het geheim van harry styles||een Larry Stylinson fanfic

chapter-41-

Voordat ik begin: HEEL Erg bedankt voor over de 1000 views! Ik was nooit bij H41 gekomen zonder alle lezers dus heel erg bedankt en sorry dat ik een tijdje niet heb geüpload.

(Pov Zayn)

Met veel vaart rij ik achter de ambulance aan. Harry zit bij Louis en Niall en Liam zitten samen achterin de auto.

Eenmaal bij het ziekenhuis rennen we de wachtkamer in. Harry zit met zijn gezicht in zijn handen. Ik ga naast hem zitten en trek hem in een knuffel. Hij huilt zacht en zijn schouders beginnen te schokken. "Familie van Mr. Tomlinson?" Word er gevraagd. We kijken op en er staat een dokter voor ons. Harry knikt en de dokter geeft een seintje dat we mee mogen komen.

(Pov Harry)

De dokter loopt een kamer binnen en wij volgen hem. Er staat een bed waar Louis op ligt. Maar hij is niet de Louis die ik ken. Hij is lijkbleek en zijn haar hangt slapjes langs zijn gezicht. Zijn ogen zijn gesloten en zijn lippen zijn een paarsachtige kleur. Ik loop naar het bed en ga er naast zitten. "Hoe gaat het met hem?" Vraagt Liam om de stilte te verbreken. "Hij heeft geluk. Een gebroken rib en een paar kneuzingen. Het had vele malen erger kunnen zijn. Hij heeft ook wat blauwe plekken. Met genoeg rust komt alles goed. We verwachten dat hij ieder moment wakker word." Verteld de dokter en hij vertrekt.

Ik pak Louis' hand vast. "Louis. Word wakker. Alsjeblieft. Ik kan niet zonder je." Smeek ik. Het maakt me niets uit dat de anderen me gek vinden. Ik wil Louis terug. Mijn Louis. Ik schrik op als ik een kneepje in mijn hand voel. "Louis?!" Vraag ik ongelovig. Hij kreunt en draait wat met zijn hoofd. Langzaam opent hij zijn ogen. "Harry?" Vraagt hij zacht. "Ja Louis. Ik ben het. Rustig maar, je bent veilig nu. Je leeft nog." Ratel ik blij. "Ik leef nog?" Vraagt Louis. Zijn stem slaat over bij het laatste woord en er staan tranen in zijn ogen.

"Wie heeft me gered?" Piept Louis en hij kijkt me verdrietig aan. "Liam. Wat is er ben je niet blij?" Vraag ik bezorgd. "Waarom Liam?!" Roept Louis ineens. "Waarom redde je me? Waarom liet je me niet gewoon sterven? Ik hoor hier toch niet." Het laatste mompelt hij. "Wat?! Louis hoe kom je daar bij? Tuurlijk hoor je hier wel." Zeg ik verward.

"Waarom ik dat denk? Harry, dat is nu al de tweede keer dat ik in het ziekenhuis lig in een hele korte tijd. De enigste reden dat ik het overleeft heb ben jij. Ik had dood moeten zijn!" Ik schrik van zijn uithaal. "Louis... ik dacht... ik dacht dat je daar blij mee was?" Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Zie ik er blij uit?!" Roept Louis. "I-ik... ik um... ik moet hier weg." Stotter ik. Ik sta op en ren weg.

(Pov Liam)

"Waar was dat voor nodig, Louis?" Vraag ik hem boos. Als ik geen antwoord krijg loop ik weg. Op zoek naar Harry. "Pardon. Heeft u een jongen met bruine krullen weg zien rennen?" Vraag ik een zuster. "Uhm. Ja! Hij rende richting de kantine." Antwoord ze en ik glimlach bedankend. Ik loop naar de kantine en zie daar een bekend persoon met bruine krullen staan. Harry.

Ik loop naar hem toe en leg mijn hand oo zijn schouder. Hij schrikt en draait zich snel om. "Ow, Liam. Jij bent het." Zegt hij zacht. "Kom op, Hazz. Jullie hebben ergere dingen meegemaakt." Zeg ik om hem te kalmeren. "Owja? Wat dan?! Hij had liever dood willen zijn, Liam! Hij is niet blij dat ik hem heb gered! Hij is niet eens blij dat jij hem hebt gered." Het laatste fluisterd hij.

