My story is yours

Part 24

'Ik wist wel dat ik je zo niet naar school had moeten sturen,' mompelt mijn moeder terwijl ze een stevige draai aan het autostuur geeft. Ik klik vliegensvlug mijn gordel vast en bedenk dat dit wel eens mijn laatste minuten kunnen zijn. Waarom rijdt mijn moeder toch altijd zo gevaarlijk?

'Het komt niet door papa,' antwoord ik zachtjes terwijl ik door het raam naar buiten tuur. De meeste huizen liggen er nogal verlaten bij omdat de gewone mens moet werken op het midden van de dag. Vroeger vond ik het heerlijk wanneer mijn moeder me 's middags al kwam ophalen van school. Dat deed ze af en toe om een "meidennamiddagje" te houden. Volgens haar is dat hetgeen dat onze band versterkt heeft.
Hoewel ik niet denk dat dat helemaal klopt, vond ik het helemaal geweldig om dan van mijn vriendinnen afscheid te nemen met een grote grijns op mijn gezicht. "Je ziet er helemaal niet zo ziek uit," antwoordden die dan. "Oh jawel hoor," was mijn antwoord aangezien mama me aanraadde om tegen niemand de waarheid te zeggen. Het was ons geheimpje.

Uiteindelijk had mama het altijd te druk in de praktijk en beloofde ze me elke keer dat ik nog even moest wachten. Hier zit ik dan, acht jaar later, nog steeds te wachten op zo'n gezellige namiddag met mijn moeder. Een namiddag om onze zorgen te vergeten en eraan herinnerd te worden hoe belangrijk het is om af en toe te ontsnappen aan het harde leven. Heerlijk...

Wanneer mama niet antwoordt leg ik de hele situatie uit. 'Het komt echt gewoon door die voetbal,' probeer ik haar te overtuigen.

'Maar toch, je ziet er moe uit... Die hele situatie is niet goed voor je gezondheid,' is mijn moeders antwoord. Ik rol met mijn ogen. Ik had nog liever les gevolgd op school dan naar deze onnodige praatjes van mijn moeder te moeten luisteren.

'Bedankt om me op te komen halen,' zeg ik dan maar om de situatie een beetje te redden.
'Je hebt geluk dat mijn volgende raadpleging pas om 14 uur is. Anders had je gewoon ziek de lessen moeten volgen,' antwoordt ze.
Mijn moeder is huisarts. Dat klinkt misschien heel handig maar dat is het totaal niet. Wanneer ik thuis nog maar iets over mijn gezondheid durf te zeggen, antwoordt ze dat ze op dat moment niet aan het werk is.

"Als je onderzocht wilt worden moet je maar een afspraak maken aan de balie van mijn huisartsenpraktijk," antwoordt ze dan doodleuk. Ja, natuurlijk, alsof ik bereid ben om een afspraak te maken terwijl mijn moeder op dat moment gewoon recht voor me staat? Dat is niet de enige irritatie hoor... Er zijn er nog veel meer! Als ik bijvoorbeeld gewoon een beetje koorts heb, zou ik volgens haar wel een voedselvergiftiging kunnen hebben opgelopen. Bij hoofdpijn zou het wel eens een hersentumor kunnen zijn en als ik klaag over spierpijn, is de griep haar antwoord.

Maar mij even onderzoeken? Nee, dat doet ze niet hoor, dan moet ik eerst een afspraak gemaakt hebben. Dat zijn haar principes. Dat is toch te belachelijk voor woorden! Mij eerst bang maken en dan gewoon niets doen?!

'Zet je de radio even aan?' Vraagt mijn moeder plotseling. Zij vindt deze stilte blijkbaar maar niets.

'Maar ik heb barstende koppijn,' zeur ik terwijl ik mijn hoofd tussen mijn handen geklemd houd. Mijn moeder zwijgt even. 'Je weet wat ik ga zeggen,' mompelt ze dan.

