My story is yours

Part 49

2 jaar later

Ik aai neuriënd over het hoofdje van Felix. Als reactie begint de grijze kat te spinnen en kijkt ze me liefdevol aan. Ik begraaf mijn gezicht in haar vachtje en ben dankbaar voor de mooie momenten die ik al met haar heb meegemaakt.

Ik schrik op uit mijn gedachte wanneer iets tegen het raam tikt. Ik werp een blik op het enige raam in mijn kamer, maar er is niets te zien. Ik zal het me wel verbeeld hebben of zo. Ik plof terug op mijn bed neer en gris mijn gsm van het nachtkastje. Zoals elke zaterdagochtend heeft Lily me een berichtje gestuurd. Toen mam en ik nog maar net verhuisd waren, chatten we dagelijks. Maar het leven gaat door en mettertijd vergeet je het een keer. Dan opnieuw. Dan dagen aan een stuk. En uiteindelijk hebben we dus afgesproken om elke zaterdag een berichtje naar elkaar te sturen zodat we zeker contact blijven houden.

Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht wanneer ik het berichtje lees. Zoals altijd gaat het over Lucas -aangezien die twee nog steeds gelukkig zijn samen-, nieuwe vriendinnen en de Universiteit. Lily studeert handelswetenschappen. Omdat ik een jaar heb overgedaan kan ik de beslissing nog even uitstellen aangezien ik geen flauw idee heb van wat ik later wil gaan doen. Ik geniet van elke dag die komt en probeer niet te veel te denken aan de toekomst.

Het voelt als een stomp in mijn maag wanneer ze Will vermeldt in het berichtje. Blijkbaar hebben zijn ouders de reusachtige villa verkocht en gaan zij ook verhuizen.

Ik denk nog elke dag aan hem. Lily had wel gelijk op de dag van het afscheid. Mettertijd voel je de pijn minder, hij is er nog wel maar het wordt stilaan draaglijker. Dit komt deels doordat ik al verschillende sessies met een pyscholoog heb gehad. DIt heeft me enorm geholpen het verleden te accepteren en achter me te laten. Het is voorbij. Over. Ik kan er niets meer aan veranderen.

Mama is nog naar de politie geweest en heeft heel haar verhaal gedaan, maar zonder enig resultaat. Dat gsm'tje was blijkbaar geen "bruikbaar" bewijs, wat ik trouwens helemaal niet begrijp. De politie, "uw vriend", zeggen ze dan. Nee, misschien is het wel gewoon beter het allemaal wat te laten rusten. Ik denk dat Wills ouders op dit moment hard genoeg lijden door het verlies van hun (enige) zoon.

Van Ethan heb ik eigenlijk niet veel meer gehoord. Wel had ik een week nadat ik verhuisd was, op Instagram gezien dat hij samen was met een jonge, knappe blondine. Ik heb hem gewoon geblokkeerd -ik snap niet waarom ik daar niet eerder aan gedacht had- en heb sindsdien niets meer van hem gehoord noch gezien. En eigenlijk kan me dat helemaal niets schelen. Híj kan me helemaal niets meer schelen.

Ook mijn vader heeft niets meer van zich laten horen, wat me totaal niet verbaast. Ik denk niet dat ik hem ooit nog zal opzoeken. Ik weet wel dat mensen soms fouten maken, maar hij is een volwassen man en ik vermoed dat hij tevreden is met zijn "nieuwe" leven. Zonder mam en ik.

Ik schrik op uit mijn gedachte wanneer ik opnieuw getik tegen het venster hoor. Ik sta grommend op en strompel ernaar toe. Welk beest is er tegen mijn raam gevlo...

Mijn ogen worden groot wanneer ik hem zie staan. Hij heeft een roos tussen zijn lippen geklemd en raapt een kiezelsteentje van de grond om nog eens te gooien. Ik open snel het raam en roep zijn naam. 'Justin!'

Zijn blik kruist de mijne en hij kijkt me lief aan. 'Wat doe je daar?' Vraag ik dan.

Justin haalt zijn schouders op en haalt vervolgens heel even de roos uit zijn mond. 'Steentjes gooien tegen je raam,' antwoordt hij grijnzend. Als hij hier naast me stond zou ik hem een stomp geven maar dat gaat nu dus niet. Jammer...

'Dat zie ik ook wel. Maar heb je nog nooit gehoord van een deurbel?'

Justin kijkt me gek aan. 'Een deurbel? Inderdaad nog nooit van gehoord,' antwoordt hij dan grinnikend.

Ik rol met mijn ogen. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Omda-hat,' begint hij, 'we vandaag precies zes maanden samen zijn en dat kan ik echt niet zomaar voorbij laten gaan!' Hij schenkt me een knipoog.

