ELZEM | Texting

BÖLÜM 85

Keyifli okumalar dilerim, oy vermeyi ve düşüncelerinizi belirtmeyi unutmayın💙

🌺

Birkaç gün sonra...

Banu Hanım'ın terapisinden sonra gün boyu oradan oraya koşmuş, Hakan Bey'in umutlu bakışları eşliğinde tedavim için gerekli ilaçları almış ve son kez değerlerim için test yaptırmıştım. Bu süre zarfında Baran hep yanımdaydı.

Babam kendini iyi hissettiğini söyleyip yanıma uğradığında biraz ağlamış, çocukluğumdaki yaramazlıkları anlatarak beni de ağlatmıştı. Aile kavramının ne kadar önemli ve güçlü bir bağ olduğunu bir kez daha kavramıştım. Baran, aile kavramına dahil olmaya başlamıştı. Bu beni ürkütüyordu. Hâlâ mutlu olabileceğimizi düşünemiyordum. Güven sorununu zamanla aşabilir miydi? Beni affetmiş olsa bile, bir gün beni bırakır mıydı?

Her zaman kendimi üzecek bir ton soru buluyor ve canımı sıkıyordum.

Baran'a arkadaşı Firdevs'in yanına biraz uğraması gerektiğini, kendisi için geldiğini söyledim ama laf anlatamadım. Çok sadakatli biriydi, onu kazanacak ne yapmıştım hiç bilmiyorum. Bana olan güvenini tekrar geri getirmek için uğraşacaktım. Eğer yaşayabilirsem.

Belki de onunla olan bağımı koparmalıydım. Beraber mutlu olmamız çok zor gibi duruyordu.

Kıyafetlerimi giyindikten sonra peruğu kafama taktım.

Firdevs: Hastane kapısının önünde seni bekliyorum ❣

Sude Kaya: Geliyorum, Baran yanında mı?

Firdevs: Sence? ŞCOSKWODKEODKEO bizi yalnız bırakmayacağını söyledi

Sude Kaya: tahmin etmiştim.. Neyse iki dakikaya geliyorum bekleyin

Annem biraz zor ikna olmuştu, bir günümü onlarla geçirmemi istemişti. Bu yüzden Cumartesi günü arkadaşlarımla vakit geçirip pazar günü annemle beraber evimizde vakit geçirecektik. Baran, akşama kadar beni yormadan gezdireceğine söz vermişti. Kerem ve Melih, benim için geliyorlardı. Ege, kahvecide bizimle buluşacaktı. Firdevs sorun olmayacağını dile getirse de biraz mahçup hissetmiştim, onunla tek başıma olacağımı söylemiştim.

Herkes mutluydu, yanımdaydı. Ama ben mutlu hissetmiyordum. Yaşama sevincim yine yok olmuş, eski Sude yine sahalara dönmüştü.

Hazırlanıp aşağı indiğimde Baran gülümseyerek bana sarıldı. Sadece normal bir konuşma olacaktı aramızda ama kendimizi fazla kaptırıyorduk ve bunun sonucunda daha çok yıpranacaktık. Ameliyattan sonra ciddi bir şekilde konuşmalı, bu şeye bir son vermeliydim. Düşüncelerim sürekli değişiyordu, anlık umutlarla gelecekte kendimi üzecek şeylere adım atmak istemiyordum.

Firdevs, yolculuk boyunca neşeli ruh hâliyle biraz olsun moralimi yerine getirmişti. İlaçlar nedeniyle çabuk yorulan bedenim için akşama kadar dayanmasını ummaktan başka çarem yoktu, arkadaşlarımla vakit geçirmek bana iyi gelecekti.