het geheim van harry styles||een Larry Stylinson fanfic

chapter-12-

(Pov Harry)

Ik word wakker met het gevoel dat mijn hoofd ieder moment kan opensplijten. Ik open mijn ogen en zie dat ik in een soort kelder zit. Als ik rondkijk zie ik een gedaante aan de andere kant van de kamer liggen. Ookal kan ik het gezicht niet zien heb ik het gevoel dat ik die persoon ken. Opeens weet ik weer wat er allemaal is gebeurt en wie die persoon is. "Louis! Louis word wakker! Toe!" Tranen rollen over mijn wangen. "Word wakker. Alsjeblieft." Ik probeer naar hem toe te gaan maar ik zit vastgebonden aan de muur. Ik blijf naar Louis staren. Wachtend op een teken van leven. Ik haal opgelucht adem als ik hem zie ademhalen.

(Pov Niall)

"Wat moeten we nou doen?" Roep ik gestrest. "Niall! Relax!" Roept Liam. "We vinden ze wel!" Het kalmeert me een beetje als hij dat zegt. "Maar hoe?! We weten niet eens waar ze zijn!" Ik sta op het punt om in tranen uit te barsten. Ik schrik doordat mijn telefoon trilt. Een sms. "Ken jij dit nummer?" Vraag ik aan Liam. "Nee geen idee van wie het is." Ik open het bericht en begin te lezen.

Niall.

Je vraagt je vast af wie ik ben en hoe ik aan je nummer kom. Maar als ik jou was zou ik me eerst afvragen wat er met je vriendjes is gebeurt. Ze leven nog. Maar het is aan jou en die vriend van je hoe lang nog. Als je naar de politie gaat zijn ze er geweest. Als je ze niet optijd vind ook. We volgen ieder beweging die je maakt, dus wees verstandig. Als bewijs dat ze nog leven krijg je een video.

Ik geef mijn telefoon aan Liam en zak via de muur op de grond.

(Pov Harry)

De deur van de kelder gaat open en er komt iemand binnen. "Mooi 1 van jullie is in ieder geval wakker." Zegt een kille stem. Ik zie dat hij een telefoon vast heeft. Hij loopt naar me toe en pakt mijn kin. "Zeg eens 'hoi' tegen je vriendjes." Vriendjes? "Wie bedoel je?!" Ik schud mijn hoofd zodat mijn kin vrij komt. "Weet je niet wie ik bedoel? Misschien zeggen hun namen je wat: Niall en Liam." "Wat heb je met ze gedaan?! Waar zijn ze?!" De man lacht. "Hahaha! Ow rustig maar Harry! Ze zijn in jouw huis! Ik heb ze gewoon beloofd dat ik ze zou laten zien dat jij en je vriendje nog leven."

Hij loopt naar Louis. "Kom op! Wakker worden!" Roept hij en hij schopt in Louis' maag. "Oef!" Hij is wakker. "Louis! Laat hem met rust!" De man schenkt geen aandacht aan me en gaat door zijn knieën. "Kom op! Opstaan! Het is geen hotel hier!" Hij trekt Louis omhoog en duwt hem ruw tegen de muur. "Ik zei. Laat hem met rust!" De man draait zich om. "Hebben we praatjes, Harry? Dat dacht ik dus even niet." Hij zet de telefoon tegen de muur tegenover me en loopt naar me toe. "Eens even zien of je straks nog zoveel praatjes hebt." Zegt hij dreigend en hij geeft me een knietje onder mijn riem(ja op die plek ja) "Oef!" Ik krimp in elkaar van de pijn. "Zo, en nu even het filmpje naar je vrienden sturen."

(Pov Liam)

Als het filmpje is afgelopen valt mijn nond open. "Niall we moeten ze helpen en snel!" Ik geef hem zijn telefoon terug en begin door de kamer te ijsberen. "Wat moeten we nou doen Liam. Ze worden gemarteld daar!" Roept Niall en hij begint te huilen.

(Pov Louis)

De man loopt de kelder uit. Ik kijk naar Harry en zie hem half ineen gekrompen terwijl hij kreunt van de pijn. "Harry? Wie was dat?" Hij kijkt op en probeert de pijn te negeren. "Ik. Ik weet het niet. Ik herkende zijn stem niet." Hij kijkt beschaamd naar beneden. "Wat is er, Hazz?" Ik ben bezorgd. Wat als hij denkt dat dit zijn schuld is? "Het is mijn schuld dat je hier zit." Ik voel tranen in mijn ogen staan. "Hoe kom je daar nou bij? Jij kon er toch ook niks aan doen dat we ontvoerd worden?" Hij glimlacht flauwtjes. Maar het is niet de glimlach die ik gewend ben

Abrubt einde maar dit werd me anders een te lang hoofdstuk

Xx Delany