Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yolunu şaşmış bir pusula gibiydim. Sürekli dönüyordum ama asla sabit bir yeri gösteremiyordum. Oklar bir tarafı gösterse bile o rotaya kendim bile inanmazdım çünkü ben hep yanlıştım ve hiç doğru olamayacaktım.
Benim hikâyem nasıl bitecekti? Sönecek miydim daha hiç parlamadan? Batacak mıydım bataklığa daha kirlerimden arınmadan? Yoksa... Boğulacak mıydım daha hiç nefes almamışken?
Bir kolun karnıma dolandığını, beni kendisine çektiğini ve başımı sudan çıkardığını hissettim. Başımın aksine bedenim suda kalmaya devam ediyordu.
Bu temas neden bu kadar tanıdıktı ve gözlerimi bile açmadan o olduğunu anlamıştım? Bilincim yerindeydi, boğulmamıştım. Sadece bir an boşluğuma gelmişti ve suya düşmüştüm. O ne sanıp arkamdan atlamıştı birkaç saniye içerisinde tereddüt etmeden?
Onun tutuşu gevşerken kollarımın altından başka biri tuttu ve beni yukarıya doğru çekip yeşil çimlere doğru uzanmamı sağladı. Sonra sesler daha da çoğaldı.
"Güniz!"
"Haritacı!"
"Güniz Işık!"
Beni çağıran seslere karşılık gözlerimi açmak istesem de bir karanlığın içine çekilmem sonucunda başarısız olmuştum. Sesler çoğalıp kaosa dönüşürken, "Gün," diyen fısıltı kulaklarımdan tüm içime sızmıştı. Sadece onun fısıltısı gözlerimi açma isteğimi körüklemişti.
Göğsüme yapılan baskılar sonucunda öksürüp gözlerimi açtığımda başım döndü. Puslu gözlerimin ilk odağı Bulut oldu. Ellerini göğsümden çekerken gök mavisi gözlerinde toplanan gri bulutlar tüm yüzüne dağılıyordu sanki.
