ROTA

BÖLÜM 40. (2. Kitap Finali)

Merhabalar. Çok duygusal bir halde yazıyorum bu satırları. Bu, Rota'nın okuduğunuz son bölümü. 24 Ağustos 2020'de başladığımız bu dolu dolu macerayı burada sonlandırıyoruz.

Lisedeki zorbalıklara farkındalık yaratmak adına başladığım bu seride her defasında gücünü hissettiğim Güniz Işık'a, hatalarıyla bile kendini sevdiren Efe'ye, sevgisiyle herkesi kendine hayran bırakan Bulut'a, yüzümüzü her daim güldüren Nail'e, çoğu zaman hareketlerine anlam veremediğimiz Uğur'a ve misafir bile olsa herkesin gözdesi Umman'a çok teşekkür ederim.

Fakat en büyük teşekkürüm en başından, ortasından ya da son anda bana katılan sizlere!

Gün ışıklarım... İyi ki sizinle tanıştım. Yoldaşlığınız için her daim minnettar olacağım. Yakında kitap sayfalarında ROTA'yı ölümsüz kılacağız ve bu hepimizin başarısı.

ROTA buradan günün birinde silinse bile raflarımızda daima parlayacak.

O yüzden ROTA'nın en uzun bölümünde sizden rekor yorum görmek istiyorum. Her satıra bıraktığınız yorumu okuyacağım. Kitap olacak bir kurgunun finalini sizi yarı yolda bırakmamak adına yayımlıyorum ve bunun karşılığında sadece düşüncelerinizi okumak istiyorum.

^ Bağımsız özel bölümler gelecek ama bu final.

🌤

Spotify - lemveli / Rota playlisti
TikTok / lemveli
Instagram / lemveli

🌤

Galatasaray - Adanmış Hayatların Umudu

BÖLÜM 40.

Binlerce kelimeden oluşan bir romanda, iki kelimeye sığdırılan ve aslında hiç anlatılmayan o kızdım ben.

Gayrimeşru kızı.

Bu benim hikâyemin başlangıç noktasıydı, bunu kabul edebilirdim.

Fakat asla final bu olmayacaktı.

Buna izin vermeyecektim.

Ayaklarıma daha sıkı sarılarak gökyüzünde belli belirsiz olan yıldızları izledim. Name'de her gece gökyüzü pasparlak yıldızlarla süslenirdi ama burası derin bir karanlığa mahkûm olmuştu.

Odamın kapısı yavaşça tıklatıldığında, "Gel," dedim ve bedenimi koltukta kapıya doğru çevirdim.

Aylin başını içeriye doğru uzatıp, "Beni almaya geliyorlar," dedi. "Vedalaşmak istedim."

"Heyecanlı mısın?"

Ağır adımlarla gelip yatağıma oturdu ve hevesle başını salladı. "Babam oldukça geri kafalı biri olduğu için her zaman bir kafesin içinde yaşadım ben. Cevherler'den teklif geldiğinde onu zor ikna ettim. Şarkı söylememe, sahnelere çıkmama izin vermiyordu çünkü. Sonra herkesin bana ucube gibi baktığı o koleje adım attım."

Buruk bir tebessüm dudaklarıma konuk oldu. "Bu duyguyu iyi bilirim."

"Uğur'un benim kurtuluşum olduğunu düşündüm. Babamın aksine bana karışmayacaktı, özgürlüğüme gölge düşürmeyecekti, beni anlayacaktı."

"Onu sevmedin mi?"

"Sevdim," dedi kederli sesle. "Küçük bir çocuğu sever gibi sevdim. Ve o çocuk büyümediği için gidiyorum şimdi. Güniz Işık... Ben hiçbir zaman sizin bir parçanız olamadım. O dört çocuk ve sen bir bütün gibisiniz. Beni asla dışlamadınız ama sizin aranızdaki bağ bambaşka."