2 nieuwe meisjes

Een tweede keer (af)

Een paar dagen later was alles nog rustig. Iedereen leidde zn gewone leventje. Behalve Stephanie en Sydney. Ze hadden het nog steeds moeilijk met alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd.

Stephanie zat op de bank voor zich uit te staren. Ze werd gek van de gedachtes in haar hoofd. Ze wou weer aan de drank, maar als ze het gewoon zou nemen zou Appie er natuurlijk wat van zeggen. Ze bedacht zich ineens dat ze wel een smoes kon verzinnen; 'He ik ga snel nog even naar de supermarkt, ik moet nog wat halen voor het avondeten' zei ze en stond op. Appie keek haar na, 'zal ik met je meegaan?' vroeg hij lief. 'Nee, lukt wel' zei Stephanie en ze liep snel naar de gang. Ze deed snel haar jas aan, pakte haar tas en liep naar buiten. Milla stond nog boven aan de trap, 'Mama waar ga...'. Ze kon haar zin niet afmaken dus liep ze maar naar beneden naar Appie toe. 'Papa waar is mama naar toe? ' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ze is even naar de supermarkt schat, maak je maar geen zorgen' zei hij lief en nam Milla op schoot. Milla lachte lief naar hem en knuffelde hem.

Bij Sydney thuis ging het er ook niet zo goed aan toe. Ze was weer stiekem pillen aan het nemen. Ze voelde zich er zoveel beter mee, maar dat zat in haar hoofd. In werkelijkheid begin ze er steeds slechter uit te zien. Fabian had al opgemerkt dat ze anders deed dan anders. Maar hij vertrouwde haar nu eenmaal dus wou hij niet argwanend zijn.

Stephanie was intussen aangekomen bij de supermarkt. Ze kocht wat spulletjes voor het avondeten en stond voor de drankafdeling te kijken. Ze nam een fles wodka en kocht ook een fles water. Dit was een prima plan, bedacht ze zich. Ze betaalde en liep de parking op. In een grasperkje goot ze het water uit de fles en vulde deze met wodka. Zo zou Appie er nooit achter komen. Ze nam er snel een slok van en ging richting huis.

Sydney stond in een hoekje weer een nieuwe pil in te nemen. Ineens zag Fabian haar staan, 'wat doe je nou, neem je weer pillen in?' zei hij moeilijk. Sydney schrok en verstopte de pillen, 'euhm.. nee' zei ze. 'En wat is dit dan?' zei Fabian en trok wat aan haar arm. Sydney keek hem schuldig aan, 'ik voel me er beter door!' zei ze snel. 'Dat denk je alleen maar, die dingen zijn slecht voor je!' antwoordde Fabian snel. 'NIET WAAR' zei Sydney en wilde een nieuwe innemen. 'Lieverd, alsjeblieft!!!' zei Fabian bezorgd en keek haar serieus aan.

Eenmaal thuis liep Stephanie snel naar de keuken. Ze moest de fles snel zien te verstoppen, voor Appie of Milla dachten dat het water wou zijn en er van zouden gaan drinken. Appie kwam de keuken al in. Ze zette de fles snel tussen 2 kasten neer, ze stak ook snel een koekje in haar mond om de drankgeur te verbergen. Appie sloeg zn armen om haar middel en gaf haar een kus, 'is het gelukt schat'. 'Ja hoor' zei Stephanie met een volle mond en glimlachte moeilijk, 'ik ga aan het eten beginnen, hou jij je maar met Milla bezig' zei ze snel. Appie keek haar wat aan, 'ok.. ' zei hij en liep terug naar Milla. Stephanie liep snel naar de fles en nam een grote slok.

Sydney probeerde Fabian er nog steeds van te overtuigen dat ze beter werd van de pillen. Fabian geloofde er niks van. Ze werd een beetje boos op hem. Jodie vond het niet leuk om haar ouders zo te zien. 'Syd, toe nou, je moet inzien dat dit slecht voor je is! Je gaat eraan kapot' zei Fabian bozig.

