My story is yours

Part 21

4 dagen later

'Psssst....' Ik doe alsof ik mijn klasgenoot, Anthony, niet hoor en schrijf de formule over van het schoolbord. 'Dit is dus de stelling van Pythagoras,' vertelt meneer Verstraeten.

'Psssst....' Herhaalt Anthony nog eens. Ik draai geïrriteerd mijn hoofd naar rechts. 'Wat?' Snauw ik. Anthony fronste zijn voorhoofd. 'Je moet niet zo onbeleefd doen hoor.' Ik haal mijn schouders op. 'Whatever.' Net wanneer ik me terug wil omdraaien, voel ik een por in mijn zij dus draai ik me met een ruk om. Anthony kijkt me grijnzend aan. 'Ik heb mijn boek niet bij, mag ik even meekijken?' Ik rol met mijn ogen. 'Serieus?' Er ontstaat een grijns op Anthony's gezicht en nu ik zou hem het liefst wurgen. Oké, misschien dat net niet. Maar ik zou wel graag hebben dat hij zich gewoon omdraait en ik niet meer naar zijn lelijke gezicht moet kijken.

Ik werp een blik op de klok en stel vast dat de les over vijf minuten gedaan is.
'Dus?' Dringt Anthony aan.

'Nope.'

'Nope?'

'Nope.'

'Waarom niet?' Vraagt Anthony ongelovig.

Ik haal mijn schouders op. 'De les duurt nog vijf minuten. Waarom vroeg je het niet eerder?'

'Dat dééd ik, alleen was jij te lui om even je hoofd een kwartslag te draaien.'

Ik steek mijn middelvinger naar hem op en staar terug naar bord. Niet dat ik echt oplet maar alles is beter dan naar de lelijke smoel van Anthony te kijken. Urgh, waarom zijn jongens soms toch zo fucking irritant?!

Ik zucht opgelucht wanneer de schoolbel aangeeft dat de schooldag gedaan is. 'Ein-de-lijk!' Roept Lily opgewekt in mijn oor wanneer we over de speelplaats wandelen. Hoewel het vandaag woensdag is en we dus maar een halve dag school hadden, zijn we echt verschrikkelijk moe. 'De dag duurde echt een eeuw,' moppert Jordan terwijl hij zijn oortjes in zijn oren doet. Ik weet niet wat die jongen de laatste tijd heeft maar blijkbaar voelt hij zich té goed om met ons te praten. Áls hij bij ons is, luistert hij continu muziek en zegt hij geen woord. Ik weet natuurlijk niet meer hoe hij zich voordien gedroeg maar volgens Lily echt het tegenovergestelde van nu. Hij was juist degene die geen moment zweeg.

'Ik zie jullie morgen wel,' zegt Jordan nog vlug voordat hij de speelplaats oversteekt om met zijn andere vrienden bij te praten. Ik zie hem de school verlaten zonder ons nog een blik waardig te gunnen.

Will werpt me een veelbetekenende blik toe. Hij vindt het gedrag van Jordan duidelijk ook maar niks. 'Dus,' begint Will, 'gaan we nog iets leuks doen vandaag?'

