YOLUN SONUNDA

37-

Arınç Araldan uzaklaşmış Barlas olduğunu düşündüğü o çocuğun arkasından koşmaya başlamıştı bile.

Aral arkasından öylece bakakalmıstı.
Onu durdurmalı mıydı ?
ya da öylece bırakıp gitmeli miydi...Buna bir türlü karar veremiyordu ne için peşinden gelmişti ki son aylarını bu kız için mi harcayacaktı. Kendi kabul etmesede bu kızda bir şeyler vardı
birkaç günlüğünede olsa yalnızlığını unutmuştu . Evet çok sert davranıyordu ama nedeni sadece çözemediği bu kıza bağlanmak istememesiydi çünkü biliyordu eğer onunla konuşursa gözlerinin içinde bir şeyler kopacaktı hissetmediği duyguları keşfedecekti ama o bunu istemiyordu kimsesiz bir şekilde ölüme kucak açmalıydı birkaç ayı kalmıştı bunun için. Artık eskisi kadar korkmuyordu, kabullenmişti bu durumu zihninde susturamadigi sesleri bastıramiyordu fakat herbir soruya verecek yanıtı vardı artık.
Herkes birgün ölümü tadacaktı bazılarımız erken bazılarımız geç. Herbirimizin ölümü farklı olacaktı hissedecegimiz acılarda bunun icin isyan edemezdi çünkü isteklerimiz ile gerçekleşen elimizde olan bir şey değildi. Bunları aylarca o hastanede o igrenc oda da kaldığında kavramisti kendini bu şekilde hazırlamisti bu duruma...

Şimdi ne yapması gerekiyorsa onu yapacaktı ölmeden önce bu kıza yardım edecekti onu dışlayan bu insanlardan kurtaracaktı.

Bir süre bekledi Arınçın gerçeği görmesini istedi karışmamaya karar verdi. Bu kız artık büyümeliydi bir şeylerle mücadele etmeyi öğrenmeliydi zihnini susturmayı basarabilmeliydi bunun tek yolu her şeyi tecrübe etmesiydi. Şimdiye kadar Barlas her konuda yardım edip âdeta bir bakıcı misali bakıyordu ona.
Ama artık öyle olmayacaktı...

Arınç, hizli bir şekilde koşmuştu fakat istediği olmamıştı yetişememişti olduğu yere çöküverdi bir anda.
Ağlamaya başladı,hıçkıra hıçkıra ağlıyordu simdi, canı yanıyordu ilk defa böyle bir hisle tanışıyordu nasıl yıllarini geçirdiği birinden uzak durabilirdi onu görmeden nasıl günler geçecekti büyük bir boşluk vardı içinde tarif edemiyordu ne olduğunu kendi de bilmiyordu ama içi içine sığmıyordu,mutluluktan değildi aksine duyduğu üzüntüden dolayıydı bu his. Düşünceleri hisleri aklı kalbi her sey karmakarışıktı
Boşluğa düşmüştü âdeta boğazı düğümlenmiş alnından terler yanaklarina doğru akıyor gözyaşlarıyla karışıyordu ilk defa yalnizlıkla bu kadar yakindan tanışmıştı bir rüya olsun istiyordu yaşadığı bu şeyin gercek olmamasını diliyordu içten içe.

"Olamaz hayır...hayır olamaz Barlas o ....o beni birakmaz gelecek beni almaya gelecek tanrım gelecek degil mi Barlas beni yalniz birakmaz değil mi ?
Anne nerdesin cevap ver anne Barlas gelecek degil mi yalvaririm cevap ver gelecek mi anne ? "

kafasini kaldırmış gökyüzüne bakıyordu, vücudu titriyordu elinin kenariyla yüzünü sildikten sonra ayağa kalktı ve Arala doğru yürümeye başladı.
Öfkeliydi yalnız kalacağını biliyordu ve bu yüzden herkese öfkelenmeye başlamıştı.

"Gitmek istiyorum bayım beni geri götürün lütfe-"

"Kes sesini donemeyiz kafayi mı yedin sen beş kuruş paramız yok farkında mısın seni aptal"

"Gitmek istiyorum gitmek istiyorum yalvaririm gidelim bayım yalvarıyorum size"

"Arınç kes sesini geri döneceksin tamam ama önce kalacak bir yer bulmaliyiz ve para kazanmamiz gerekiyor anlıyor musun hey sana diyorum seni aptal kiz bana bak Arınç yüzüme bak anlıyor musun dediklerimi?"

"Gitmek istiyorum gitmek istiyorum-"

"Kes sesini artik kes yeter anlıyor musun dediklerimi ?"

"Gitmek istiyorum yalvarıyorum beni geri götürün buradan-"