ROTA

BÖLÜM 18.

Öldürülen, fiziksel ya da psikolojik olarak şiddete uğrayan tüm kadınlarımız için bu bölüm. Yazdığım sürece hep kanayan yaralarımıza değineceğim. Bu bölüm az da olsa onları yad edelim çünkü tek ülkede 1 günde 3 kadının nefesinin kesilmesini sindirmek güç...

Güzel kızlarım... Korkmayın çünkü biz gerçekten çok güçlüyüz.

BU SATIRA HAYATTAN KOPARILAN BİR KADININ İSMİNİ YAZAR MISINIZ? Herkes yorumları okusun ve isimleri ezberlesin. Çünkü biz unuttukça onlar çoğalıyor. İlk isim benden. ÖZGECAN ASLAN! UNUTMA, UNUTTURMA!

mr. kitty - 44 days

BÖLÜM 18.

Soğuk hava tenime doğru tırmanırken düşüncelerimi sarıp dondurmaya çalışıyordu. Issız caddeye vuran sokak lambalarının ışığı olmasa burada durmaya çekinirdim ama ışık sanki gündüzmüş gibi hissettiriyordu. Uzaktan bir köpeğin gölgesini görür gibi olduğumda onun üşüyüp üşümediğini düşünmüştüm bu sefer de. Üzerimde kalın uzun montum vardı ama buna rağmen burnumla yüzüm buz kesmiş gibiydi.

Uzaktan bir ses duyduğumda kaşlarım düz çizgi hâlini almış, kulaklarım kabarmıştı. "Coşkun, oğlum!" Köpek sanki ismi buymuş gibi havladığında kızın gölgesi sokakta büyümeye başladı. Köpek boş yolun ortasına atladığında kız bu sefer koşmaya başladı ve dizlerinin üzerine çöktü. "Gel buraya!"

Köpek ona doğru ürkek adımlarla gidip boynuna atladığında gözlerimi kısarak caddenin diğer tarafından onları izliyordum. Kız, köpeğin boynunu ve başını okşamaya başladı, ardından onu kucağına alarak benim olduğum tarafa geldi.

O an bu kısa siyah saçlı kızı daha önce gördüğümü fark etmiştim. Bu kız kesinlikle çöplükte dua ederken yanıma gelen kızdı. İsmi Umman'dı.

Işığın olduğu tarafa geçerek beni fark etmesini bekledim. Attığı adımlar yanımda durduğunda, "Bu saatte burada olmamalısın," dedi kısılan sesiyle.

"Niye?"

"Çünkü demin bir kadın öldürüldü. Çığlıklar yüzünden kaçtı köpeklerim."

Tüm bedenim buz kestiğinde, "Neden?" diye sormuştum saçma bir şekilde.

"Neden mi olması lazım?" diyerek soludu öfkeyle. "Bir kadının öldürülmesi için hangi sebep tutarlıdır? Bir kadın öldürüldü. Bizim için sıradan bir insan ama o başkasının annesiydi, kızıydı, ablasıydı, kardeşiydi. Onlarca kişi öldü aslında. Bir kadını öldürmek sadece cinayet değil. Katliam. Anlıyor musun?" Ürken köpeğini daha sıkı sardı. "Evin nerede? Seni bırakabilirim."

Nasıl tepki vereceğimi bilemiyordum. Sanki bir anda bedenim kar fırtınasına maruz kalmış gibi bumbuz kesilmişti. Kemiklerim bile işlevini yitirmiş gibiydi. "Ben burada yaşıyorum."

"İyi o zaman. Ben gideyim. Sen de hemen içeri gir."

Arkasını dönmesine fırsat tanımadan, "Peki, ya sen?" diye sordum. "Sen yalnız mı döneceksin?"

Başını aşağı yukarı salladı. "Cebimde bıçak ve biber gazı taşıyorum."

Gözlerimin o gazla yandığını hissettim. "Buna mecbur muyuz?" Neden erkekler istediği saatte rahatça sokaklarda dolaşırken kadınlar bunu yapamıyordu? Neden kadınlar her adımdan sonra omzunun üzerinden arkasına bakıyor, eve yetişmek için acele ediyordu?