My story is yours

Part 43

Terwijl ik een lichtroze hoodie over mijn hoofd trek, wordt er op mijn slaapkamerdeur geklopt. Er is maar één persoon die op dit moment mijn kamer zou willen betreden. 'Binnen,' mompel ik zacht.

De deur wordt rustig geopend en zoals verwacht staat mijn moeder in de deuropening. 'Ga je ergens naartoe?' Vraagt ze verbaasd wanneer ik mijn sneakers aantrek. Ik knik. 'Lily en ik gaan naar een of ander kampvuur in de buurt.'

Mama kijkt me fronsend aan. 'Zou je daar wel heen gaan? Gisterenavond was je ook al niet thuis.'

Ik werp mijn moeder een kwade blik toe. 'Het is mijn leven, mam,' antwoord ik kortaf.

Mama lijkt even te slikken maar knikt dan toch lichtjes. 'Maar je bent wel mijn dochter.'

Ik haal onbegrijpend mijn schouders op waardoor mijn moeder zucht. 'Het is al goed. Je mag gaan maar laat me iets weten wanneer je naar huis komt.'

Ik glimlach flauwtjes. 'Dankjewel.'

'Het spijt me van vanochtend,' zegt ze dan op gedempte toon. 'Je moet natuurlijk gewoon doen waar je je goed bij voelt en ik wou gewoon dat ik je kon helpen.' Er rolt een traan over mijn moeders wang en zonder te aarzelen spring ik recht van bed en neem ik mama in omhelzing. 'Ik ben gewoon bang om mijn klein prinsesje te verliezen.' Mijn hart breekt en ik slik. 

'Het is niet jouw fout, mam.'

Mama kijkt me onzeker aan. 'Ik heb dat gevoel wel, lieverd.' Er ontstaat een flauwe glimlach om mijn lippen. 'Dat is echt niet! Geloof me alsjeblieft.'

Mijn moeder knikt lichtjes en plant dan een zoen op mijn rechterwang. 'Doe je wel voorzichtig zo dadelijk?'

Ik knik hevig. 'Natuurlijk! Lily's ouders komen me ophalen en brengen me ook weer terug thuis,' verzeker ik haar.

Mama knikt goedkeurend. 'Fijn.'

'Hoe zit het nu eigenlijk met jou en die Riccardo?' Vraag ik dan nieuwsgierig. Mijn moeder haalt haar schouders op. 'We hebben nog wat gestuurd maar ik ben bang dat het niets kan worden tussen ons. Hij spreekt amper Nederlands!' Ik geef mama een bemoedigend schouderklopje.

'Dat zegt toch helemaal niets? Elkaar graag zien heeft helemaal niets te maken met taal.'

Mama laat me los en lijkt er even over na te denken. Net op dat moment weerklinkt het geluid van de deurbel doorheen het hele huis. 'Dat zal Lily zijn.'

Ik sta op en wandel op rustig drafje naar beneden.

'Heyy Lil!' Roep ik vrolijk wanneer ik de deur opentrek.

'Wauw, jij hebt er precies veel zin in!' Roept ze al even opgewekt als ik. Ik rol lachend met mijn ogen en roep mama nog gedag. Dan sluit ik de deur achter me.

'Brengt Dean ons weer?' Raad ik wanneer ik dezelfde blauwe sportwagen als gisteren op onze oprit zie staan. Lily knikt lichtjes. 'Mijn ouders hadden niet zoveel zin om me te brengen dus werd Dean zowat verplicht,' lacht ze terwijl we richting de auto slenteren.

Ik trek het autoportier open en plof op de achterbank neer. Deze keer weergalmt er geen brullende muziek door de autoboxen. Wanneer ook Lily het autoportier aan haar kant heeft dichtgetrokken, draait Dean zich om. 'Waar moeten jullie zijn?' Vraagt hij op verveelde toon.

Lily toont haar gsm waar kennelijk het adres getypt staat. Dean knijpt zijn ogen tot spleetjes en knikt dan. 'Dat weet ik wel zijn,' mompelt hij vervolgens. 'Klik jullie gordels vast en dan vertrekken we.' Ik klik vlug mijn gordel vast en zie hoe Lily mijn voorbeeld volgt. 'We kunnen nu wel vertrekken, Dean,' zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt.