My story is yours

Part 36

Mijn handen trillen wanneer ik de klink van de achterdeur zachtjes omlaag duw. Het metaal voelt koud en vochtig. Ik veeg snel mijn tranen af met bevende handen en sluit de deur achter me. Dan gooi ik mijn schooltas in het hoekje van de gang en strompel ik de keuken in. Normaal gezien heeft mijn moeder nog een of andere vergadering met haar collega's dus dat wilt zeggen dat ik alleen thuis ben.

Wanneer ik me draaierig voel worden, grijp ik het aanrecht vast en plof ik op de grond met mijn hoofd tussen mijn handen geklemd.

Het is gedaan. Het zal nooit nog iets worden met hem. Nooit meer.

'Elle?' Ik sta wankelend op en veeg mijn tranen weg, maar het is al te laat. Twee bruine ogen kijken me bezorgd aan. 'Mam,' mijn stem klinkt hees van het huilen en mijn lip trilt. 'Schatje toch!' Mijn moeder komt naar me toe en neemt me in haar armen. 'Wat is er toch aan de hand met je?' Ik schud mijn hoofd als wijze van antwoord. Ik heb geen zin om te babbelen op dit moment.

'De vergadering waar ik heen moest is uitgesteld tot morgen, moest je je dat afvragen,' mompelt mama terwijl ze zachtjes een hand door mijn haar haalt. Ik sluit mijn ogen en besef dat ik heimwee heb naar vroeger. Ik die als klein kind bij mijn moeder op schoot zat of in haar armen vloog na een ruzietje met een vriendin. Maar we moeten verder. Dat moet altijd. Het leven gaat gewoon door. De minuten op de klok duren nog precies even lang. De zon schijnt nog precies even fel en toch voelt niets meer normaal. Er is een leegte ontstaan in mij en die kan niet opgevuld worden.

'Het is Ethan hè,' fluistert mama in mijn oor. Ik slik. 'Zeg die naam nooit meer,' antwoord ik hees en ik laat mijn tranen de vrije loop. 'Lieverdje, de liefde is soms... ingewikkeld.'

Ik schud snikkend mijn hoofd. 'Ik ben niet verliefd op hem, mam. Het is helemaal gedaan. Over. The end! Finito!'

'Ik begrijp het al, lieverd,' antwoordt mijn moeder terwijl ze met haar duim over mijn wang streelt. 'Zullen we naar de frituur gaan?' Stelt mama dan voor terwijl ik me losmaak uit onze omhelzing. Ik knik lichtjes. Eten, dat is precies wat ik nodig heb! 'Ik had toch niet zo'n zin om te koken,' voegt ze vlug toe terwijl er een grijns op haar gezicht staat.

~~~

'Zeker dat je niet nog een frietje wilt?' Mijn moeder schept nog wat frieten op haar bord en werpt me een bezorgde blik toe. 'Ik heb gewoon niet zo'n honger,' mompel ik zachtjes. Mama krabt in haar nek en bekijkt me met spleetoogjes. Ik voel het al: ze schat in welke gekke ziekte ik heb.

'Heb je laatst nog moeten overgeven?'

'Nee,' antwoord ik vrijwel onmiddellijk maar dan herinner ik me de dag waarop Ethan plotseling voor de deur stond.

'Of misschien enkele dagen geleden,' verbeter ik mezelf schouderophalend.

'Misselijk gevoel?' Vraagt mijn moeder dan. Ik bijt op mijn lip. 'Soms,' antwoord ik kortaf. 'Ik moest toch een afspraak maken als ik op raadpleging zou willen,' merk ik droogjes op.

Mijn moeder rolt met haar ogen. 'Last van huilbuien?' Ik werp haar een waarschuwende blik toe. Ze moet hiervoor stoppen voordat er gewonden vallen. 'Ik weet al genoeg,' antwoordt ze grinnikend.

'Wat?' Vraag ik, geïrriteerd omdat ze me alweer niet serieus neemt.

'Je lijdt aan liefdesverdriet,' antwoordt ze knipogend. Ik sta kwaad op van mijn stoel en kijk mama met een woeste blik aan. 'Nietes!' Antwoord ik koppig.

'Welles!'

'Nietes!'

'Welles!'

'Urgh, ik geef al op,' antwoord ik schouderophalend. 'Maar uhm... Ik ken eigenlijk een goede remedie tegen liefdesverdriet,' voegt ze dan toe.

'Wat dan?'

'Ik kan het zelf ook wel een beetje gebruiken door dat hele gedoe met... je vader.' Het laatste woord komt er fluisterend uit. Ik knik begrijpend. 'Maar wat is het?' Dring ik aan.

'Wij, jij en ik dus, gaan morgen nog eens een dagje de stad in! Wat zeg je daarvan?' Ik kijk mama verbaasd aan. 'Ik heb toch school! Niet dat dat iets boeit maar uhm... Jij hebt je patiënten én die vergadering.'

Mama rolt met haar ogen. 'Ik meld jou wel ziek op school en ik regel zelf wel iets met mijn collega's. Dus, wat zeg je ervan?' Vraagt ze vervolgens met fonkelende ogen.

Er ontstaat een flauwe glimlach om mijn lippen. 'Deal.' Ik steek mijn hand uit zodat mijn moeder die kan schudden maar ze begrijpt niet echt wat ik van plan ben. Ze staart met een dommig gezicht naar mijn uitgestoken hand en kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan.

'Whatever,' mompel ik terwijl ik mijn hand snel weer weg trek. 'Ik ga slapen,' mompel ik dan terwijl ik vermoeid in mijn ogen wrijf. 'Ik zie je morgen wel weer, slaapwel!' Mama omhelst me nog kort en daarna trippel ik naar boven om te gaan slapen.

Ik neem nog snel een warme douche en maak me dan klaar om naar bed te gaan. Ook stuur ik nog snel een berichtje naar Lily om te laten weten wat er allemaal nog gebeurd is en dat ik morgen niet op school zal zijn.

Ik leg mijn gsm op mijn nachtkastje, klik het nachtlampje uit en sluit mijn ogen. Ik hoop maar dat ik me minder miserabel voel wanneer ik mijn ogen terug open.