2 nieuwe meisjes

Troost (af)

Het was een zware dag.

Appie was nog op school met Sydney. Ze moesten samen met andere klasgenoten een werkje afmaken. Stephanie en Fabian waren al thuis gekomen en wachtten geduldig af.

Op school was er iets heel anders aan de hand. ''Het werkje'' was een gladde smoes van Wolf en Jacob om hun te pakken te krijgen. Wolf was deze keer voor Appie gegaan omdat hij wist dat hij Stephanie hier nog meer mee kon raken. De 2 zaten opgesloten in een lokaal. 'Eens zien wat dat vriendinnetje van je ervan vind als ik je wat aandoe' zei Wolf grijnzend. 'Lukt je toch niet' zei Appie en schopte hem hard. Wolf keek hem woedend aan.

'Dat vriendje van je heeft niks door..Je bent van mij meisje' zei Jacob en streelde door Sydneys haren. Sydney kon alleen maar denken aan Fabian en huilde.

Ze moesten zien weg te komen.. maar hoe?

Het was al na avondeten geworden en Stephanie begon zich nu toch wel zorgen te maken. Ze ging naar Fabian toe, 'Fabian, ik trek dit niet meer! Waar blijven ze zo lang!!' zei ze in paniek. 'He rustig.. Ze komen wel... het duurt vast allemaal wat langer..' zei hij. Hij probeerde haar gerust te stellen, en dat terwijl hij er zelf helemaal geen goed oog in had.

Wolf en Jacob waren even het lokaal uit. Na een aantal pogingen slaagde Appie erin en wurmelde zichzelf los. Hij maakte ook Sydney los, 'Kom en nu rennen!' zei hij. Ze liepen snel de gang door. Jacob kwam net terug en zag hun wegrennen, 'He wat moet dat! HIER BLIJVEN' schreeuwde hij. Appie en Sydney negeerden het en liepen de school uit, naar de fietsen en reden naar huis.

Fabian en Stephanie zaten nog steeds samen. Ze bedachten zich dat er echt meer aan de hand moest zijn. 'Moeten we hen niet zoeken!!' zei Stephanie en liep als een kip zonder kop in de kamer. 'ik weet het niet' zei Fabian en keek haar na. Hij stond op en pakte haar bij haar schouders, 'Door zo rond te lopen gaan ze hen ook niet helpen, doe even rustig...'. Stephanie keek hem aan en begon te huilen, 'ik ben gewoon zo bang..' zei Stephanie.

'Rustig maar' zei Fabian en sloeg troostend zn armen om haar heen. Stephanie knuffelde hem, ze keek hem aan en zoende hem ineens. Wat deed ze nou! Ineens besefte ze zich dat ze aar wel met Fabian stond.. de vriend van haar beste vriendin! 'Sorry' zei ze snel en liep de kamer uit. Fabian keek haar na, hij wist ook niet waarom ze dit deed en voelde er niks bij, 'hee.. wacht het geeft niet...' zei hij en liep de kamer uit. Precies op dat moment kwamen Sydney en Appie terug het huis in gelopen. 'FABIAN!' riep Sydney. Fabian keek haar aan en omhelsde haar, 'waar was je!'. Stephanie stond vanaf haar kamerdeur te kijken, ze voelde zich zo schuldig. Appie liep naar dr toe, 'he..'. Stephanie keek hem huilend aan, ze knuffelde hem hard, 'ik ben zo blij je te zien.. en het spijt me zo'. Appie keek haar moeilijk aan. Ze gingen elk hun kamers in.

Appie legde uit wat er gebeurd was, net als Sydney. 'Maar wat is er nou met jou gekkie' zei hij ineens en tikte op haar neus. Stephanie keek moeilijk, 'ik.. ik heb net met Fabian gezoend.. PERONGELUK! Ik was in paniek over waar je was en hij troostte me en... Maar ik voel niks voor m! Ik heb jou!! Je moet me geloven!!' zei ze huilend. Appie keek haar wat aan, er viel een stilte.... 'ik geloof je... het is ok' zei hij en knuffelde haar. Stephanie hield hem stevig vast.

Ook Fabian twijfelde of hij het moest vertellen tegen Sydney. Hij besloot het maar te doen. 'Stephanie die zoende me net ineens...'. 'WAT' riep Sydney, stond op en liep naar dr kamer. 'Syd wacht.. het was nie...' zei Fabian en liep haar achterna. 'Waarom doe jij dat' zei Sydney bozig en stond voor Stephanie. 'Het spijt me.. het was niet de bedoeling..' zei Stephanie en herhaalde ook wat ze tegen Appie zei. Ze stond op en pakte Sydneys handen, 'Alsjeblieft.; geloof me'. Sydney keek haar aan en knikte, 'het is al goed'.

Alles werd weer rustig in huize Anubis. Ze vertelden nog wat over wat er op school was gebeurd. De avond ging rustig verder.....