'Ja-ha!' Roept Lily luid terwijl ze in haar handen klapt. Ik haal mijn schouders op. 'Zeg maar wat je wilt doen.' Will lijkt even na te denken. 'Okay, ik heb wel een ideetje denk ik.' Lily en ik kijken hem nieuwsgierig aan. 'Vertel,' dringt Lily aan. Will grinnikt en wijst naar een weg die zich links van ons bevindt. 'We kunnen misschien iets gaan drinken in dat nieuwe cafeetje?' Stelt hij dan glimlachend voor. Lily en ik stemmen direct in. 'Top! Ik heb wel zin in een fris colaatje,' beken ik terwijl we richting het café wandelen.

~~~

'Heb je nog iets van Ethan gehoord?' Ik neem een grote slok cola om even na te kunnen denken over een antwoord op Lily's vraag.
'Nope, hij zei dat hij zou wachten totdat ik terug gevoelens begin te krijgen voor hem.'

'Wat romantisch...' mompelt Lily dromerig.
'Gestoord ja... Ik snap hem echt niet!
Hij moet gewoon even accepteren dat je niet verliefd bent op hem en klaar,' antwoordt Will duidelijk geagiteerd.

Ik verschrik van zijn reactie maar vind het wel aardig dat hij het voor me wilt opnemen.

'Zo simpel is het niet, Will. Dat snap je toch wel?' Antwoord ik eerlijk. Will haalt zijn schouders op en staat op om bij de toonbank nog een watertje te bestellen. 'Ik ben zo terug,' mompelt hij zachtjes.

'Wat heeft hij nu weer?' Fluister ik zacht. Lily haalt haar schouders op. 'Ik snap er ook niks van,' antwoordt ze simpelweg. We beginnen snel over een ander onderwerp als Will onze richting komt uitgewandeld.

'Inderdaad, dat topje stond haar zó goed!' Roept Lily overdreven luid. Ik rol met mijn ogen. Lily denkt haar acteerskills boven te kunnen halen maar jammer genoeg komt het niet heel geloofwaardig over.

'Waar hebben jullie het over?' Vraagt Will wanneer hij zich over mij neerzet. 'Hmm...' mompelt Lily die blijkbaar geen zin meer heeft om te acteren. Ik rol alweer met mijn ogen.

'Gewoon een of andere influencer, je kent haar niet,' beweer ik. Will kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan maar zegt niets.

De rest van de namiddag kletsen we nog wat bij en rond vijf uur belt mijn moeder om te laten weten dat ze me komt ophalen. Aan de telefoon klinkt ze redelijk hysterisch dus het duurt niet lang voordat ik van mijn vrienden afscheid heb genomen en op de stoep buiten het café aan het wachten ben. Bij het minste geluid dat ik hoor draai ik me om, klaar om iemand aan te vallen indien nodig. Niet dat ik echt sterk ben en mezelf zou kunnen verdedigen tegen een gevaarlijk persoon maar de gedachte alleen al doet veel. Misschien moet ik wel eens overwegen om zelfverdedigingslessen te volgen. Zou dat nuttig zijn?

'Dacht je nou echt dat we je alleen zouden laten wachten?' Ik verschrik wanneer ik Lily's stem achter me hoor. Ik draai me in een ruk om en zie Lily en Will in de deuropening van het café staan. Er ontstaat een grote glimlach op mijn gezicht. 'Jullie zijn echt de beste.'

'Weet ik toch,' is het antwoord van Will.

'Ik had het vooral over Lily, sukkel,' antwoord ik grinnikend. Will steekt zijn middelvinger naar me op waardoor ik mijn tong uitsteek.

'Kleuters,' grinnikt Lily die ondertussen vlak langs mij is gaan staan. Will volgt haar voorbeeld en komt aan mijn rechterkant staan. 'Wat zou er aan de hand zijn met mama?' Vraag ik mezelf luidop af. 'Waarschijnlijk was je kamer weer een zooi,' antwoordt Will gniffelend. Hij vindt zich kennelijk wel heel grappig vandaag. 'Nee, sukkel, daarvoor gaat ze Elle toch niet ophalen? Daar had ze toch ook gewoon een berichtje voor kunnen sturen?!'

Ik geef Lily gelijk. 'Er zou toch niks ergs gebeurd zijn hè?'

'Jij leeft nog dus nee,' mompelt Will zacht. Het is zo zacht dat ik me afvraag of ik het wel juist verstaan heb. Lily lijkt het niet gehoord te hebben want ze praat los door Will heen.

'Misschien overdrijft ze gewoon een beetje.' Net wanneer ik iets wil antwoorden, rijdt onze rode Mini de parking op. 'Zal ik vragen of mijn moeder jullie thuis wilt brengen?' Stel ik nog voor voordat ik de auto instap. Lily schudt hevig haar hoofd. 'Nee, natuurlijk niet. Laat me iets weten hè!'

Ik loop in sneltempo naar onze auto en neem plaats op de passagierstoel. Ik sluit het portier achter me dicht en kijk dan mijn moeder pas aan. Haar ogen zijn bloeddoorlopen door het huilen en de mascara die ze vanochtend heeft aangebracht is helemaal uitgelopen. 'Mam, wat is er?' Vraag ik ongerust. Mijn moeder streelt met haar hand door mijn blonde haren. Haar lippen vormen een vierletterwoord. Papa.