My story is yours

Part 42

Ik wip nerveus van mijn ene op mijn andere been. Komaan Elle, you've got this. Ik spreek mezelf nog wat moed in en gris mijn gsm van het nachtkastje langs mijn bed. Met trillende handen scrol ik door mijn contactenlijst en klik op de naam 'Will'. Ik haal diep adem en druk dan op het belicoontje.

'Heyy Will,' begroet ik hem zo opgewekt mogelijk wanneer hij opneemt. 

'Hey, is er iets?' Hoor ik hem aan de andere kant van de lijn mompelen. Zijn stem klinkt hees en zo te horen voelt hij zich niet al te goed. Ook wel logisch als je zoveel gedronken hebt de avond voordien.

'Zeg uhm... Eigenlijk wel.' Ik slik en wacht even totdat Will iets antwoordt, maar dat doet hij niet.

'Ik wil graag met je praten,' vervolg ik dan terwijl ik mijn nagels bestudeer die ik trouwens nog steeds niet gelakt heb. 

'Oh ja? Waarover dan?' 

Ik zucht eens en schraap mijn keel. 'Dat wil ik niet aan de telefoon zeggen, snap je? Ik zou liever afspreken of zo.' 

Er klinkt wat gemompel aan de andere kant van de lijn dus ik moet mijn oren spitsen om er ook maar iets van te kunnen verstaan.

'Waar en wanneer?' Hoor ik hem dan iets duidelijker herhalen.

'Kom maar zo snel mogelijk naar hier,' stel ik vlug voor. 

'Ja, ik ben er over tien minuutjes of zo! Tot zo!' Ik zeg hem nog gedag en beëindig het telefoongesprek dan. 

Dit ging niet precies zoals ik gehoopt had maar ik ben allang blij dat dit gedeelte achter de rug is.  Net wanneer ik van bed wil opstaan om me een beetje op te frissen, begint mijn gsm alweer te trillen. Ik kijk fronsend naar het op hol geslagen ding. Zou Will zich dan toch bedacht hebben? 

Er ontstaat een grote glimlach om mijn lippen wanneer ik Lily's naam op het schermpje zie verschijnen. Wel vreemd dat ze me belt aangezien ik haar letterlijk zo'n halfuur geleden nog in levende lijve gezien heb. 

'Ho-hoi!' Begroet ze me vrolijk. Ik begin hard te lachen. 'Geen last meer van je kater?' Grap ik.

'Kater? Nooit gehad, Elle.' Ik rol met mijn ogen.

'Maar zeg, ik heb heel erg leuk nieuws!' Ik sta op van bed en loop alvast naar de badkamer om wat water in mijn gezicht te gooien.

'Ja?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Lucas stuurde me vlak nadat je bij mij vertrokken was een berichtje en' - 'Hij stuurde je een berichtje?' Onderbreek ik haar. Ik probeer de ongelovigheid in mijn stem te verbergen.

'Ja,' bevestigt Lily alsof ik zonet iets heel dom heb gevraagd. 'En,' gaat ze verder, 'vanavond is er een soort kampvuur bij het bos en alle leuke mensen komen dus het belooft echt geweldig te worden!'

Lily ratelt aan één stuk door en ik vraag me af of ze ook maar één keer heeft ademgehaald gedurende haar hele uitleg.

'Jij wilt dus gaan,' raad ik. 

'Ja duh!' Antwoordt ze enthousiast. 'En jij komt met me mee,' voegt ze dan vlug toe.

'Ik kom met je mee?' Herhaal ik verrast. 

'Ja, toch?' Vraagt ze op smekende toon. Ik begin hard te lachen. 'Het is al goed, maar ik hoop niet dat er drank gaat zijn want dan mag ik weer de babysitter spelen.'

Ik hoor Lily grinniken. 'Nee, vanavond geen drank voor mij. Ik heb er even genoeg van denk ik.'

