My story is yours

Part 13

'Hoe was het bij Lily?' Ik wandel de keuken in en zie dat mijn moeder de kasten aan het opruimen is. Welk mens doet dat nou weer om elf uur in de avond?

'Hmm...' antwoord ik alleen maar omdat ik niet echt zin heb in een gesprek.

Mijn moeder stopt even met wat ze bezig is en kijkt me fronsend aan. 'Is er iets met je? Gaat het niet goed tussen jou en Ethan of...?' Ik schud vrijwel onmiddellijk mijn hoofd.

'Dat is het niet, ik ...' Ik stop even met praten. Urgh, ik móet het wel zeggen van die buis.

Ik schraap mijn keel. 'Het is school,' antwoord ik zo zacht dat ik me afvraag of mijn moeder me überhaupt verstaan heeft.

Mijn moeder doet teken dat ik in de zetel moet gaan zitten. Ow shit, dit wordt weer zo'n serieus gesprek dat maar op één manier kan eindigen: "ik die huilend naar boven ren."

Omdat ik niet echt een keuze heb strompel ik toch naar de zetel en ga ik er ongemakkelijk in-zitten. Mijn moeder gaat in de andere zetel zitten zodat we een fatsoenlijk gesprek kunnen voeren.

'Vertel,' begint ze bemoedigend. Ik bijt even op mijn lip.

My god, Elle, waar ben je mee bezig?

'Ik uhh... Er was dus een... Ik had...' Mijn moeders blik verzacht. Ze denkt vast dat ik gepest word of zo. Maar nee, de waarheid is het volgende. Ik heb vrienden en ben dus niet lonely, hoewel ik dat waarschijnlijk wel zal zijn als ik mijn jaar moet overdoen.

'Ik heb een buis voor wiskunde,' floep ik eruit. Eerlijk gezegd voel ik me echt opgelucht nu.
Maar dat verandert al snel want mijn moeders reactie is zoals altijd overdreven.

Ze kijkt me even ongelovig aan. 'Je hebt wat?' vraagt ze serieus. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kan geen wiskunde, dat weet jij toch ook?'

Mijn moeder schudt geïrriteerd haar hoofd. 'Je kan toch wel je best doen? Hoeveel had je?'

Ik staar even naar de televisie en hoop dat hij uit het niets aangaat om me uit de nood te helpen. Helaas gebeuren zo'n dingen enkel in films.

'Een drie,' fluister ik zacht. Mijn moeder knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Drie op tien is inderdaad niet goed.'

Ik bijt weer op mijn lip. 'Nee, drie op twintig,' mompel ik zacht. Mijn moeders ogen worden groot.

'Drie op twintig?' roept ze overdreven luid. 'Drie op twintig?' herhaalt ze nog eens ongelovig. 'Ja-ha, de eerste keer zei je het ook al juist,' mompel ik zacht.

Ik kijk mijn moeder niet aan. 'Je bent echt ongelooflijk, Elle. En niet op een positieve manier! Wanneer ga je nou eindelijk je verstand eens gebruiken!'

Ik bestudeer mijn vingernagels één voor één. Die zijn opeens veel interessanter dan mijn moeder. 'Kijk me aan als ik tegen je praat!' Roept mijn moeder kwaad.

Ik kijk op en zie dat mijn moeders hoofd vuurrood geworden is. Dat gebeurt nou eenmaal als ze zich ergens druk in maakt.

'Doe nou even rustig, mam,' mompel ik zacht. Mijn moeder schudt ongelovig haar hoofd waarbij haar bruine haar, dat in een slordig knotje zit, heen en weer zwiept.

'Ik doe niet rustig, jongedame! Jij beseft niet dat je je hele toekomst verpest! Ik wil een oudercontact met die wiskundeleerkracht van je. Gaat dat?'

Zonder te aarzelen schud ik mijn hoofd. 'Mam, ik haal het wel op! Loop nu niet te overdrijven!'

'Ik, overdrijven? Je zegt dat ík overdrijf?' Oh no, nu heb ik het letterlijk nóg erger gemaakt. Dit gesprek gaat echt de verkeerde kant op.

Ik wrijf eens vermoeid in mijn ogen. 'Ik ga slapen,' mompel ik terwijl ik al recht ga staan. Mijn moeder kijkt me niet meer aan. 'Slaapwel dan maar,' zeg ik vlug.

'Denk nog eens goed na over hoe je je toekomst ziet want zoals je nu bezig bent...' Mijn moeder maakt haar zin niet af maar zucht eens overdreven luid. Ik knik lichtjes en maak me dan uit de voeten.

Denken aan de toekomst? Waarom zou ik dat in godsnaam doen?

Een wijze dame zei ooit:

"Live today like there's no tomorrow"

Even ter verduidelijking: ik ben de wijze dame. Waarom zou ik heel mijn leven al uitstippelen als het morgen al gedaan zou kunnen zijn?

Terwijl ik mijn tanden aan het poetsen ben, licht het schermpje van mijn iPhone op. Er overvalt me een koude rilling maar ik negeer het gevoel en kijk wie me een berichtje stuurt.

Ik voel me opgelucht ademhalen wanneer Lily's naam verschijnt. Ze stuurt me dat ze het heel gezellig vond vandaag. Ik stuur snel een hartjesemoji en kruip dan in mijn bed.

~~~

PING

Ik wrijf vermoeid in mijn ogen en het duurt even voordat ik realiseer dat ik gewoon in mijn bed lig. Ik werp een blik op mijn gsm en gris hem van het nachkastje. Mijn ogen moeten even wennen aan het felle beeldschermpje. Drie uur 's nachts.... Welke onnozelaar valt me nou weer lastig om drie uur in de nacht?

Ik ontgrendel mijn gsm en open het berichtje.

"Wanneer ga je nou eindelijk stoppen met mijn voeten te spelen?!!!!!!
ELLE, DIT KAN MAAR OP ÉÉN MANIER AFLOPEN MAAR DAT HEB JE VOLLEDIG ZELF IN DE HAND! Kom morgen ALLEEN stipt om 16:07 uur naar het Verheigsparkje. Dan leg ik uit wat ik van je verwacht. Waag het niet niet te komen want ik heb al talloze ideetjes wat ik met je vrienden kan doen. Laten we zeggen dat zij er niet blij mee gaan zijn. Aanranding. Zegt dat woord je iets?

Ik vermoed dat ik wel duidelijk geweest ben."

Mijn hart bonst in mijn keel en er ontstaan tranen in mijn ogen. What the hell? Ik begin onrustig te ademen en de tranen rollen over mijn wangen. 'Stop, stop alsjeblieft!' Uiteindelijk val ik in slaap terwijl de tranen nog over mijn wangen vloeien.