2 nieuwe meisjes

Vreselijke Wolf (af)

Het was weekend.
Milla zat zich thuis te vervelen. Appie keek haar aan, 'Milla, waarom speel je niet een beetje?'. Milla keek hem verdwaasd aan, 'weer alleen met die duffe poppen'. Stepanie kwam uit de keuken gelopen en keek haar verbaasd aan, 'vind je je poppenn nit meer leuk dan?' vroeg ze. 'Jaweeeeel, maar niet als ik er alleen mee moet spelen' zei Milla. Stephanie keek Appie aan, 'anders.. gaan jullie gezellig naar de speeltuin? Of in de tuin spelen?'. Milla sprong meteen recht, 'Jaaaa, kom papa' zei ze en trok aan Appies arm. Appie stond op, 'ga maar eerst je jas en schoenen halen' zei hij tegen Milla. Milla liep zo snel ze kon naar de gang. Appie ging voor Stephanie zitten, 'en wat ga jij doen...' vroeg hij glimlachend. 'Eerst beetje opruimen en dan rusten' lachte Stephanie. Appie gaf haar een kus, 'ok, doe maar rustig aan' zei hij er nog bij. Milla stond al klaar bij de achterdeur. Appie deed zn jas en schoenen aan en liep met Milla naar buiten. 'Lekker spelen he' riep Stephanie hen nog na, maar Milla had de deur alweer dichtgetrokken en liep snel naar het tuinhuis. Ze pakte er een bal en ging met Appie voetballen. Stephanie stond van binnen nog een beetje naar hun te kijken en ging opruimen.

Intussen was Wolf op pad. Hij had al de hele middag zitten denken aan Milla en Stephanie... Hij reed in hun buurt rond en dacht dat het wel leuk zou zijn even langs te gaan om over Milla's cijfers te praten. Hij reed in de richting van hun huis.
Stephanie was intussen klaar met opruimen en had zich wat in de zetel gezet. Lekker relaxen. Kon ze wel gebruiken na alle drukte van de afgelopen tijd.

Wolf was intussen aangekomen bij het huis. Hij had zich wat verderop geparkeert en liep de oprit van het huis op. Via de carport kon hij Milla en Appie zien spelen, dus hij wist dat Stephanie alleen binnen was. Hij belde aan. Stephanie schrok een beetje van de bel, wie kon dat nou zijn. Ze liep naar de gang en maakte de deur open. Ineens stond Wolf voor haar neus, hij grijnsde. Ze wilde de deur snel dichtgooien maar Wolf glipte snel naar binnen. 'He lang geleden he, ik kom even langs om...' zie Wolf. 'GA WEG!' zei Stephanie nors en probeerde hem buiten te duwen. Wolf was sterker en duwde haar naar binnen toe. 'Wat moet je van me, ga gewoon weg' zei ze nog een keer.
'Ben je alleen?' vroeg Wolf en sloot de voordeur. Stephanie keek hem aan. Wolf keek haar grijnzend aan, 'ik vroeg je wat, ben je alleen?' zei hij en legde zn hand op haar schouder. Stephanie keek hem aan en duwde zn hand weg, 'gaat je niks aan'.
Wolf pakte haar vast en nam haar mee richting de trap, 'Kom, we gaan wat gezelligs doen...' . Stephanie keek hem bang aan en hield zich vast aan de trap, 'nee, ik blijf hier en jij gaat niet naar boven' zei ze. Wolf liet haar wat los. Stephanie viel met haar hoofd tegen de muur aan en keek hem aan. Ze bloedde een beetje. 'Ach wat doe je nou' zei Wolf en raapte haar op, 'nu moet ik je wel naar boven brengen hoor'. Hij liep met Stephanie de trap op, ze probeerde zich te verweren maar het lukte niet zo goed.
Wolf liep de slaapkamer in en gooide Stephanie op bed. Ze keek hem angstig aan en ging opgtrokken op bed liggen. Wolf grijnsde, 'phoe, ik heb het er warm van gekregen' zei hij en trok zn jasje uit. Hij ging bij Stephanie op bed zitten en wreef over haar hoofd. Stephanie was nu echt bang. Dit is wat ze hoopte nooit mee te maken...

Appie speelde intussen nog steeds met Milla, ze hadden niks door van wat er binnen allemaal gebeurde.

