Hazan Vakti ■ ASKERİ KURGU

Bölüm 36💎

12 BİN KELİME...

ASLINDA BÖLÜM DAHA UZUNDU -,- AMA BU GECEYE YETİŞMEDİ..
GÖZLERİM AĞIRMAYA BAŞLADI VE SİZİ DAHA FAZLA BEKLETMEK İSTEMEDİM.
DEVAMI 3/4 BİN KELİMEYLE YARIN AKŞAM PART 2 DİYE GELECEK..

SINIR SADECE BU BÖLÜM İÇİN 246 OY 500 YORUM. AMA TAMAMLANDIĞI GİBİ GELMEZ. BEN NE ZAMAN ATARSAM O ZAMAN ANCA..

HEPİNİZİ ÇOKK SEVİYORUM BEBEKLERİM❤❤

YANLIŞIM VARSA ÖZÜR DİLERİM🙏
KEYİFLİ OKUMALAR...💐❤😘

SINIR 246 OY 500 YORUM

SINIR 246 OY 500 YORUM

SINIR 246 OY 500 YORUM

                                        💎

Kendime olan kırgınlığım her daim ona olan hislerimin üstünden geliyordu.
Serdar yokken içimde bir türlü bitmeyen o savaşı sürekli yaralı ruhum kazanıyordu. Bir yanım onu deli gibi severken diğer yanımda elindeki balonları fırtınanın soluğuna kaptırmış ufak bir çocuk vardı.
Bu yaralarla ona gidemeyişime bir çocukluk bırakmıştım ben.
O her zaman baharda tomurcuklanan çiçeklerim kışın fırtınalı soğuğunu görmüştü çünkü. Ellerim titrerken, acıdan tüm bedenin yanarken, gözyaşlarımı saklaya saklaya bir sokak kenarında ağlamıştım çünkü...
Çoğu zaman böyleydi bu.
O yaralı ruhla savaşım bir türlü bitmiyordu.
Geçmişi silemiyor, yok saysam dahi aynaya her baktığımda bana kendini hatırlatıyordu. Gördüğüm her zorbalıkta geçmiş bir anının tutsağı olurken her gülüşümü içimde eziyordum. Hayatı bana zehir eden insanın kanından olmak nasıl bir duygu çok iyi biliyordum. En berbatı da buydu ya; hayatı zehir edip gitse dahi bir türlü geçmiyordu o yara. Beni mahkum ettiği bu hayata tıkanıp kalışım, fiziken kendime acıyışım artık ruhumu da yakıyordu.

Başıma gelenler her neyse; başta Osman olmak üzere birçok şeyin sorumlusu öz babamdı. Ondan kalan izler, ondan kalan hastalıklar, ondan kalan anılar, işkenceler.. Bedenimi bıraksa kâbusumu, kâbusumu bıraksa ruhumu talan ediyordu.
Bitmiyordu.
Bazen unutmak yetmiyordu insana. Başa çıkmak ve o acıyı kabullenmek de gerekiyordu. Fakat bunu çoğu zaman bir başıma yapamıyor, yapamadıkça da kendimden nefret ediyordum.
Benim kavgam kendimeydi.
Kendimden nefret ederken de her ne olursa olsun asla hoşlanmadığım sırtımı bir başkasının görmezden gelmesini asla anlayamazdım.
Bu, akıl almazdı.

Serdar' a olan adımlarım bu yüzden olabildiğince mesafeliydi ya. Gecenin bir vakti sancıyla uyanan bendim. Tıkanan ve sızlanan bendim. O da bu duruma girmek ve beni o şekilde görmek zorunda değildi.
Benimsin diyordu ya hani, şimdinin bir önemi yok; ama ben yıllar sonra başıma ne geleceğini bilmediğim o yola bir ilişkiyle çıkmak istemiyordum.
Onu çok seviyordum. Fakat karşımda bana acıyan bir adam istemiyordum ben.

Dün o şekilde çekip giden bir adamı istemiyordum. Benden ve hislerinden emin olsa gitmezdi. Gitse dahi arardı, mesaj atardı. Bir şey yapar ve ne şekilde olursa olsun bana ulaşırdı. Dışarıdan bakınca nasıl görünüyordu bilmiyorum, fakat bu yaşananlar dün akşam çok gurur kırıcıydı. Onun bir yabancı gibi beni izleyişinde kendimi berbat hissetmiştim. Halbuki en olur haliyle odaya gelip sarılsaydı, başkanın yanında yine benden uzak kalsaydı geçerdi her şey.

Bunu yapmayışı kalbimin ufak bir kısmını kırarken içimdeki sevgi zeminini de sararmıştı. Ne değişti de yeniden geldi ki? İkilemde kalmış duygulara ihtimal verecek yanımı yitireli çok olmuştu. Oturup düşünülecek bir ihtimal olmak istemiyordum; fakat bir şey daha vardı ki o da Serdar' a karşı hissettiğim duyguların benim ondan uzaklaşmama engel oluşuydu.
Ne olursa olsun onu dinlemek istiyordum. Onu her daim dinleyerek anlamak istiyordum. Bana olan hislerini, olaylara olan bakış açısını onun aksine merak ediyordum. Ona ait her ne varsa, kalbindeki ve zihnindekileri dinlemek isteyen yanımın gözleri doluyordu; çünkü aksini kabullenemiyordu içim.