2 nieuwe meisjes

De ontdekking (af)

Sydney kwam thuis. Fabian wat nog met Jodie op de bank. Ze werd meteen wakker door de deur. Ze liep er snel heen; 'Mamaaa!' zei ze en knuffelde haar erg. Fabian kwam er ook bij en knuffelde haar ook wat. Hij rook wel meteen dat er wat aan de hand was, 'Jij hebt je lekker laten gaan?' zei hij lachend. Sydney giechelde een beetje en liep naar de woonkamer. Ze plofte op de bank neer. 'Hoe was het' vroeg Fabian die naast haar kwam zitten. 'Jaaa..' zei Sydney en keek wat om zich heen. 'Ja?' vroeg Fabian verbaasd. Sydney zakte wat onderuit op de bank. 'Jodie had net een aanval gehad...' zei Fabian nog maar Sydney hoorde het niet meer. Jodie keek haar wat aan, 'Is mama moe?'. 'ik denk het' zie Fabian, 'Zal ik jou ook maar naar bed brengen?'. Jodie knikte en liep met Fabian naar boven toe.

Stephanie en Appie kwamen in Millas kamer. Ze was nergens te vinden. 'Haar beer is ook weg' zei Stephanie geschrokken. 'Toe nou Mill.. Het spijt me' zei Appie. Milla hoorde alles vanuit de kledingkast maar bleef roerloos zitten. Stephanie ging op bed zitten, 'we zijn helemaal niet boos.. kom nou'. Appie ging naast dr zitten en deed een arm om haar heen. 'Alsjeblieft' zei Stephanie nog een keer, ze keek opzij en zag Appie verdrietig kijken met traanogen. 'Schat?!' zei ze en knuffelde hem. Milla schrok van zijn reactie en kwam de kast uit. 'Milla!' zei Stephanie opgelucht, 'kom eens'. Appie keek dr glimlachend aan en Milla kwam voetje voor voetje naar het bed gelopen. Stephanie tilde haar op en knuffelde haar, 'niet meer ineens verdwijnen! We zijn dan zo ongerust!!'. Appie knuffelde meteen mee, 'lieve schat... niet meer doen'. Milla keek hun aan, 'sorry', 'Oh papa, en ik vind je helemaal niet stom! Je bent de leukste papa ter wereld' zei ze snel en knuffelde hem. Stephanie keek hen lief aan.

Intussen was Jeroen alweer thuis. Hij kon zijn gedachten maar niet van Sydney afzetten. Hij wilde meer. Dit kon hij toch niet gewoon vergeten! Hij twijfelde om haar een appje te sturen.

Sydney werd wakker, wakker van gehoest. Het was Jodie, ze lag boeven in bed en had het alweer lastig. Fabian dacht dat ze wat verkouden werd en schonk er niet zoveel aandacht aan, hij wou liever weten hoe Sudney's avond was geweest. 'He je bent wakker' zei hij lief terwijl hij Sydney overeind zag komen. 'Is dat Jodie?' vroeg ze. Fabian knikte. Sydney liep snel naar boven en gaf Jodie van haar inhaler. Snel ging het beter.

Ze kwam weer beneden en ging bij Fabian zitten.

Ze hoorde in haar jaszak haar telefoon afgaan. Het was Jeroen, hij had toch maar een appje gestuurd. 'Ik weet dat het niet goed is, maar ik kan je niet vergeten' appte Jeroen. Sydney nam haar teelfoon en las het vluchte. Haar blik veranderde. Fabian zag het, 'is er wat' vroeg hij. Sydney probeerde het te ontwijken en haar telefoon te verbergen. 'Ga me nou niet negeren, daar kan ik echt niet tegen' appte Jeroen. Fabian keek vreemd, 'Slecht nieuws gekregen?'. 'Nee.. dat is het niet.. Laat maar' zei Sydney.

'Het was maar een zoen' appte Jeroen. Fabian las de tekst, 'WAT!' vroeg hij luid. Fabian keek haar ongelovig aan, 'Was Jeroen er ook.. En heb jij.... met hem...'. 'Fabian het spijt me' zei Sydney.

'Hoe kon je!! Echt waar zat je met je hoofd' riep Fabian. 'Ik was dronken en..' zei Sydney. 'En dat is een reden? KOMOP' zei hij en bleef haar bozig aankijken. Sydney ging huilen, 'Fabian het spijt me enorm!'.

'Daar kom je nu achter?! Misschien moeten we die hele trouw ook maar afzeggen!' zei Fabian. Sydney stond op en liep naar de gang, 'Ja loop maar weg' zei Fabian en ging bij het wiegje van Julia staan. Sydney pakte haar spullen en liep met knallende deur naar buiten. Fabian keek haar na, schopte tegen de muur en ging met traanogen op de grond zitten. Waarom deed ze dit nou!?

Jodie was wakker geworden van de deur en kwam naar beneden. Ze zag haar vader zitten en liep naar hem toe. 'Jodie..' zei hij zacht en knuffelde haar. Ze snapte er niks van, en ze begreep al helemaal niet dat haar moeder weg was. Fabian probeerde het voorzichtig uit te leggen. Jodie begon te huilen.