Ik rol met mijn ogen. Dat zegt ze nu, maar vanaf morgen, of misschien binnen zelfs over vijf minuten,  is ze haar beloftes en goede voornemens allang vergeten.  

Ik trippel naar beneden en werp een blik op de klok. 'Shit, Lil, Will kan hier elk moment aankomen,' mompel ik nerveus.

'Ach, komt wel goed! Ik duim voor je. Zal ik je vanavond weer komen ophalen?' Ik maak even een tijdsommetje in mijn hoofd. 'Ja, is goed! Tegen hoe laat kom je?'

'Negen uur of zo? Belangrijke mensen komen altijd te laat dus dat zullen we eens regelen.'

Ik rol lachend met mijn ogen. 'Ik zie je dan wel! Tot straks!' 

Mijn hart stopt heel even met kloppen wanneer ik de deurbel hoor. Met tegenzin strompel ik richting de deur en haal ik nog even diep adem voordat ik de voordeur opentrek.

'Hey Will!' Ik probeer zo opgewekt mogelijk te klinken wanneer ik de deur open en recht in Wills ogen kijk.

Hij glimlach flauwtjes. 'Goeiemorgen,' mompelt hij dan terwijl hij met zijn vingers kringtjes maakt ter hoogte van zijn slaap. 

'Kom binnen.' Ik trek de deur wat verder op zodat Will binnen kan. 

'Waarover wil je praten?' Vraagt hij me onmiddellijk wanneer ik de deur dichtsla. Ik slik en haal diep adem.

'Er is gisteren iets gebeurd,' begin ik dan voorzichtig. 

'Iets dat niet had mogen gebeuren en ik wil duidelijk makend dat...'

'Wat is er gebeurd?' Onderbreekt Will me. Hij kijkt me onderzoekend aan.

'Je hebt me gekust,' zeg ik snel. Will lijkt niet echt verrast te zijn en knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Het had niet mogen gebeuren, Will. Ik weet niet hoe jij je erbij voelde maar ik voelde me er helemaal niet goed bij! Je bent mijn beste vriend. Niet meer, niet minder.' Ik kan iets opgeluchter ademhalen nu ik heb kunnen zeggen wat er op mijn maag lag.

'Enkel je beste vriend,' herhaalt Will mijn woorden. Nu lijkt hij er wel een beetje van aangedaan. Zijn kaak verstrakt en hij kijkt me doordringend aan, alsof hij wilt achterhalen wat er op dit moment in mijn hoofd omgaat. 

Ik schraap mijn keel. 'Gaat het wel?' 

'Ja, prima. Gewoon een kater.' Ik knik alsof ik hem geloof maar in werkelijkheid ken ik hem lang genoeg om te weten wanneer hij liegt. 

'Wil je wat drinken?' Vraag ik dan terwijl ik alvast opsta om wat drinken voor ons te halen.

'Nee,' hoor ik dan achter me. Ik kijk verbaasd om. 'Nee?'

'Ik ga naar huis. Ik wil slapen,' antwoordt Will met hese stem. 'Zeker?'

'Ja, laat me maar gewoon doen, Elle!' Antwoordt Will bot terwijl hij opstaat en richting de deur wandelt.

'Kom je straks ook naar dat kampvuur?' Vraag ik dan terwijl ik hem op de voet volg. 

'Kampvuur?'

Ik leg Will het hele idee uit en kijk hem dan afwachtend aan.

'Ik zie wel hoe goed ik me voel straks.' Ik knik begrijpend en staar dan ongemakkelijk naar de grond.

'Dag Elle.' Voordat ik het goed en wel besef is Will alweer verdwenen uit mijn huis. Ik staar vol ongeloof naar de voordeur waardoor hij zonet vertrokken is.

Pfff... Dit ging alles behalve goed en ik begrijp niet wat ik fout heb gedaan. Ik had verwacht dat ik me beter zou voelen wanneer ik de waarheid verteld had maar integendeel; ik voel me nóg schuldiger.