Ik glimlach breeduit en doe dan teken naar de voordeur. 'Ik laat je binnen!' Ik zie hem snel de roos terug tussen zijn lippen plaatsen en knipogen. 

Vervolgens spurt ik de trap af waardoor ik een trede mis en struikelend de trapleuning vastgrijp, mijn redding om overeind te blijven. Dat ding heeft me al vaak een ziekenhuisbezoekje bespaart.

Wanneer ik veilig rechtsta, wandel ik in trager tempo de trap af. Justin zal zich wel afvragen waar ik blijf. Ik open de voordeur zachtjes en sta dan oog in oog met de aantrekkelijkste, liefste en schattigste persoon ooit. Correctie: mijn vriendje. Zijn blonde haar hangt wat warrig om zijn hoofd, maar hij heeft moeite gedaan het in model te brengen. En de kuiltjes die verschijnen wanneer hij glimlacht zijn te mooi voor woorden.

'Je ziet er mooi uit,' zeg ik hem grinnikend en wijzend naar zijn outfit. Hij glimlacht breeduit en haalt de roos weer uit zijn mond om defitg te kunnen praten. Daarna gaat hij op een knie zitten.

Ik slaak een gilletje. 'What the fuck, Jus! We zijn nog maar 17!' Justin kijkt me met een fronsende blik aan. Dan lijkt hij te begrijpen wat ik bedoel en begint hij hard te lachen.

'Dacht je dat ik je ten huwelijk ging vragen?' Raadt hij dan met fonkelende ogen. Ik staar blozend naar de grond. 'Nee?' Het komt er eerder als een vraag uit dus we weten allebei even goed dat dat precies is wat ik dacht.

'Jezus, Elle, daar heb ik toch nog genoeg tijd voor? Bovendien zou ik het dan romantischer aanpakken,' antwoordt hij dan grijnzend. Nóg romantischer?

'Maar goed, wat ik je dus wilde vragen,' gaat hij dan knipogend verder. 'Bij deze smeek ik u, Elle Stephens, om in te gaan op volgend verzoek. Wilt u met mij op date?' Vraagt hij met zware stem.

Justin kijkt me hoopvol aan waardoor hij even uit zijn rol valt. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Is dat zelfs een vraag waard? Natuurlijk wil ik met je mee!' Justins ogen fonkelen en hij reikt me de rode roos aan. Ik neem hem dankbaar aan. 'Gelukkig, anders had ik voor niets mijn nieuwe broek vuilgemaakt door op mijn knie te gaan zitten,' voegt hij dan fluisterend toe. Ik rol lachend met mijn ogen en geef hem een por in zijn zij.

'Mag ik u dan bij deze de hand vragen?' Vraagt hij vervolgens terwijl hij terug opstaat en zijn hand naar me toereikt. Ik doe de voordeur dicht en als wijze van antwoord leg ik mijn hand in de zijne en knijp ik er zachtjes in.

Wanneer we over de oprit strompelen, zegt hij plotseling: 'Fuck, ik ben nog iets vergeten!'
Ik kijk hem vragend aan. Dan ontstaat er een glimlach om zijn lippen. Hij laat mijn hand los en gaat vlak tegenover me staan. 'Liefste Elle, mag ik je kussen?' Ik rol lachend met mijn ogen maar knik dan. 'Jij mag dat.'

Hij leunt zich naar me toe en plant zijn lippen op de mijne terwijl ik mijn ogen sluit. Ik kus hem hevig terug en wens dat dit gelukzalig gevoel nooit meer stopt. De huizen rondom ons lijken te verdwijnen en het zijn enkel Justin en ik op dit moment. Wij. Dat woord klinkt ongelooflijk goed in mijn oren. 

'Ik hou van je, Elle,' fluister hij dan zachtjes in mijn oor. Er ontstaan nog meer vlinders in mijn buik en zonder te aarzelen, antwoord ik voor de eerste keer dat ik hem ken: 'Ik zie jou ook doodgraag.' Justin lijkt even verrast te zijn dat ik het eindelijk eens luidop heb uitgesproken, maar grijnst alsof hij een klein kindje is dat zonet de flosj heeft gevangen tijdens een ritje in de draaimolen. Zijn ogen fonkelen en ook ik kan niet stoppen met glimlachen. Dat is gewoon het effect dat hij op me heeft. 

Zo wandelen we hand in hand te straat uit, als een verliefd koppeltje met een prachtige toekomst voor zich. Mijn leven is dan misschien geen magisch sprookje geweest tot nu toe, vandaag kan ik je zeggen dat ik me voel als een prinses met een prachtig paleis. En de prins? Die loopt hier vlak langs mij.

~THE END~