Wolf begon aan Stephanie's kleren te zitten. 'Doe niet..' zei ze de hele tijd maar Wolf was niet te stoppen. Hij begon zn broek los te maken. Stephanie lag naakt op bed en huilde. Ze probeerde er niet aan te denken. Wolf streelde haar, 'Niet huilen nou! Dit is zo leuk' zei hij en ging bij haar zitten. Stephanie kon niet stoppen met huilen. Wolf gaf haar ineens een klap en pakte haar vast, 'jij gaat heel fijn meewerken... je wil iet weten wat er anders gaat gebeuren' zei hij en ging bovenop haar zitten. Hij ging zn gang. Stephanie vond het vreselijk en huilde de hele tijd. Ze keek met traanogen naar de foto van Ap en Milla die op het nachtkastje stond. Daardoor ging ze nog meer huilen. Wolf die druk zn gang ging gaf haar weer een klap.

Wat in realiteit een kwartier duurde leek voor Stephanie uren te duren. De hele tijd moest ze denken een wat mensen nu zel niet van haar moesten denken, en hoe zou Appie reageren. Ze huilde nog steeds. Wolf grijnsde naar haar en kleedde zich aan. Hij pakte haar kleren en gooide die naar haar, 'HUP, aankleden' zei hij nors. Stephanie lag helemaal verstijfd in shock. Ze wist niet waar ze het had. Wolf gaf haar weer een klap, 'kleed je aan'. Stephanie keek hem zielig aan. 'Dan niet' zei Wolf nors. 'Tot snel he lieverd, was super gezellig met je' zei hij nog en liep hard lachend de kamer uit. Stephanie trok het deken over zich heen en begon weer te huilen. Ze hoorde Wolf de deur dichtgooien.

Appie en Milla waren klaar met spelen. Milla deed haar schoenen uit en liep de woonkamer in, 'ooooh dat was leuk' zei ze. Appie zette haar schoenen aan de kant en liep de keuken in. Hij pakte wat te drinken voor Milla en zichzelf. Milla kwam de keuken in, 'waar is mama?' vroeg ze aan Appie.
Appie keek haar aan, 'zat ze niet in de zetel dan?'. Milla schudde haar hoofd. Appie keek haar vreemd aan, 'dan zal ze waarschijnlijk boven zijn.. ik ga wel even kijken zo' zei hij en gaf het glas aan Milla. Milla dronk het in een slok leeg en ging in de zetel uitrusten. Appie liep de trap op, 'Steph.. ben je boven?' riep hij zachtjes. Stephanie trok het deken verder over haar hoofd. Appie liep de gang op, 'steph??'. Stephanie herkende ineens zijn stem, 'Appie' zei ze zachtjes. Appie kwam de kamer in, 'oow, hier ben je slaapkopje, ik zocht je' zei hij grappend.
Stephanie trok het deken weg en keek hem met rode ogen aan. 'He.. Wat is er..' zei Appie bezorgd. Stephanie begon te huilen.
Intussen liep Milla naar boven toe, ze wou nu toch weer met haar poppen spelen.
Ze hoorde haar moeder huilen en liep voorzichtig de kamer in. Appie had haar wat rechter gezet en knuffelde haar. 'Mama je hebt weer geen kleren aan' zei Milla ineens en lachtte wat. Appie keek Milla aan, 'nu even niet Milla'. Milla keek droevig en liep naar haar kamer. Stephanie huilde nog steeds. 'Wat is er gebeurd schat' vroeg Appie nog een keer. Stephanie kon bijna geen woord uitbrengen, 'hij.... hij was het weer' zei ze snikkend, 'hij... heeft me...'. Appie keek haar aan, 'Nee....' zei hij ongelovig en knuffelde haar hard. Stephanie huilde. 'Het komt goed schat' zei Appie en troostte haar. Stephanie keek hem aan, 'ik wil douchen, ik voel me zo vies' zei ze ineens. Ze wikkelde het deken om zich en liep naar de badkamer. Appie keek haar droevig/bezorgd na.
Hij liep naar Milla toe en vertelde dat ze even niet te druk bij Stephanie mocht doen. Milla beloofde het en ging verder met spelen.

De avond verliep in een kille sfeer. Stephanie zat de hele tijd met haar handen om zich heen in de zetel te huilen. Bij de kleinste beweging schrok ze. Appie probeerde haar te troosten maar hij wist dat dit een tijdje zou nodig hebben....