Son Evlilik Bükücü

💐SEB/40💐

~Son Evlilik Bükücü~

"S*ktir!"

"Hadi ordan be!"

"Has-"

"Ben söyledim onu." Diye Furkan'ın sözünü kesen Ali yüzünden Furkan gözlerini yumarak sabır çekti.

"Niye abicim?" Diye araya giren ve iki arkadaşının atışmasını bölense Muhammed olmuştu.

"Gidemem işte, zorlamayın."

Tamamen uzanıp gözlerini tavana diktiğinde Sahra'yı düşünmeye başladı.

Şimdiden kaçmaya başladığı Sahra'yı.

Kimseye ölesiye bağlanamamıştı ya da hep öyle olduğunu düşünmüştü; Ömrü boyunca yanında sadece kardeşlerinin olacağını ve kimseyle yuva kuramayacağını...

Sonra nasıl olduysa o kadar kişinin arasından yolu Sahra'yla kesişmişti. Tesadüflere asla inanmazdı ve Sahra'yı yoluna hediye ettiği için Allah'a teşekkür etti. Ama buraya kadardı.

Yoluna yalnız devam etmesi gerekiyordu.

Böyle düşünen tek kişiyse kendisiydi.

"Ciddisin sen!" Furkan Cihangir'in gözlerini tavana diktiğini ve derince daldığını görene kadar şaka yaptığını zannediyordu.

"Ciddiyim zaten niye şaka yapayım? Eve geri dönmüyorum."

Ali sevinçle yumruğunu kendine çekerken Muhammed karnına dirsek atarak Cihangir'i işaret edince, Ali olayın ciddiyetinin farkına vardı. Ve planları alt üst olmasın diye devreye girdi.

"Ne demek ciddiyim, eve gitmiyorum?!" Diye U dönüşü yaparken Muhammed başını iki yana sallayarak Ali'nin sersemliğine iç çekti.

"Beyniniz sulandı da anlamıyor musunuz yoksa anlamamazlıktan mı geliyorsunuz? Gitmiyorum işte, gitmiyorum!"

"Saçma sapan hareketler yapma Cihangir. Sahra'yı evde yalnız mı bırakacaksın? Hem bu olayın üstüne kız seni çok pis yanlış anlar oğlum, kendine gel, kaybedersin Sahra'yı."

Ali'nin sözlerini desteklemek için Muhammed'de ekledi;

"Hem biz evli adamları almıyoruz artık eve! Karının bedduasını falan alırız, sağol kalsın."

Furkan ben zaten başından beri kızların tarafını tutuyordum der gibi ellerini havaya kaldırdı.

"Elif'im buna çok kızar, ben almayayım."

Tek derdi Elif değildi tabi ama bunu Cihangir'in bilmesine gerek yoktu.