"Harry, het komt wel goed. Je kent Louis. Hij komt er wel bovenop." Zeg ik en ik trek Harry in een knuffel. "Dat was voordat hij zelfmoord probeerde te plegen." Antwoord Harry en hij begint te snikken.

(Pov Louis)

Zodra Harry wegrent bekruipt een schuld gevoel me. Ik wil hem tegenhouden. Achter hem aan rennen. Maar het is te laat. Liam zegt iets maar zijn woorden dringen niet tot me door. Zodra hij merkt dat ik geen antwoord ga geven loopt hij achter Harry aan. Het blijft nog even stil in de kamer totdat ik besluit om het toch te vragen. "Kan 1 van jullie Harry halen?" Vraag ik en ik staar naar mijn handen.

"Ik snap jou echt niet." Zegt Zayn en hij stormt de kamer uit. "Ik haal hem wel." Zegt Niall en hij loopt weg. Even later komt hij terug met Harry. Harry loopt naar binnen en sluit de deur achter zich terwijl Niall naar, waarschijnlijk, de kantine loopt. "Wat is er?" Vraagt Harry zuchtend. "Het spijt me." Antwoord ik en ik kijk Harry aan. Zijn wangen zijn nat en zijn ogen rood van het huilen.

"Het spijt je? Je doet een zelfmoord poging en snauwt naar je vrienden en verloofde, en dan zeg je dat het je spijt?" Snauwt Harry. "Harry, ik bedoelde het niet zo. Dat weet je." Antwoord ik. "Toch?" Vraag ik als ik na 5 minuten nog geen antwoord heb.

"Ik weet het niet meer, Louis. Ik zei dat ik eraan kwam en toch sprong je. Liam is achter je aan gesprongen en je vraagt hem waarom. Snap je het dan niet? We doen het omdat we van je houden. Als vrienden, als broers, maar ook als verloofde. Wat er ook gebeurt, we houden van je, of je dat nou leuk vind of niet. We laten je nooit in de steek."

Harry looot naar me toe en pakt mijn hand vast. "Niet huilen Lou." Zegt hij. Ik merkte niet dat ik het deed maar Harry veegt een traan van mijn wang. "Het spijt me, Harry. Ik had nooit moeten springen." Zeg ik en ik voel tranen over mijn wangen lopen. Harry gaat op het bed zitten en trekt me in een knuffel.

Na een tijdje trekt hij terug en kijkt me aan. "Ik zei 'niet huilen'. Zegt hij en hij leunt naar me toe. Ik voel zijn zachte lippen op de mijne en beweeg mee in de zoen.

Harry trekt terug zodra er word gekucht. Niall staat bij de deur samen met Zayn en Liam. "Nogmaals: het is leuk dat jullie iets hebben, maar jullie hoeven niet overal te zoenen." Zegt Niall en hij loopt naar ons toe. De anderen volgen hem en ze gaan naast het bed staan. "Liam?" Vraag ik zacht, hopend dat hij me niet hoorde. Hij kijkt naar me en trekt zijn wenkbrouwen op. Wel dus.

"Het spijt me. Ik had niet zo moeten reageren. Je hebt niets verkeerd gedaan." Zeg ik zacht. Liam komt dichterbij staan en leunt naarvoren. Hij trekt me in een knuffel en zucht opgelucht. "Het geeft niet. Ik ben blij dat je van gedachten bent veranderd." Fluisterd hij in mijn oor waardoor ik moet giechelen. Hij gaat weer rechtop staan en kijkt me glimlachend aan.

De deur word opengedaan en de jongens draaien zich allemaal om. Ik probeer mee te kijken maar mijn zicht word geblokkeerd door Liam. Er verschijnt een dokter aan het voeteneind van mijn bed. "Mr. Tomlinson, ik heb goed nieuws voor u!" Zegt hij blij. "U mag naar huis, maar u moet wel rustig aan doen." Zegt hij en hij loopt weer weg. Oke raar.

En dat was het weer! Als jullie vragen hebben voor een q&a wees niet bang om ze te vragen. Ik hoop dat dit een leuk hoofdstuk was! Tot het volgende hoofdstuk

Xx Delany