SANA SÖZ

34. BÖLÜM - İNANIŞ

TUĞBA...

"Ozan benim hemen halamlara haber vermem lazım. Duyunca alacağım tepkiden çok korkuyorum. En son onların haberi oluyor nasıl anlatacağım bilmiyorum. Benim gitmem lazım."
"Haklısın Tuğba hemen gidelim. Sen burada kal Ozan herhangi bir şey olursa hemen beni ara. Ben Hillary 'i de alıp eve geçiyorum."

Hillary ile eve gitmek için yola çıktık. Ben arabayı değil araba beni kullanıyordu sanki. Evdekilere herşeyi anlatıp hemen hastaneye dönmemiz gerekiyordu. Yol çok uzun olmamasına rağmen bitmek bilmiyor korkudan mideme ağrılar giriyordu. Çat pat olan ingilizcemle bir yandan Hillary 'e cevap veriyordum. Ana caddeden sağa sapıp nihayet sokağa girmiştim. Gelişi güzel park ettim hiç umrumda değildi. Bagajdan Hillary' nin valizini aldıktan sonra içeri girdik. Halamla eniştem kamelya da oturuyordu. Hillary 'yi görünce halamın yüzü sapsarı oldu.
"Hillary hoş geldin. Tuğba Leyla nerede?"
Hadi buyurun.
"Hala önce gel otur şöyle anlatacağım herşeyi."
"Tuğba korkutma beni Leyla nerede?"
"Hala Leyla iyi merak etme diyeceğim ama pek emin değilim."
"Neler oluyor düzgün anlat şunu!"
"Hala Demir öldü dirildi!"
"Ne ne demek öldü dirildi! Öldü mü yaşıyor mu?"
Onlara Demir ağabeyim ile ilgili son olay dahil bildiğim herşeyi anlattım. Böbrek nakli olmazsa daha fazla dayanamacağından ablamın ona böbreğini vereceğini söyledim.
"Neden bizim haberimiz yok! Bunu nasıl saklarsınız bizden! Tuğba bunun anlaşılır hiç bir tarafı yok. Hele Leyla herşeyi tek başına çözmeye çalışan asi kız da sen nasıl bize bunu söylemezsin!"
"Hala bir şey daha söyleyeceğim."
"Daha ne kaldı Tuğba!"
"Hala... ablam şu an ameliyatta!"
"Neee! Ne demek ameliyatta Tuğba!"
"Nasıl bizden habersiz hareket eder! Melek kalk hemen hastaneye gitmemiz gerek. Ah bu kız!"
"Enişte lütfen sakin ol! Ablama kızma ne olur?"
Eniştem delirmiş gibi şoför koltuğuna oturdu. Hillary ve ben arkada hiç sesimizi çıkarmadık. Haklılardı. Bir anne ve baba evlatları için endişeden deliye dönmüşlerdi. Eniştem arabayı hızlı manevralarla gideceğimiz vakitten daha kısa sürede varmamızı sağladı. Apar topar arabadan inip ameliyathane kapısında bekleyen Selimoğlu ailesiyle yüzyüze geldiler.
"Kerim bey! Olanları duyduk çok geçmiş olsun fakat neden bize hiç bir şey söylenmedi?"
"Bizde bilmiyorduk Mahir bey herşey bir kaç saat içinde oldu. Ben oğlumun hasta olduğunu bile bilmiyordum. Leyla kızım geldiğinde Demir 'i kaybetmiştik. Kalbi durdu geri gelmedi fakat on dakika geçmeden kalbi tekrar attığını haberi geldi. Kalan tek böbreği iflas edince Allah'ımın mucizesimi bilmiyorum Leyla kızım üç böbrekli olduğunu söyledi ve uyumlu çıktı. Eğer yetişmiş olmasaydı oğlumu ebediyen kaybetmiş olacaktım. Allah hepinizden razı olsun. "
" Kerim bey, benim kızgınlığım Leyla 'nın bize hiç bir şey anlatmaması. Her şeyi kendi başına halletmeye çalışması. Anlatsaydı belki de durum buralara kadar gelmeyecekti lakin önemli olan şu an onların iyi olması. Tek dileğimin ikisinin de ameliyatının güzel geçmesi. Ben inanıyorum Kerim bey, iyi olacaklar siz de inanın lütfen."

