2 nieuwe meisjes

Paniek! deel 2 (af)

DAG 3

De meisjes zaten nog steeds in de loods. Ze zagen er steeds slechter en slechter uit.

Jacob en Wolf maakten zich klaar om weer naar hun toe te gaan.

'Ik maak me nu echt zorgen Appie, dit is niet meer normaal' zei Fabian. 'Er klopt iets niet!!' zei Appie. 'Zouden we .... nee dat is een stom plan' zei Appie. Fabian keek hem raar aan, 'wat?'. 'Nou ik dacht, misschien moeten we naar huis bellen....' zei Appie aarzelend. 'Dat is geen stom idee Appie' zei Fabian en liep naar zijn bureau. Hij zocht het boekje waar het telefoonnnummer van Syds ouders instond. 'Ik ga snel dat nummer halen dan' zei Appie en liep naar zn kamer.

Samen gingen ze naar het kantoor van Victor.

Fabian zou als eerste gaan bellen. 'Dag mevrouw, Fabian hier, zou ik Sydney even kunnen spreken' zei Fabain toen er werd opgenomen. 'Sorry maar Sydney is hier niet, die is toch bij jou' zei haar moeder door de telefoon. Fabian wist niet goed wat zeggen, 'ze zei dat ze naar huis ging, maar dan proberen we wel even bij de moeder van Stephanie, ze zijn vast daar' zei Fabian en keek Appie bang aan. 'Ok, maar bel je wel even terug, anders maak ik me nogal ongerust' zei Syds moeder. 'Ok' zei Fabian 'Toch bedankt, tot ziens' en legde snel de hoorn neer.

'Hoe kan dit' zei Appie. 'Ga nu maar snel bellen' zei Fabian, stond op en drukte Appie op de stoel neer. 'ik hoop echt dat ze daar zijn, want ik ben bang dat er anders iets heel anders aan de hand is en dat we haast moeten maken!' zei Fabian bezoorgd. Appie draaide snel het nummer.

Stephanie's moeder nam de telefoon op. 'Mevrouw, Appie hier, Kan ik Stephanie even spreken, het is nogal dringend.' zei hij. 'Ik weet niet hoe je dat wil bereiken door hierheen te bellen want Stephanie die is als het goed is bij jou, ik heb haar in ieder geval niet zien of horen thuiskomen' zei Stephs moeder. Appie keek Fabian aan en schudde nee met zijn hoofd, 'ok toch bedankt, dan is ze bij Sydney, probeer ik daar even. Bedankt' . Nog voor Stephanies moeder kon antwoorden had Appie de hoorn al ingelegd.

Intussen waren de schurken alweer bij de meisjes aangekomen. Sydney en Stephanie zaten nog steeds aan elkaar vastgebonden. Ze hadden het koud en honger. Als dit nog lang doorging vreesde Stephanie het ergste.

'Kan niet anders dan dat die schurken hun weer hebben' zei Fabian en liep snel de trap af. Appie liep hem achterna, 'Fabiano, waar ga je heen?'. 'Naar die loods! en neem je inbraakspullen mee!' zei hij. Appie snelde naar zn kamer en pakte de spullen, liep naar de deur en ging samen met Fabian richting de loods.

Jacob en Wolf stonden weer voor hun. 'Heb je iets te eten of te drinken mee' vroeg Stephanie met ene klein smekend stemmetje. 'Ja' zei Wolf en ging op dezelfde ooghoogte zitten en haalde een koekje uit zn zak, 'maar daarom heb jij het nog niet he' en nam een hap uit het koekje. Stephanie huilde. Hoe kon iemand zo wreed zijn.

Ook Jacob speelde weer spelletjes met Sydney. Hij zat voor de zoveelste keer wat aan haar shirt en broek te friemelen, het was ondertussen wel duidelijk geworden voor Sydney dat die engerd andere bedoelingen met haar had. 'Dit is zo leuk he lief meisje' zei hij en bleef doorgaan.

Appie en Fabian kwamen bij de loods en gingen meteen de deur forceren, dat was moeilijker dan geacht omdat er langs binnen ook een codeslot zat. Ineens slaagde Appie er toch in de deur open te krijgen. Jacob en Wolf schrokken... Ineens stonden Fabian en Appie voor hun neus, dat was niet het plan... Ze liepen op de jongens af. 'Wat moeten jullie' zei Wolf nors.

Appie keek bezorg naar Stephanie, ze zag er slecht uit. Fabian had ook alleen maar oog voor Sydney maar besfte dat het nog niet over was. 'Nu hadden we jullie op afstand en staan jullie hier weer' voegde Jacob er aan toe en duwde Fabian hard. Fabian liet zich niet doen en duwde Jacob net zo hard terug.