My story is yours

Proloog

'Wie ben je?' Schreeuw ik zo luid als ik kan, in de hoop dat iemand uit het nabijgelegen dorpje me hoort en de politie belt.

'Wie ben je?' Herhaal ik nog eens. Mijn stem klinkt gebroken, precies zoals ik me op dit moment voel. Ik had naar mijn moeder moeten luisteren en thuis moeten blijven... Wat zou ze blij zijn als ik haar vertel dat ze voor één keer eens gelijk had.

De donkere persoon voor me haalt uit en raakt met volle kracht mijn ribben. Ik laat me piepend op de natte grond vallen... De geur van het bos dringt mijn neusgaten binnen. Wie verzint het nu ook om om tien uur 's avonds een spel in het bos te organiseren?! Als kind kwam ik al niet graag in het bos. Voor sommige mensen geeft het een gevoel van rust maar ik krijg enkel schrik van de ritselende bladeren door het ruisen van de wind. Het heeft echt iets beangstigend.

'Heb tenminste het lef om je gezicht te tonen,' hakkel ik terwijl ik mijn ogen dichtknijp tegen de pijn op mijn borst.

Nu voel ik me eenzamer dan ik me ooit al gevoeld heb... Zelfs die ene keer toen niemand op mijn zesde verjaardagsfeestje opdaagde voelde ik me minder alleen. Mijn ouders waren er toen voor mij om me de beste verjaardag ooit te geven. Nu snak ik zo naar de overdreven bezorgde ondervragingen van mijn moeder. Of de korte maar krachtige omhelzingen met mijn vader, al weet ik dat dat er nooit meer van zal komen. Ik had nooit gedacht dat ik op deze leeftijd nog zo zou verlangen naar mijn ouders.

'Mama, papa, help m... !'

Een laatste klap in mijn gezicht zorgt ervoor dat alles nog zwarter wordt dan het al was.