Halam Elif hanımla sarılmış ağlaşıyorlardı. Bir annenin evladını kaybetmesinin ne olduğunu an ve an yaşamıştı ama çok şükür ki ağabeyim geri gelmişti.

Tam üç saatin sonunda doktor ameliyattan çıktı.
" Öncelikle herkese geçmiş olsun diyorum. İkisininde ameliyatı başarılı geçti. Leyla hanımı birazdan normal odaya alırlar lakin Demir bey için aynı şeyi söyleyemem."
"Ne demek oluyor bu doktor bey ameliyat başarılı geçti dediniz."
"Evet ameliyat başarılı geçti fakat Demir bey çok zor bir süreçten geçti. Bir süre yoğun bakımda tedavi altında olacak. Ne zaman uyanır bilmiyoruz. Bu süreçte sabırla beklemek düşüyor."
"Komada mı yani?"
"Öyle de denebilir. Dediğim gibi artık bekleyeceğiz. Dua edelim ki beklediğimizden çabuk uyansın. Tekrar geçmiş olsun."

Herkesin yüz ifadesi buruktu. Yine de herşeye rağmen Demir ağabeyim hayattaydı.
"Tamam ağabeyim uyanacak. Sadece sabırla bekleyeceğiz. Bize düşen onun için dua etmek."
Kapı tekrar açıldı. Ablamı getiriyorlardı. Canım ablam benim. Yüzü soluk gözleri kapalı öylece sedyede yatıyordu. Peşinden Demir ağabeyimi getirip yoğun bakıma götürdüler. Önce Demir ağabeyime baktım. Türlü cihazlara bağlayıp yanından ayrıldılar. Daha sonra ablamın yanına gittik. Yatağına yatırılmış ince ince mırıldanıyordu. Nihayet gözlerini açtı.
"Demir!"
"İyi abla yaşıyor. Ameliyat başarılı geçti merak etme."
"Çok şükür Allah'ım."
"Gözlerinden yaşlar süzülmeye başlayınca deli gibi sarılmak istedim.
" Ne zaman görebilirim Demir 'i? "
" Anneciğim önce bir toparlan daha sonra görürsün Demir' i. Daha yeni çıktın ameliyattan. "
" Anne neden yanıma yatırmadılar? Neden burada değil? "
Eniştem araya girdi.
"Leyla'm benim güzel kızım. Sende biliyorsun ki Demir çok zor anlar atlattı. Bir süre tedbir amaçlı yoğun bakımda kalacak hepsi bu. Endişelenecek bir durum yok."
"Baba bana doğru söyleyin o iyi değil mi? Hayatta?"
"Evet kızım hayatta ve iyi, sen şimdi dinlenmene bak."
"Baba bana çok kızdınız mı?"
Eniştem ve halam bir süre ses etmedi.
"Şimdi bunları düşünme sen. Daha sonra uzun uzun konuşacağız kaçışın yok zaten."
Eğilip alnından öptü. Ablamın yüzündeki tebessüm herşeye değerdi.
Oda da fazla kalabalık yapmamak için yanından ayrıldık. Sadece halam kaldı. Ozan ve Ömer kapıda bekliyordu.
"Acıktık bir şeyler söyleyeceğiz siz ne istersiniz canım?"
"Bilmiyorum Ozan pek iştahım yok gibi."
"Olmaz Tuğba sabahtan beri doğru düzgün bir şey yemedin gece yarısı oldu. Hem misafirimiz de acıkmıştır yoldan geldi."
"Hillary bir şeyler yiyeceğiz istediğin özel bir şey var mı?"
"Buraya ilk geldiğim zaman Türk yemeklerine bayılmıştım. Siz ne yerseniz bende yiyebilirim sorun değil."
"Ozan bey, ben gidip alırım. Bu saatte pek açık yer bulunmaz. Bildiğim bir gece köftecisi ve kokoreçci var hemen sahilde yakın alıp gelirim."
"Bende biraz hava almak için dışarı çıkıyorum Tuğba."
"Tamam Hillary yoruldun tabi haklısın."
"Dilerseniz birlikte gidelim Bayan Hillary hem hava almış olursunuz."
"Oo tabii çok isterim."
Ömer ve Hillary yemek için birlikte çıktılar. Ömer'in bakışını yakaladığım anda Ozan ile birbirimize baktık.