My story is yours

Part 14

'Heb je zin om die taak van wiskunde samen met mij te maken?' Ik kijk afwezig op en zie Lily me met een vragende blik aankijken. We wandelen rustig richting de schoolpoort terwijl sommige kinderen ons aan de kant duwen om hun bus naar huis te halen. Op momenten als deze ben ik blij om de mogelijkheid te hebben om een ritje in zo'n overvolle bus te vermijden.

'Ik vroeg je of we die wiskundetaak samen gingen maken. Waar zit je toch me je gedachten?' Ik antwoord niet maar overweeg even om Lily te vertellen over het berichtje van vannacht. Ik bedenk me snel en mompel kort: 'Mijn moeder zal wel liever hebben dat ik direct naar huis ga.' Ik geeuw eens vermoeid. 'Oké, jij moet het weten,' antwoordt Lily lichtelijk geïrriteerd. 'Maar we kunnen wel face-timen?' Stel ik voor terwijl ik mijn vingernagels bestudeer. 'Prima.' Ik hoor geen enkel teken van opgewektheid in Lily's stem. Geweldig, ik voel nu al dat dit gesprek de verkeerde kant uitgaat.

Mijn handen beginnen te beven wanneer ik de klink van de schoolpoort naar beneden duw. Lily pakt hem vast en kijkt me met spleetoogjes aan. 'Elle, ga je me nou eindelijk vertellen wat er aan de hand is?' Ik wend mijn blik af. 'Er is niets,' lieg ik zachtjes. 'Och komaan, joh! Je trilt al de hele dag en je bent de hele tijd zo afwezig! Je voert niet eens een gesprek met mij!' Nu kijk ik Lily wel aan. 'Sorry,' mompel ik zacht. 'Sorry,' herhaal ik nog eens wanneer Lily niet antwoordt.

Lily haalt haar schouders op. 'Vertel me nou gewoon wat er is zodat ik je kan helpen,' antwoordt ze uiteindelijk.

'Sorry maar dat gaat niet.' Lily draait met haar ogen. 'Hoezo niet? Ik ben toch je beste vriendin?' Ik knik lichtjes maar antwoord niet. Lily schudt kwaad haar hoofd en maakt zich uit de voeten. 'Ik ben het echt beu dat ik altijd op de tweede plek kom te staan bij jou!' Snauwt ze nog voordat ze achter het hoekje verdwijnt.

Ik wrijf eens vermoeid in mijn ogen en gris mijn gsm uit mijn jaszak. Één nieuwe oproep. Ik slik eens en luister naar het ingesproken bericht van Ethan.

'Hey Beertje, ben je oké? Ik wacht hier bij je thuis op je dus kom snel, lieveling. Daarna kunnen we samen naar mijn huis zodat je mijn ouders ein-de-lijk kan ontmoeten! Dat wordt wel tijd, denk je niet?'

Oh nee... Dat ook nog. Ik tik vloekend het nummer van Ethan in en bedenk een smoes om te verklaren dat ik nog niet onmiddellijk thuis zal zijn.

'Hallow?' Ethans stem doet me glimlachen en even vergeet ik wat me zodadelijk te wachten staat. 'Heyy, het is inderdaad een goed moment om je ouders te ontmoeten. Maar uhm... eerst moet ik nog iets doen. Ik moet nog een taak voor school maken met een klasgenoot.' Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn.

'Met Will?' gokt Ethan. Ik trek een wenkbrauw op. Wat maakt dat nou weer uit? 'Nee hoor, met Anthony,' zeg ik snel. 'Dus ik ga eens ophangen want hij doet teken naar mij. Doei liefje!' Voordat Ethan iets kan antwoorden leg ik af. Ik voel me echt schuldig om tegen hem te liegen maar ik kan gewoon niet anders.

Ik steek mijn gsm terug in mijn kontzak en adem diep in en uit.

Komaan Elle, stel je niet aan. Wat kan dat mens je doen? Hij wilde per se afspreken in dat ene park, wat wil zeggen dat er meerdere mensen rondlopen. Het stikt er altijd van de mensen.

Ik probeer mezelf te kalmeren terwijl ik richting het park wandel. Tijdens het wandelen bedenk ik me plotseling iets. Wat nu als Mason gewoon de stalker is? Misschien voelde hij zich wel gekwetst en beschaamd toen hij me wilde kussen en ik zo kwaad reageerde! Maar aan de andere kant: is hij wel tot zoiets in staat? Iets zegt me dat hij het niet is. Hij durft zijn eigen moeder nog niet eens tegen te spreken, hoezo zou hij me dan durven bedreigen?

Komaan Elle, denk nou na. Wie zou me iets willen aandoen? Tatyana? Nope, die trut van de lagere school is geloof ik verhuisd naar de Verenigde Staten. Oh, misschien is het wel een van haar vriendinnen! Aysha of Emma... Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. Nee, zij kunnen het ook niet zijn. Ze hebben mijn nummer niet...