Harry ve Delphi'nin uyanmalarının üzerinden 1 hafta geçmişti. Görünüşte ikisinde de değişiklik yoktu. Büyünün yan etkisi olmamıştı. Yani en azından onlar öyle sanıyordu. Delphi ise yan etki yaptığının farkındaydı. İçinde bir şeyler değişmişti. Duyguları. Ama hepsi değil. Sadece 1 tanesi. Harry'ye karşı olanlar. 1 haftadır daha farklı hissediyordu. Ama ne olduğunu anlamıyordu. Kimseye bundan bahsetmemişti. Bahsetmeye de niyeti yoktu. Şimdilik bunları düşünemezdi. Bugün hastaneden çıkıyorlardı. Bu yeni hayatının başlangıcı olacaktı. Yine de bunun bir cezası olur muydu? Onca yaptığından sonra, bakanlık onu suçsuz yargılar mıydı? Hem o bir katildi. Annesini öldürmüştü. Buna rağmen hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edebilir miydi?
Delphi 15 dakikadır kafasındaki düşüncelerle boğuşuyordu. Eşyalarını toplamıştı. Her şey hazırdı. Ama öylece bekliyordu. Neyi beklediğini kendi de bilmiyordu. Sadece yatağa oturmuş, hiç kımıldamadan, donuk gözlerle ileriye bakıyordu. Tam 15 dakikadır. Hala transtan çıkmadığı için en sonunda Harry onu uyandırmak zorunda kalmıştı. Harry geldiğinde ise Delphi yerinde sıçrayıp yastığı kafasına vurmuştu.
"Heey! Benim."
"Affedersin."
"Sorun değil. Ne düşünüyordun?"
"Önemli bir şey değil. Hadi gidelim artık."
"Emin misin? 15 dakikadır kımıldamadın bile."
Ama Delphi'nin anlatmaya niyeti yoktu. Harry'ye uyarıcı bakışlarından birini fırlattı.
"Tamaam. Sormadım say."
Birlikte aşağı indiler. Draco ve Hermione de 5 dakika sonra onlara katılacaklardı. Ama kapıya çıktıklarında böyle bir manzara beklemiyorlardı. Merdivenlerin sonunda pek çok gazeteci fotoğraf çekiyor, bir sürü insan duruyor ve onları alkışlıyorlardı.
Delphi: Neler oluyor?
Harry: Seni alkışlıyorlar. Bakanlık onca yaptığın şeye kayıtsız kalamazdı. Seni hiçbir şeyle suçlamayacaklar. Ayrıca Draco da özür amaçlı bir şey yaptı. Bakanlığın yardımı ile yaptıkların herkese anlatıldı. Artık herkes gerçekleri biliyor. Ve onca kişinin gözünde bir kahramansın.
"Bu kadar ilgiye alışkın değilim."
"Hadi ama! Her yerde bütün gözler senin üzerindeydi zaten."
"İnsanlar normalde bana korku ve nefretle bakar. Sevgi ve hayranlıkla değil."
"Bu daha iyi değil mi?"
"Hmm... Bilmiyorum."
O sırada arkalarından Draco ve Hermione geldi.
Draco: Umarım beni affedersin. Sana öyle dememeliydim.
"Bütün hafta aklına yanıma uğramak gelseydi çoktan affetmiştim. Ama özrünü kabul ediyorum."
Delphi Draco'ya sarıldı. Tabi Draco da ona.
"O zaman mükemmel bir yolculuğa hazır olun. Kendinizi sadece bana bırakın."
Elini öne uzattı. Diğerleri de uzattığı elini tuttular. Delphi yine uçmaya başladı. Ama bu sefer tek başına değil. Yanında Draco, Hermione ve Harry'yi de sürüklüyordu. Birlikte 20 dakika boyunca uçtular. 20 dakika sonra Hogwarts'a gelmişlerdi. Bahçede pek çok öğrenci vardı. Onları görenlerin hepsi eliyle havayı işaret ediyor, arkadaşlarına gösteriyordu. Delphi ise özellikle havada fazladan turlar atıyordu. Bir süre sonra birkaç profesör de bahçeye çıktı. Delphi yere yaklaştı. 2 metre yükseklikte tekrar insana döndü. Aşağı atladı ve ayaklarının üzerine düştü. Diğerleri ise yere yapıştılar.
Harry: Biraz daha yere yaklaşamaz mıydın?
"Affedersiniz. Yüksekten atlamaya alışkınım. Sizi unutmuşum."
***************
Sınır: 16 oy
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DELPHİ LESTRANGE
Fantasy~düzenlenecek~ Hepinize merhaba, bu benim ilk hikayem olacak. Şimdi kısaca hikayenin konusundan bahsetmek istiyorum. Delphi sıradan bir kız değildi. Öyle olmak ister miydi? Belki. Normal, onun yanında olacak bir anne babaya sahip olmak, sürekli bela...
