Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen önceki bölümlere ve bu bölüme oy verdiğinizden emin olun. Sevgilerle...🌤
Davichi - Sunset
BÖLÜM 8.
Bulut'tan...
Aylar önce.
"Güzelim, yapma böyle," diyerek ona doğru adım attığım an sıçrayarak geri çekildi ve duvara sindi.
Ellerini kulaklarına bastırarak, "Efe gelsin. Efe gelsin. Efe gelsin," diye tekrar etmeye başladı. Her defasında ses tonu yükseliyor, sinirden yanakları kızarıyordu. Gözlerim dolduğunda her zamanki acizliğimi hissedip cebimdeki telefonla onu aradım.
Telefonu açtığında düğümlenen boğazım eşliğinde, "Yaren seni istiyor. Gelebilir misin?" diyebildim zorlukla. Beni ikiletmedi ve birkaç dakika sonra burada olacağını belirtti.
Annem ve babam kapının eşiğinde bize bakarken gözlerindeki keder onları yine esir almıştı. "Geliyor mu?"
Omuzumun üzerinden anneme bakarak, "Geliyor," diye cevap verdiğimde Yaren'in tiz sesi tekrar kulağıma dolmuştu.
Bu sefer yere sinmişti ama yine ellerini kulaklarına bastırmış şekilde aynı cümleyi tekrar ediyordu. "Efe gelsin. Efe gelsin. Efe gelsin."
"Geliyor." Cevabımla biraz sakinleşti ve ellerini kucağına indirdi. Ona yaklaşmak istedim. Ona sarılmak istedim. Onu defalarca kez öpmek istedim ama bunların hiçbirini yapacak kudrete sahip değildim.
Otizm.
Ona dokunduğum anlara son noktayı koyan bir teşhisti. Onu benim elimden acımasızca alan bir teşhisti. Ona doğru attığım adımlarda bacağımı kangren bırakan bir teşhisti.
"Efe geliyor. Efe geliyor. Efe geliyor."
Sürekli telaffuz ettiği ismi içimdeki kıskançlığı körüklerken bana bu zamana kadar hiçbir şekilde hitap etmediği detayı yine canımı acıtmıştı. Bir defa olsun ismimi diline getirmemişti. Onun için hiçbir şeydim. Onun için istese ölürdüm ama zerre kadar umurunda olmayan değersiz bir adamdım.
Ona ulaşmak istediğim her an benden kaçıyordu. Duvarlardan, masaların altından, Efe'den medet umuyordu.
Bir tek geceleri bana engel olamıyordu. Uyuduğu anlarda onu koklayabiliyor ve rahatça öpebiliyordum.
O benim kardeşimdi.
Ama ben onun gözünde bir abi değildim.
Dakikalarca sindiği duvarda durup son cümlesini tekrar ettiğinde ben de yatağının yanındaki yere sinmiş ve onu izlemiştim. Annem ile babam yemeğini hazırlamak için aşağıya inmişti. İkimiz yine yalnızdık.
