het geheim van harry styles||een Larry Stylinson fanfic

chapter-26-

Voordat ik begi wil ik 1 ding zeggen: OMG BIJNA 350 REEDS HEEL HEEEEL HEEEEEEL ERG BEDANKT!!!! Maarja nu ga ik wer verder met dit hoofdstuk

(Pov Louis)

"Wie is daar?" Roept Harry vanuit de woonkamer. Hij komt de gang in terwijl zijn blouse dichtknoopt. Hij kijkt naar de deuropening en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Armando! Wat leuk je weer te zien! Wat doe je hier?" Roept Harry blij. "Ik kom hier voor Louis natuurlijk! Hij moet nog ingelijfd worden." Zegt de man die blijkbaar Armando heet.

Ik kijk vragend naar Harry en zie dat zijn glimlach is verdwenen. "Nee! Ik laat Louis niet iets doen waar ik nog steeds spijt van heb!" Zegt Harry boos. Ik kijk hem verward aan. "Waar gaat dit over?" Vraag ik. Harry kijkt me aan. *ze willen dat je iemand vermoord. Ze gaan ook je pijngrens testen en nog andere verschrikkelijke testen*

Mijn ogen worden groot. "Nee! Laat me dat niet doen! Laat me hier bij Harry!" Roep ik overstuur en ik pak Harry stevig vast. "Hij heeft... Wacht! Kan hij...?" Armando kijkt Harry met grote ogen aan. Harry knikt en slaat een arm om mijn middel. "Louis, kan je je grip iets losser maken? Je plet me." Zegt Harry zo zacht dat alleen ik hem kan horen. Ik knik en doe wat hij vraagt. "Harry, je weet dat Louis nu wel mee MOET." Zegt Armando en hij kijkt Harry doordringend aan. "Dat weet ik, maar als hij niet wil gaan, gaat hij niet. Totziens Armando." Met die woorden sluit Harry de deur. We lopen naar de woonkamer en gaan op de bank zitten.

Ik heb Harry nog steeds niet los gelaten en ik ben ook nog niet van plan om dat te doen.

(Pov Harry)

Ik zit op de bank met Louis die zich als een koala aan me heeft vast geklamt. "Hazz?" Vraagt Louis ineens. "Ja." Ik kijk hem aan in zijn prachtige blauwe ogen waar ik wel uren naar kan kijken. "Komt die Armando nog eens om me te halen?" Ik zie dat er angst verschijnt in zijn ogen. Ik knik. "Helaas wel, boo. Helaas wel." Hij kijkt even naar de grond en gaat dan wat hoger tegen me aan zitten. "Ik wil niet iemand vermoorden." Zegt hij met een droevige toon in zijn stem. "Het komt wel goed. Ik zorg ervoor dat je hier blijft." Zeg ik en ik speel een beetje met Louis' haar.

"Waarom zei die Armando eigenlijk dat ik mee MOEST toen hij wist dat ik gedachten kon lezen?" Vraagt Louis na een tijdje. Ik zucht even. "Omdat er maar een klein aantal vampiers zijn die dat kunnen." Ik sta op en loop richting de keuken. "Wil je iets eten?" Vraag ik zodra ik me omdraai. Louis knikt en ik ga bezig met een lasagne.

Zodra de lasagne klaar is zet ik hem op de tafel die Louis heeft gedekt. "Het ruikt heerlijk hazz." Zegt hij en hij knuffelt me van achter. "Ga dan maar snel zitten dan kunnen we beginnen." Zeg ik en ik draai me om zodat ik in Louis' ogen kijk. Hij geeft me een kus op mijn neus en gaat zitten.

Zodra we het eten op hebben begin ik met opruimen. "Hazz, we hebben geen toilet papier meer." Roept Louis vanuit de kelder. "Ik ga wel even wat halen ik ben er zo weer!" Roep ik terug. Ik pak mijn sleutels en ga naar de winkel.

(Pov Louis)

5 minuten nadat Harry naar de winkel is vertrokken gaat de deurbel. Ik doe open en er staat een meisje met een bloedende arm. "Pardon weet u misschien waar het ziekenhuis is? Ik ben al bij 5 huizen geweest en u bent de eerste die open doet." Zegt ze kalm en ze houd haar arm een beetje omhoog. Ik knik en ga wat dichter bij haar staan zodat ik haar een goede beschrijving kan geven. Voordat ik iets kan zeggen ruik ik iets.

Een geur die heerlijk is. Een geur die ik eerder heb geroken. Een geur waar ik me niet tegen kon verzetten(a/n rare zin i know). De geur van mensenbloed. Voor ik het weet zet ik mijn tanden in haar nek. Ze gilt maar ik negeer het. Na een tijdje is het stil en haal ik mijn gezicht weg van haar nek. Ik sla een hand voor mijn mond e  ren naar binnen. De trap op, naar de kamer van mij en Harry. Ik ga in een hoekje zitten en begin te huilen.

(Pov Harry)

Ik loop naar binnen via de achterdeur. "Lou, ik ben thuis!" Geen antwoord. Vreemd dat is niets voor Louis. Ik loop de woonkamer in. Geen Louis. Hij is vast aan het douchen. Ik loop naar boven. Vreemd ik hoor geen douch. Ik loop naar onze slaapkamer. Ik zie Louis in een hoekje zitten. Hij heeft zijn armen om zijn knieën geslagen en zjt zacht te snikken. "Louis?!" Ik ren naar hem toe en pak hem vast. "Wat is er?" Vraag ik hem. Hij schud heftig met zijn hoofd. "Lou, wat is er? Kijk eens naar me." Weer schud hij heftig met zijn hoofd en hij begint alleen maar harder te snikken.

"Lou toe nou. Zeg me wat er is. Je kunt me vertrouwen dat weet je." Hij schud met zijn hoofd. Ik plaats 2 vingers onder zijn kin en probeer die omhoog te krijgen. Louis stribbelt tegen maar uiteindelijk win ik. Ik schrik van wat ik zie. "H-het s-s-spijt me h-hazz." Hij verbergt zijn gezicht in zijn en begint weer te snikken. "I-ik kon mezehelf n-niet tehegen h-houden." Ik sla een arm om hem heen en trek hem naar me toe. "Het geeft niet. Het komt goed Lou. Het is niet jou schuld." Fluister ik hem toe.

Hij schud met zijn hoofd."i-ik wou het n-niet." Ik strijk over zijn haar. "Sssh, ik weet het. Het is niet jou schuld."

Na nog een uur zo te zitten sta ik op. "Kom we gaan slapen." Zeg ik. Louis knikt en staat op. Hij loopt naar de badkamer en met 5 minuten is hij terug. Zijn gezicht is schoon en hij heeft een pyama aan. Hij stapt in bed en ik ga naast hen liggen. Ik sla een arm om hem heen en val in een droomloze slaap.