YOLUN SONUNDA

21-

O gün onlara ekmeklerini verdikten sonra her birini öpüp odadan çıktım.
Kapıyı kilitleyip anahtarı astıktan sonra annemlerin yanına doğru gittim.
Sesler geliyordu ama tam anlam veremiyordum neler olduğuna. Hızla yanlarına koştum. O adam öfkelenmişti yumruğunu masaya indirip anneme doğru yaklaştı.
Annemin kolunu kavrayıp sıkıyordu ben tam onun yanına gidecekken annem beni fark etmiş olacak ki durmam için eliyle işaret etti.

"Seni sürtük defalarca sana demedim mi hiç birine ismiyle hitap etmiyceksin diye!!!"

"Hastasın sen hasta ! Ah... bırak kolumu "

"Bayım diyeceksiniz anlıyor musunuz beni bayım diyeceksiniz ve beni utandırmayacaksınız !! Sende hamam böceği anladın mı eger bir daha isimleriyle hitap ederseniz kim olursa olsun ikinizinde canını acıtırım!!!"
(Sesi salonda yankılanıyordu)

"Ta-tamam"

"Senin ne haltlar çevirdiğini bilmiyor muyum ben seni ahmak benden hiç bir sey gizleyemezsin anlamadın mı bunu hâlâ "

"Sus yeter kız korkuyor"

"Ah evet şu küçük hamam böceği gel buraya sende bana bak ben her zaman hatta her saniye neler çevirdiğinizden haberdarım ölsem bile arkamda bıraktığım kişilerin gözü siz ölene dek sizin üzerinizde olacak tek bir yanlışınızla gözlerini kırpmadan canınızı alacaklar!!!"

O adam hızla odaya gittikten sonra anneme sarıldım, gözyaşlarını hissedebiliyordum. Annem o kadar yalnız bir kadındı ki ben ve o adamdan başka tanıdığı iletişime geçtiği hiç kimse yoktu. O benin koruyucu meleğimdi beni sonsuza dek koruyacağına dair söz vermişti.
Eğer yardıma ihtiyacım olursa anne gel dersem kosa koşa gelecekmiş.

O adam depoya gidip bir şeyler yaptıktan evden çıkıp kapıyı kilitledi.
Annem yere çökmüş sigarasını içiyordu.
Bende sofrayı toplayıp onun yanına oturmuştum.
Bir süre sonra olanlar oldu.

Ben deponun anahtarını cebime atıp mutfağa gitmiştim.
Işleri bitirdikten sonra salona geri döndüm. Sadece şunu çok iyi hatırlıyorum annemin ölmeden önceki son sözleri
"Arınç ne olursa olsun bu evden çıkma ve kimseye hiçbir şey söyleme baban dışında kimseyle konuşma yoksa bizi öldürürler seni öldürürler arınç anlıyor musun bizden başka kimseden yardım isteme ve asla konuşma ne bu kapının dışına çık ne de pencereyi açmaya çalış. Bana söz veriyor musun ? Annene yemin edebilir misin?"

"Senin üzerine yemin ederim anneciğimm asla bunları yapmayacağım ne olursa olsun."

Tabi o zaman başıma geleceklerden zerre haberim yoktu.

Her yerde rastlayabilecegimiz milyonlarca farklı hikaye vardır, Farklı yaşantılar. Peki biz bunların ne kadarından haberdarız ?
Benim hikayem bu işte sorunlu bir ailenin çocuğuydum. Çoğu sorunlu çocuğun hissettiğini hissediyordum bende.
Ancak ben küçük yaşta şahit olduğum ölümler ile kendimi kaybetmiştim adeta ölümü görmemle birlikte beynim sürekli hiç durmaksızın benimle konusuyordu.

Aklımı kaybetmeye başlamıştım.
Peki ya bu o yaşta bir çocuk için normal bir şey miydi?
Belkide normaldi belkide değil bilmiyorum.
Çocukluğum böyle geçerken geleceğimin nasıl olacağını düşünebilirdimki.
Aslında hepimiz biraz yalnız birazda sorunluyuz.
Tek fark hepimizin farklı nedenleri ve hikayeleri vardı.
Denildiği gibiydi aslında hayatı iyisiyle kötüsüyle yaşamalıyız.
Iste kilit kelime "Yaşamalıyız "
Ben gece başımı yastığa koyduğumda aklımda kalan tek şey "neden ? "
Yaşamak zor muydu? Değildi isteyene kolaydı istemek yeterdi belkide.
Ama bizi birazda çevremiz "biz" yapmadı mı?
Yaşamımızı zorlaştıran,içimizdeki asıl seslerin sahibi olan kişiler çevremizdeki insanlardan başka ne olabilirdiki?
Bir hata yaptığımda neden içimde ki ses utanmam gerektiğini çaresiz olduğumu asla düzeltemeyecegimi söylüyor bilmiyorum.
Sanırım kendimizi çok dışladık ya da insanlar ile birlikte kendimizi kafesimize asıl biz kilitledik.
Anahtar kendi elimizde ama biz dışardan birinin kilidi kırıp bize el uzatmasini bekliyoruz.
Artık kendimize,düşüncelerimize ve hislerimize kulak vermemiz gerekmiyor mu?
Herşeyin bittiğini görene dek

harekete geçmeyen bizler çabaladığımizi zannedip olduğumuz yerde dönüp duran bizler ne zaman kilidi ancak kendi ellerimizle açabilecegimizi göreceğiz?
Her şey o kadar saçma geliyordu ki yaşananlar, annemin ölümü kardeşlerimin ölümü ve barlas ile akıl hastanesine gitmem. Orada yeni kardeşlerimin olması ve sonrasında olanlar. Ben hiçbir zaman iyileşemedim öyle görünse bile bunu atlatamadım.
Geçmişimde takılı kalıp durdum.
Şimdi ise herkese tek tek veda ediyorum. En çokta kendi benliğime bir daha geri gelmeyecek olan Arınça veda ediyorum."