My story is yours

Part 6

'Goeiemorgen!' Lily maakt overdreven bewegingen met haar handen wanneer ik het schoolplein kom opgelopen. Ik veronderstel dat ze probeert te zwaaien. In mijn handen houd ik enkele bladeren vast met wat theorie er op. Ik zou het niet echt samenvattingen noemen want het zijn meer wat losse notities bij elkaar gebundeld.

'Je ziet eruit alsof je vier uur geslapen hebt,' zegt Lily om te lachen wanneer ik bij ons vriendengroepje aansluit terwijl we richting ons klaslokaal wandelen. Ik werp een kwade blik toe. 'Minder,' antwoord ik hoofdschuddend. 'Komt wel goed, Elle,' antwoordt Jordan om me gerust te stellen. Hij behoort tot mijn nauwe vriendenkring. Hij is zo'n 180 cm dus ik moet met m'n 1m 60 altijd fors omhoogkijken wanneer we een gesprek voeren. Zijn lichtblonde haar zit zoals altijd met gel in model gebracht. Omdat Jordan een jaar is blijven zitten, zit hij nu bij ons in het jaar. Vrijwel onmiddellijk merkten we allebei dat het goed klikte tussen ons dus daarom behoort hij tot mijn beste vrienden.

Ik hijg wanneer we eindelijk alle trappen op zijn geraakt. 'Waarom zitten we ook altijd op de bovenste verdieping?!' klaag ik. 'Misschien zodat de helft van ons sterft aan een hartaanval,' gokt Will lachend.

Will is echt mijn allerbeste vriend. Ik ken hem geloof ik al sinds de basisschool. Onze klasgenootjes plaagden ons altijd omdat ze dachten dat we verkering hadden. Maar zo zie ik Will absoluut niet. Ik vergelijk hem met een broer (die ik dus niet heb). Will is degene die altijd mopjes maakt. Hij houdt de sfeer er goed in. Maar we kunnen ook serieuze gesprekken voeren. Al is dat nog niet veel voorgevallen. Hij is trouwens nóg chaotischer dan ik. Ik wist trouwens ook niet dat dat mogelijk was.

Wanneer we eindelijk bij ons klaslokaal aankomen heb ik zin om een excuus te verzinnen om hier weg te geraken. Ik overloop snel de mogelijkheden. Ofwel doe ik alsof ik een migraine-aanval krijg, maar dat is een klassieker dus dat zou te hard opvallen. Of ik verstop me op dat in de meisjestoiletten tot half vier? Hmm.. Misschien ook niet een topidee. Dan zit er nog maar één ding op: uit het raam springen en hopen dat ik een arm breek of zo. Op dit moment heb ik er letterlijk alles voor over om die f**king test niet te maken.

'Aha, ik zie dat jullie er allemaal zijn!' Meneer Verstraeten komt aangewandeld met zijn typische versleten schoolkoffertje. Ik kijk eens rond en zie dan dat hij inderdaad gelijk heeft. Buiten Lily, Will en Jordan staat ook de rest van de klas voor de deur te wachten. Lily geeft me een stomp. 'Wat?' Vraag ik geïrriteerd omdat ik doodga van de stress. 'Ik vroeg of wij Ethan ook eens mogen ontmoeten. Want ik ben echt eens benieuwd hoe hij is!' Lily klinkt heel opgewonden. Ik knik enthousiast. 'Dat lijkt me echt gezellig!' geef ik lachend toe. Ik kan me het al helemaal voorstellen... Ik ben echt benieuwd wat ze van Ethan gaan vinden, maar ook omgekeerd...

De leerkracht opent eindelijk de deur en laat ons binnen. Ik ga op mijn vaste plaats zitten. Helaas is die helemaal vooraan. Hoe kan het ook anders!

Anthony, een klasgenoot, zet zich naast me neer. Ik bijt nerveus op mijn nagels. 'Stress?' vraagt Anthony grijnzend terwijl hij zijn pennenzak uit zijn schooltas pakt. Ik doe hetzelfde. 'Sorry, meneer de ik-ben-hoogbegaafd-dus-ik-hoef-niet-te-leren, maar sommige mensen hebben nu eenmaal niet een IQ van 130,'antwoord ik bot. 'Eigenlijk is het 140, maar ik vergeef je.' Ik schud kwaad mijn hoofd en mompel: 'whatever.' Op dit moment kan ik zijn rottige opmerkingen er echt niet bij hebben.

Wanneer ik de toets over mijn bank geschoven krijg begint mijn hart nog sneller te kloppen. Ik schrijf onmiddellijk mijn naam op. Beter dat die man even medelijden heeft met mij en me daarvoor al een punt gunt.

Dan lees ik de eerste vraag.
"Bepaal a en b." En een heleboel getallen. Mijn hart klopt in mijn keel. What the fuck? Heb ik zelfs het juiste gestudeerd? Ik blader even door de toets en kom dan al tot de conclusie dat dit een dikke buis wordt. Ik zucht eens diep en schrijf dan maar wat bullshit op. Ik denk dat meneer Verstraeten eens goed zal lachen wanneer hij mijn toets verbetert.

Hoewel ik zeker weet dat ik minstens de helft zou kunnen halen door bij Anthony af te kijken, weiger ik dat te doen. Daar zijn twee redenen voor.

Om te beginnen staat het woord "subtiel" niet echt in mijn beknopte woordenlijst. Ik snap ook niet hóe het komt maar elke leerkracht heeft het direct door wanneer ik aan het spieken ben. Zelfs onze leerkracht fysica betrapte me eens. En even ter verduidelijking: hij heeft één glazen oog!

Ten tweede wil ik al helemaal niet bij Anthony afkijken. Ik kan zijn triomfantelijke glimlach niet aanzien wanneer hij merkt dat ik zijn hulp nodig heb.

Oh en ik was bijna vergeten zeggen dat hij echt het handschrift heeft van een vijfjarige. Niet echt onbelangrijk als je het mij vraagt.

Wanneer de schoolbel door de klaslokalen weerklinkt, leg ik mijn pen neer en geef ik zo snel mogelijk mijn toets af. Het heeft toch geen zin om op een leeg blad te staren als je er letterlijk niets van bakt. Bovendien wil ik dat rotpapier niet meer voor mijn neus zien liggen. Ik vrees nu al voor mijn rapport. "Je moet beter plannen! Je bent echt verstandig, maar je moet er ook voor werken!" Hoor ik mijn vader al zeggen. Hij zal me een hele preek geven totdat ik begin te huilen en hij doorheeft dat hij misschien iets te grof tegen me was. Mijn moeder zou me gewoon teleurgesteld aankijken, maar niets zeggen. Zo gaat het altijd. Ik kijk er nu al tegenop om het mijn ouders te moeten vertellen.