφανιστεί και... έχω αρχίσει να ανησυχώ." μου είπε διστακτικά και σαν να προσπαθούσε να κρύψει τη σοβαρότητα της κατάστασης για να μη με ανησυχήσει. Ωστόσο, εγώ ήθελα να τον ψήσω λίγο. Έκανα νόημα στον Νάιαλλ, που ήταν έτοιμος να έρθει δίπλα μου και μπροστά στην οθόνη,  να μείνει εκεί που είναι και να μη βγάλει άχνα ενώ εγώ κοίταξα ξανά το Λίαμ με ένα δήθεν προβληματισμένο ύφος.