2 nieuwe meisjes

'Ik kan het niet meer' (af)

Stephanie liep de kamer in en ging op bed zitten. Appie begreep er niks van en liep snel achter haar aan. Voorzichtig kwam hij de kamer in. Stephanie zat voor zich uit te staren met een kussen in haar armen gekneld. 'He, gaat het wel?' vroeg Appie terwijl hij bij haar op bed kwam zitten. Stephanie zei niks terug en bleef maar staren, ze begon te huilen. 'Stil maar lieverd... alles is goed nu.. je bent veilig' zei hij terwijl hij een beetje over haar arm wreef. Ze keek hem aan. 'veilig? die creep geeft ons les, ik zie hem elke dag' zei ze huilend. 'Zolang ik dicht bij je ben doet hij je niks!! Ik beloof het je' zei Appie. Stephanie was daar niet zo zeker van, Wolf paktte haar altijd op de momenten dat ze alleen was. 'Ik weet niet of ik dit nog wel kan' zei ze ineens. Appie keek haar raar aan 'Wat bedoel je?'. 'Ik denk dat ik beter naar huis ga, tijdelijk, tot alles weer rustig is' zei ze. 'Nee!! Dat, dat mag niet! Dat kan niet!!' Zei Appie snel. 'Waarom niet, het is maar even...' vroeg ze. 'Omdat ik niet zonder je kan!' zei Appie lief. Stephanie glimlachte een beetje, 'Je kon tot een week geleden wel zonder me..' . 'Maar nu niet meer! Please blijf!' smeekte Appie. 'Ik weet het echt niet' zei Stephanie weer. 'Alles komt goed!!' zei Appie en gaf haar een dikke knuffel.

Ze bleven knuffelend op bed zitten. Appie probeerde haar tussendoor ook aan het lachen te brengen, het lukte maar toch bleef Stephanie aan Wolf denken.
'Mannekes, etenstijd' riep Trudie
'Lekker eten!' zei Appie. 'Ik heb niet zo'n honger..' zei Stephanie. 'Ben je zeker?' vroeg Appie en nam haar hand vast. 'Jah... en ik ben liever even alleen...' zei stephanie. Appie keek wat moeilijk, 'Ok, maar als er wat is roep je meteen ok, en dan staat SuperAppie hier meteen'. Stephanie lachte, 'Ok, ga nou maar eten...'. Appie gaf haar een kus, 'tot zo...'. Stephanie glimlachte en ging wat meer liggen.
Appie liep naar de eettafel. Iedereen was er al. 'Waar is Steph' Vroeg Sydney ineens. 'Ze ligt op bed... niet zo'n honger enzo...' zei Appie en keek dr aan. Hij schepte snel zijn bord vol en begon te eten. Sydney snapte het wel. Iedereen at.
Stephanie zat te denken, ze wou nog steeds weg... ze pakte ineens haar tas en haalde spulletjes uit de kast. Ze pakte alles in en schreef een briefje:'' ik kan het echt niet meer, ik moet even weg. Hou van je, tot snel X ''. Ze moest huilen maar dit was de enige uitweg. Ze trok haar jas aan en liep naar de deur met haar spullen, ze keek in de kamer en een traan rolde over haar wang. voorzichtig liep ze de gang in en sneakte naar de voordeur. Ze keek goed naar het huis en liep naar buiten.
Iedereen was druk met eten en niemand merkte er iets van. Stephanie liep slenterend naar haar fiets, pakte hem en liep het domein af.

Iedereen was klaar met eten en Appie stond op en ging terug naar zn kamer. Hij schrok toen hij de kamer inkwam, waar was Stephanie heen. Hij keek rond en zag ineens het biefje liggen. Hij las de tekst... 'Wat?!'. Hij stormde de kamer uit. Sydney liep net met Fabian naar hun kamer. Appie botste tegen Sydney. 'Wat is er' vroeg ze. 'Appie drukte het briefje in Syds handen en liep snel de deur uit. Sydney las het briefje, 'Oh nee!!' zei ze en keek Appie bezorgd na. Appie rende zo snel hij kon het domein af.
Stephanie was al een eindje verder en wou net gaan fietsen. Ze bedacht zich of ze er echt wel goed aan deed om zomaar weg te gaan, ze wou Appie graag nog een knuffel geven, maar die zou haar zeker tegen gaan houden. Net op het moment dat ze haar pedaal wou gaan intrappen kwam Appie aanrennen en zag haar lopen 'Steph!!!!!!'. Hij ging sneller lopen. Stephanie keek om en zag hem... ze wou toch doorgaan en ging fietsen. Appie kon nog net haar fiets tegenhouden; 'Steph wat doe je nou allemaal' zei hij droevig. Stephanie schrok en ging staan met haar fiets tussen haar benen, 'je hebt het toch gelezen...' zei ze in tranen. . 'Ga nou toch niet weg.... ik hou van je!' zei Appie en knuffelde haar.. Stephanie huilde. 'Kom van die fiets af, kom...' zei Appie. Stephanie stapte af en Appie legde haar fiets aan de kant en ging met haar op de stoep zitten. 'Weglopen heeft geen zin..' zei hij troostend. 'Stephanie staarde naar de grond. Appie tilde met zn hand haar gezicht op via haar kin en keek haar aan, 'Ga mee terug.. alsjeblieft!'
Sydney was bezorgd, 'straks is ze echt weg'. Fabian stelde haar gerust, 'Appie vind haar en overtuigd haar wel! geloof me'. Sydney keek hem aan en gaf hem een knuffel.

Stephanie keek hem aan, 'ok... ' . Appie hielp haar staan, pakte haar fiets in de ene hand en legde zn andere arm om haar heen. Samen liepen ze terug naar het huis.
Ze liepen naar binnen, Syd zag Stephanie en gaf haar een knuffel. Stephanie glimlachte. Ze zei niet veel en liep naar haar kamer. Appie volgde haar.
De avond ging voorbij. Stephanie was bang voor wat de volgende dagen zouden brengen.