DELPHİ LESTRANGE

❄ARAYIŞ❄

(H)

Birden kendilerini bir ormanda buldular. Burası Arnavutluk olmalıydı. Delphi'nin biraz başı ağrıyordu.

"Hissediyorum. Burada. Ama çok uzak. Çok zayıf. Çabuk olmalıyız."

"Ne taraftan?"

Bir süre hissetmeye çalıştı. Etrafında döndü. Sonunda durdu. Doğuya gitmelilerdi. İçinden bir ses oraya doğru yönlendiriyordu onu.

"Bu taraftan. Doğuya gitmeliyiz."

Yaklaşık yarım saat doğuya ilerlediler. Devam ettikçe Delphi'nin başı daha çok ağrıyordu. Ama hissedemiyordu. Sanki olduğu yerde dönüyordu. Yaklaşmıyordu. Hava karardı. Akşam oluyordu. İkisi de yorulmuşlardı.

"Anne, yarın devam edelim. Çok yoruldum. Hissedemiyorum. Bu gece ormanda kalabiliriz."

"Küçükken bir Black olarak bunları yaşayacağımı söyleseler her halde inanmazdım. Düştüğüm duruma bak. Ama Karanlık Lord için her şeyi yapmaya hazırım. Haftalarca sürse bile aramaya devam edeceğim."

"Bavulumda bir çadır olacaktı."

Delphi bavulunu karıştırdı ve çadırı buldu. 5 dakika sonra kurmuşlardı. İçeri girdiler. Delphi birkaç atıştırmalık çıkardı. Karınları doyduktan sonra yattılar. Yarın uzun bir gün olacaktı.

**************************

Sabah ilk uyanan Delphi olmuştu. Saat 10'du. Okul yüzünden sürekli erken kalkıyordu. Bu yüzden bugün biraz daha fazla uyumuştu. Gidip kahvaltı için bir şeyler hazırlamaya başladı. Annesini uyandırmadı. Onca yaşadığında onun da biraz uyumaya hakkı vardı. Hazır olduktan sonra kaldırdı ve beraber kahvaltı yaptılar. Biraz daha çadırda kaldılar. Gitme zamanı geldiğine karar verdiklerinde çadırı bozup yola koyuldular. Bütün günü yürüyerek geçirdiler. Yorulunca bir süre dinleniyor, sonra yola devam ediyorlardı. Ama hiçbir işaret yoktu. Bazen baş ağrısı artıyordu, ama anında tekrar azalıyordu. Zaman geçtikçe biraz daha ümitlerini kaybediyorlardı. Bütün gün ormanda dolaşıp durdular. Ama ilerleme kaydedememişlerdi. Bir ağacın altında dinlenmek için durdular.

"Dur! Bir şey hissediyorum." 

Ama bu sefer bunu söyleyen Bellatrix'ti. Yere eğildi. Toprağa dokundu. Sonra ayağa kalkıp elini etraftaki bir kaç ağaca sürttü.

"Burada bir büyü var. Onu bulmamızı engelliyor."

"Bozabilirim."

"Çok güçlü. Çok çok güçlü. Kolay bir büyü değil. Sanırım çok eski bir büyü."

"Bir de ben bakayım."

Delphi yere eğildi. Ellerini toprağa koydu ve gözlerini kapattı. Beyaz saçları havada uçmaya başladı. Aynı zamanda parlıyordu. Gözlerini tekrar açtığında saçları da eski haline dönmüştü.

"Haklısın. Çok eski bir büyü. Merlin'in büyüsü."

"Ne?!"

"Bir efsaneye göre Merlin Morgana'yı öldürmemiş. Onu Arnavutluk'a sürgün etmiş. Kaçamaması için çok güçlü ve bozulamayacak büyüler kullanmış. Morgana yıllarca Arnavutluk'ta yaşamış. Kimse onu bulamamış. Demek efsane doğruymuş. Merlin'in büyüleri bugün bile bozulmamış. Gerçekten çok güçlü olmalı."