My story is yours

Part 10

'Conditionnel prés...' Net wanneer ik daadwerkelijk aan het studeren ben, hoor ik het geluid van de deurbel weerklinken door het huis. Ik draai eens met mijn ogen en wend me terug tot het Franse handboek dat voor me op mijn rommelige bureau ligt. Er zijn twee dingen die ik niet snap aan frans. Ten eerste, waarom zijn er überhaupt mensen in onze wereld die Frans spreken? En twee: waarom moeten wij in hemelsnaam Frans leren als de Fransen geen nederlands krijgen? Het slaat toch helemaal nergens op...

'Conditionnel présent, wie verzint het toch?' Mompel ik luidop terwijl ik de twee woorden op een cursusblad noteer. Jawel, je hoort het goed! Ik, als slechtste studente van de hele school, ga nu een samenvatting maken voor Frans. Het is nooit eerder bij me opgekomen dat je zoiets ook doet voor een taalvak. Waarom zou je ook? Ik denk dat je alleen maar beter Frans kunt door het zelf te spreken. En denk je nou echt dat ik in staat ben één correcte Franse zin uit te spreken, zonder drie keer "euhm" te zeggen? 

Ik draai de bladzijde in het handboek om en bekijk de pagina met een wat-is-dit-nou-weer blik.

Ik zucht enkele keren en kan het niet opbrengen te beginnen studeren. Waarom heb ik letterlijk géén motivatie? 

'Elle! Kom je naar beneden? We gaan zo eten!' Hoor ik mijn moeder vanuit de gang roepen. Yeah, mijn moeder is op dit moment echt mijn redder in nood. Ik werp nog vlug een blik op het boek en neem mezelf voor straks te leren. Tijd genoeg... denk ik bij mezelf.

Ik gris mijn gsm van mijn bureau en check Instagram even.

"Josh Brauwns wilt je volgen," krijg ik als melding binnen. Ik blijf net voor de trap staan en bedenk me wie dat is. Ken ik hem zelfs? Ik klik op zijn profiel en en scrol even door wat foto's. Het is een jongen met warrig zwart haar en een bril. Ik haal mijn schouders op en klik op "accepteren". Ik zal hem wel ergens van kennen.

'Aha, daar ben je dan eindelijk!' Hoor ik mijn moeder overdreven opgewekt roepen. Ik voel direct dat er iets niet klopt. Mijn moeder en opgewekt zijn, is alles behalve de juiste combinatie. 'Wat voor drugs heb je genomen?' Vraag ik daarom grappend, maar aan mijn moeders blik te zien, heb ik mezelf voor schut gezet.

Dan pas zie ik twee geschokte blikken die me aanstaren. Oh shit, natuurlijk! Ik was helemaal vergeten dat die collega van mijn moeder met haar zoon, Mason, zou langskomen.

'Ho-oi,' zeg ik zo snel mogelijk op de meest vriendelijke manier. De vrouw kijkt me kort aan en wendt zich dan tot mijn moeder. 'Pubers hè,' grinnikt ze. Mijn moeder knikt alleen maar. 'Nee,' antwoord ik streng. 'Sorry?' Vraagt de vrouw. Ik schat haar ongeveer rond de vijfenveertig. Haar haar zit in een strak knotje en ze draagt een lange wijde, blauwe rok. In haar hand houdt ze haar gsm vast en in haar andere een klein handtasje.

Ik heb geen oog voor de vragende blik van Mason. Hij staat daar maar wat verlegen te staan, wat ervoor zorgt dat ik spontaan medelijden met hem krijg. Moest mijn moeder zo'n kreng zijn, zou ik al láng uit huis zijn.

'Nee,' herhaal ik nog eens. 'Ik heb in een wetenschappelijk artikel gelezen dat dat allemaal bullshit is.' De vrouw lijkt gechoqueerd door mijn taalgebruik. 'Jullie dénken dat jullie ons gedrag kunnen linken aan de puberteit. Maar wat blijkt nu?' Ik zwijg even om haar de kans te geven iets te antwoorden. De vrouw houdt haar lippen stijf op elkaar.

'Het kan helemaal niet gelinkt worden aan de puberteit,' antwoord ik daarom zelf maar. Ik werp kort een blik op mijn moeder die bijna in lachen uitbarst. Mason daarentegen kijkt ons onzeker aan.

'Eigenlijk hangt alles gewoon af van hoe je je zoon of dochter opvoedt,' ga ik verder. 'Om dan uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ouders ons maken tot wie we nu zijn.' De vrouw kan er totaal niet mee lachen, ze lijkt zelfs een beetje kwaad.