Stephanie en Appie hadden Milla ingestopt en zaten nog wat op de bank na te praten over de avond. 'Je hebt nog de groeten van Jeroen' zei Stephanie ineens. Appie lachte, 'Was vast gezellig'. 'Njah, hun hadden flink gedronken en ik zat er maar wat bij, dus ik ging maar naar huis..'. Appie keek haar aan, 'ok'. 'Schat...' zei Stephanie, ze pakte Appies hand en keek hem diep aan 'ik hou zoveel van je!' en knuffelde hem enorm. 'Jij hebt toch niet met vreemde jongens staan flirten he' zei hij lacherig. 'NEE! helemaal niet! Hoe kom je erbij' zei ze snel en keek hem weer aan. 'Grapje... ik vertrouw je!' zei hij lief. 'Ik jou ook, blindelings!' zei ze snel en gaf hem een zoen. Ze vielen in elkaar armen voor de televisie in slaap.

Uren gingen voorbij.

Sydney liep nog steeds te dwalen op straat. Een auto reed haar richting uit. De persoon in de wagen reed langzamer en stopte bij haar, hij deed zijn raampje naar beneden. Het was Jacob; 'maar meisje, wat doe jij hier.. op dit tijdstip' zei hij snel. 'Niks! En laat me met rust' riep Sydney en liep verder. Jacob stapte uit en nam haar mee naar de wagen, 'dit kan ik niet laten gebeuren.. helemaal alleen hier.. Kom maar met mij mee'. Sydney zag geen andere uitweg en liet zich de auto inzetten. Zo makkelijk had Jacob het nog nooit gehad. Hij reed met haar en probeerde haar uit te horen, 'dus je hebt ruzie met Fabian.. nou nou! Ik heb je altijd gezegd dat hij niks voor nou was'.

Intussen werd Fabian steeds bezorgder. Hij wist niet wat te doen. Hij kon niet Jodie en Julia alleen laten om haar te gaan zoeken. Ineens besefte hij dat hij beter Stephanie en Appie kon bellen.

Stephanies telefoon ging. Slaperig nam ze op. Fabian vertelde wat er gaande was. Stephanie kon haar oren niet geloven, 'we komen er meteen aan' zei ze snel en hing op. Ze vertelde het Appie en ging Milla wakker maken. Snel reden ze naar het huis van Fabian.

'Ik blijf wel bij de kinderen, gaan jullie maar zoeken' zei ze. Jodie was bang en zat in elkaar op de bank. Milla merkte het en ging knuffelend bij haar zitten.

'Doe je wel voorzichtig' zei Stephanie en gaf Appie een zoen. 'Jah.. natuurlijk' zei hij en liep met Fabian naar de auto. 'Succes' zei Stephanie en sloot de deur.

Jacob reed nog steeds met Sydney. Hij werd helemaal zenuwachtig door haar uitdagende gedrag. 'Als je nou niet stopt gooi ik je eruit' zei hij boos. Sydney bleef doorgaan. 'Ok genoeg!' zei hij, stapte uit en trok haar de wagen uit. 'Zoek het zelf maar uit' riep hij en reed weg. Sydney keek zijn wagen na en zat huilend langs de kant van de weg. Waar was ze...

Stephanie probeerde Jodie te troosten. Dat ging niet zo makkelijk vermits Jodie Stephanie nogal ''direct'' vond. Maar stillaan wende ze eraan en liet ze het toe. Ze nam haar stevig vast. 'Alles komt wel goed, niet bang zijn' zei Stephanie en gaf haar een kus. Ze zat met Jodie langs de ene, en Milla langs de andere kant. Julia begon te huilen, 'oww, wacht even schatten' zei ze en stond op. Ze pakte Julia uit het wiegje, 'Stil maar.. jij weet ook niet wat er allemaal gebeurd he.. maar alles komt goed'. Julia werd rustig.

Fabian en Appie zochten overal. 'HE FAAB! Wat is dat' riep Appie ineens toen hij iets langs de kant van de weg zag. 'Ik weet het niet' zei Fabian. Appie minderde zijn snelheid. 'Dat.. Dat is Syd! NU STOPPEN!' riep Fabian. Sydney keek angstig voor zich uit. Fabian stapte uit en liep op haar af; 'LIEVERD!!!'. Sydney glimlachte en liep op hem af, 'Fabian! het spijt me'. 'Stilmaar... ik ben zo blij je weer te zien! ik had nooit zo boos mogen worden' zei hij en hield haar stevig vast. Hij nam haar mee naar de auto, terug naar huis.

Thuis aangekomen liep Jodie meteen knuffelend op haar af. 'Waar was je nou!' riep Stephanie, 'We waren ongerust!!'. 'Het spijt me' zei Sydney en knuffelde Jodie. 'Niet meer doen!! Alsjeblieft!' voegde ze eraan toe. Sydney knikte. Fabian hield zn arm om haar heen. Hij wist nu wel zeker dat hij alleen maar haar wilde!

Ze kwamen allemaal tot rust. Stephanie, Appie en Milla gingen richting huis. De kinderen gingen allemaal op bed. Fabian en Sydney knuffelden wat op bed en Sydney bleef maar zeggen hoeveel spijt ze had. 'We vergeten het gewoon' zei Fabian lief en gaf haar een zoen. Sydney glimlachte.

'Ik had hun nooit alleen mogen laten... ik zag wat er aan het gebeuren was' zei Stephanie. 'Het is niet jouw schuld! Jij kon er niks aan doen' zei Appie snel en hield haar wat vast. Stephanie keek hem zuchtend aan, 'ok... als jij het zegt'. 'Geloof me maar' zei Appie, 'laten we maar snel slapen.. het is al zo laat'. Stephanie knikte en liep met hem naar de kamer.