'Als je onderzocht wilt worden moet je maar een afspraak maken,' imiteer ik haar met een hoog stemmetje. 'Inderdaad,' antwoordt mijn moeder grinnikend. 'Maar zo praat ik niet,' voegt ze er vlug aan toe. Ik rol met mijn ogen en slaak een overdreven zucht. Dit is blijkbaar de druppel voor mijn moeder.

'Elle, stop met zo irritant te doen of ik zet je hier gewoon aan de kant van de weg af! Dan zie je maar dat je thuis geraakt!'

Ik bijt op mijn lip en zwijg. Waarom moet mama toch altijd zo overdrijven?
'Pff... Ik was nog liever op school gebleven,' mompel ik zachtjes.

Mama heeft me blijkbaar niet verstaan want ze kijkt me vragend aan. 'Hmm?' Ik schud mijn hoofd als wijze van antwoord. Dan wend ik mijn blik af en kijk ik verveeld uit het raam.

Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat we eindelijk onze oprit -die bestaat uit talloze kleine, grijze kiezelsteentjes- oprijden.

Zonder iets te zeggen zwaai ik het autoportier open en sleur ik mijn rugzak achter me aan. Ik wacht ongeduldig voor de deur op mama omdat zij de sleutel heeft. Wanneer ik mijn gsm voel trillen in mijn jaszak, gris ik hem eruit. Ik frons wanneer Ethans naam op het scherm verschijnt. Shit, hij belt me. Zou ik opnemen?

Ik kijk achterom om te zien waar mama blijft en zie dat ze nog steeds in de auto zit. Zo te zien heeft ze weer even een mental breakdown want ik zie vanaf hier de tranen over haar wangen biggelen. Ik overweeg om haar te gaan troosten maar denk dan terug aan onze ruzie van vijf minuten geleden en bedenk me vlug. Ze komt er wel overheen. Het kost gewoon tijd.

Ondertussen is het trillen van mijn gsm nog steeds niet gestopt. Ethan is wel een volhouder, denk ik in mezelf. Maar had hij niet beloofd te wachten totdat ik klaar ben voor een relatie? Hij zou me toch alle tijd geven? Waarom belt hij me dan plotseling?

Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn verstand, dus ontgrendel ik mijn gsm en neem ik op. 'Hallo?' Vraag ik zachtjes. 'Hey, Ethan hier, ik uhm... ik moet je iets zeggen dat... uhm...' Ik frons mijn voorhoofd. Wat heeft hij?
'Je ging me niet meer bellen,' antwoord ik kortaf. Het blijft stil aan de lijn dus ik vermoed dat Ethan ontdaan in van mijn reactie. 'Nee, dat klopt maar ik... Die vriend van je... Hij belde me en hij... Hij zei... Nou ja zeggen, dat ook weer niet... Het was meer een drei...'

Ik stamp kwaad met mijn voet op de grond; een tik van vroeger die ik nooit heb afgeleerd.
'Maak je fucking zinnen nou eens af,' snauw ik.

'Ja, ja... Maar het is moeilijk voor me om... want ja, hij is wel je beste vriend en ik kan toch niet zomaar...'

Hoewel ik eigenlijk heel nieuwsgierig ben naar wat Ethan te zeggen heeft, kan mijn hoofd niet chaotisch gedoe niet aan.

'Ethan ik heb hoofdpijn,' onderbreek ik hem. 'Ik ga het telefoongesprek beëindigen,'

'Nee maar je moet naar me...' Zonder te aarzelen druk ik op het roodkleurige symbooltje op het beeldscherm van mijn gsm om het gesprek te beëindigen. 'Pff... Wat was dat allemaal,' mompel ik in mezelf. Ik kijk nog eens naar achteren en zie mijn moeder dan eindelijk de wagen uitstappen.

'Wat sta jij daar nog te doen?' Vraagt ze met fronsend voorhoofd. Ik wijs naar de voordeur. Mijn lippen vormen de woorden "op slot".