Stephanie was bezig met het eten. Ze bleef intussen slokjes van de fles nemen en begon een beetje in de wind te komen. Milla kwam bij dr staan en knuffelde wat. 'Milla ga terug naar de woonkamer... ik ben bezig' zei Stephanie een beetje nors. Appie kwam ook terug naar de keuken, Stephanie zette snel de fles aan de kant. 'Maar ik heb dorst' zei Milla zachtjes en liep wat naar de deur. Ze zag de fles staan, liep erheen en wilde er een slok van nemen. Stephanie zag het net op tijd, 'NEE Milla! Niet doen!' zei ze snel en nam de fles uit haar handen. 'Waarom mag ze daar niet van drinken?' vroeg Appie. 'Euh.. er is zit van dat vitaminespul van me in, dat is helemaal niet goed voor haar' verzon Stephanie. Appie keek haar wat raar aan en merkte ineens de drankgeur op. Stephanie draaide zich om en ging wat verder met het eten. Appie pakte haar meteen bij haar schouder, ' heb jij weer....' vroeg hij. Stephanie keek hem aan, 'nee natuurlijk niet' zei ze. 'Je doet anders' zei hij en keek haar aan.

Fabian pakte voorzichtig de pillen uit haar handen. Sydney keek hem aan, 'maar ik voel me...'. Nog voor ze haar zin kon afmaken legde Fabian zn hand op haar mond, 'het is beter zo' zei hij. Sydney huilde, 'je begrijpt me niet' zei ze. 'Ik wil je alleen maar helpen, en deze zooi helpt je niet! Praten helpt!' zei hij en liep met zn arm om haar heen naar de bank en knuffelde met haar.

'Helemaal niet, Ik...'. 'En dit dan??' zei Appie en pakte de fles, hij opende en rook eraan, 'dit is duidelijk geen vitaminespul!' zei hij en goot de inhoud leeg in de gootsteen. 'Wat doe je nou!' zei Stephanie en probeerde hem te te houden, maar het was al te laat. Appie keek Stephanie aan, 'ik kan je niet meer vertrouwen! Je had beloofd het niet meer te doen. Ik ga.. en ik neme Milla mee!' zei hij ineens. Stephanie keek hem ongelovig aan, 'dat doe je niet! dat kan je niet doen!'. Appie liep naar Milla, 'kom schat... we gaan...' zei hij. 'He je kan me niet zomaar alleen laten! Ik kan het niet alleen! Het spijt me!' zei Stephanie met tranen in haar ogen. Milla begon ook te huilen, hier was ze altijd bang voor geweest. Ze wilde helemaal niet dat haar ouders uit elkaar gingen! Stephanie zette het vuur uit en ging huilend op de bank zitten. Appie keek haar aan, 'Ga je even boven spelen Milla? Alles komt goed..' zei hij en gaf haar een kus op haar hoofd. Milla keek droevig en liep naar boven toe, ze hoopte dat hij gelijk had.

Sydney lag te slapen op de bank. Fabian aaide bezorgd over haar hoofd. hij hoopte dat ze het nu echt niet meer zou gaan doen. Jodie kwam er voorzichtig bij zitten, 'arme mama' zei ze ineens zachtjes. 'Het komt goed met mam' zei Fabian en deed zn andere arm om Jodie heen.

Appie liep naar de bank en ging bij Stephanie zitten. Ze zat nog steeds te huilen, ze wist ook wel dat ze stom was geweest. Ze keek hem huilend aan, 'het spijt me zo! Je mag me echt niet alleen laten, ik kan het niet alleen' zei ze terwijl ze zijn hand vastpakte. 'Als je belooft om niet meer te drinken, blijf ik bij je' zei Appie serieus. Stephanie knikte en knuffelde hem. 'Het komt goed' zei Appie en hield haar stevig vast.