My story is yours

Part 17

'Lily!' Ik spring bijna uit het ziekenhuisbed van opgewektheid omdat ik Lily in de deuropening zie staan. In haar handen heeft ze een reusachtige, roze knuffelbeer. 'Elle!' Lily komt naar me toegelopen en stort zich in mijn armen.

'Ik.. Ik was zo ontzettend... bang dat ik je kwijt was,' stamelt ze. Er ontstaat een grijns op mijn gezicht. 'Ik laat je echt niet alleen, Lil.' Lily glimlacht en geeft me de enorme knuffelbeer aan. Hij is zo groot dat hij gewoon niet in het ziekenhuisbed past.

'Waar heb je die gevonden?' Vraag ik grinnikend en wijzend naar het reusachtige ding. 'Beneden in het shopje! Ik kan je verzekeren dat het de grootste was.' Ik begin te lachen. 'Dat weet ik wel zeker!' Ik neem de teddybeer aan en wil hem aan mijn voeten zetten maar er ontsnapt een kreun uit mijn mond van de pijn. 'Doe toch niet zo gek, dat doe ik wel!' Lily neemt de beer van me af en zet hem bij mijn voeten, aan het uiteinde van het bed. 'Zo goed?' Vraagt ze. Ik knik. 'Perfect.'

'Ga maar zitten hoor,' zeg ik wijzend naar de stoel langs me. 'Is die niet voor je moeder?'
Ik schud mijn hoofd. 'Zij is even naar huis om een pyjama voor me te halen,' leg ik uit.

'Dus, je moeder zei iets over geheugenverlies?' Vraagt Lily terwijl ze met een groen armbandje rond haar pols speelt. Ik merk aan haar houding dat ze zich hier niet op haar gemak voelt.

Ik antwoord niet en staar enkel voor me uit.

'Elle, het spijt me van gisteren,' begint Lily uiteindelijk. Ik kijk fronsend op. 'Lil, ik herinner me niets van het afgelopen jaar, dus ook niets van gisteren.' Lily knikt. 'Dat weet ik maar ik wil toch sorry zeggen.' Ik glimlach kort. 'Hadden we ruzie?' Raad ik. Lily bijt op haar lip en lijkt te twijfelen of ze me alles uit gaat leggen. 'Tja, zo kun je het wel noemen. Ik wilde graag een taak samen maken maar ik geloof dat je al andere plannen had. Weet je, ik wilde niet per se die taak maken... Ik wilde gewoon een gezellige tijd met mijn beste vriendin hebben. Buiten die filmavond, die ongeveer een weekje geleden plaatsvond, hebben we niet echt zo'n momenten gehad.' Ik slik en schraap mijn keel. 'Nee?' Lily schudt haar hoofd.

'Maar dat snap ik wel hoor, als je zo'n jongen als Ethan hebt die smoorverliefd op je is.'
Ik kijk haar fronsend aan. 'Ik weet eerlijk gezegd niet meer wie hij is,' geef ik dan toe. Lily kijkt me geschrokken aan. 'Meen je dat echt?' Ik knik voorzichtig. 'Ik ben alle herinneringen van afgelopen jaar kwijt dus...'

Lily knikt begrijpend. 'Maar dat komt nog terug, toch?' Ik knik. 'Normaal gezien wel. Volgens de dokter moesten we het gewoon even prikkelen of zoiets.' Lily lijkt te begrijpen wat ik bedoel want ze heeft zoiets blijkbaar al eens in een film gezien. 'Zal ik eens zien of ik nog leuke foto's van ons heb?' Stelt Lily dan voor.

Ik slik. Ben ik hier wel klaar voor? Ben ik bereid om te aanvaarden dat ik niets meer weet van alle mooie momenten? Ik aarzel even maar knik dan toch. 'Goed idee,' mompel ik zacht. Lily glimlach en grist haar smartphone uit haar jaszak.

Ze scrolt even door haar foto's en laat me dan eentje zien. Op de foto zitten Lily en ik op een picknickdeken op een groen grasveld. Rondom staat allemaal lekkers en we zien er allebei stralend uit. We lachen breeduit en lijken echt veel plezier te hebben. Hoezeer ik me het moment ook zou willen herinneren, ik voel niks. Helemaal niks. 'Ik weet niet...' Voordat ik mijn zin kan afmaken voel ik Lily's hand op mijn schouder. 'Niet erg! Ik heb er nog genoeg!' Ik weet dat ze op de foto's doelt.

'Wat denk je van deze? Weet je hier nog iets van?' Lily houdt de smartphone vlak voor mijn neus. Het is zo dichtbij dat ik enkel een grijze vlek zie. Ik begin te lachen en houd de smartphone wat verder van mijn ogen. Op de selfie staan Lily, Will, een lange blonde jongen en ik. We staan op de speelplaats van onze school. Ik wijs naar de lange blondharige jongen. 'Is dat Ethan?' Vraag ik. Lily trekt een vies gezicht. 'Ieuw nee, Elle, dat is Jordan, een vriend van ons! Herken je hem niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Wacht, jawel! Zat die niet een jaar hoger?'

Lily knikt bevestigend. 'Hij is blijven zitten dus daarom zit hij dit jaar bij ons. We konden het echt goed met hem vinden dus daarom behoort hij tot onze vriendengroep. Hij zal het wel jammer vinden dat je hem niet meer kent.'
Ik slik. 'Ik vind het ook jammer,' mompel ik zachtjes.

'Wacht, ik heb nog wel wat foto's hoor!' Lily scrolt en begint op een bepaald moment te grinniken. 'Weet je dit nog?' Lily geeft me haar smartphone aan. Op de foto staan Lily en ik kletsnat in de regen. Ik snap niet waarom Lily en ik er allebei lachend op staan. 'Toen gingen we een TikTokdansje maken in de regen,' verklaart Lily terwijl ze niet kan stoppen met glimlachen. Maar wanneer ze mijn serieuze gezicht opmerkt stopt ze onmiddellijk.

'Je weet het niet meer hé?' Mompelt Lily. Ik schud verontschuldigend mijn hoofd. Ik kan wel huilen. Het doet niet enkel mij pijn maar ook Lily.

Ze omhelst me en belooft me dat het wel goedkomt. De laatste tijd is dat iets wat veel mensen tegen me zeggen.