My story is yours

Part 35

Bij elke stap die ik zet word ik misselijker. Ik voel braakneigingen opkomen maar negeer het gevoel. Dit is niet het moment om mezelf terug te trekken. Dit is niet het moment om als een of andere sukkel mezelf op te sluiten in mijn slaapkamer in de hoop dat de waarheid vanzelf boven water komt drijven. Dit is geen vrolijke musical waarin alles goed eindigt en iedereen gelukkig, hand in hand leeft. Nee, dit is het harde wereldje. Het boek met een goed begin maar teleurstellend einde waardoor je spijt hebt dat je hem hebt uitgelezen. Een dramatische film waarvan je je een veel mooier, ander einde had verwacht. Dit is míjn leven. Of ik het nu wil of niet, ik moet er het beste van maken.

Het geluid van een ronkende motor brengt me terug in werkelijkheid. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen en speur de straat af, op zoek naar iemand die een gevaar kan vormen.

Drie rondhangende jongeren met een blikje bier. Twee oude vrouwen op een bankje die druk in gesprek zijn. Een telefonerende, volwassen man die het handje van zijn jonge dochtertje vastheeft. Niets vreemd dus.

Ik zucht opgelucht en probeer me te oriënteren. Volgens mij is het het volgende straatje naar rechts en dan kom ik bij het café waar ik met Ethan heb afgesproken. Ethan. De persoon van wie ik ooit nog zoveel hield. Af en toe herinner ik me momenten van afgelopen jaar met hem. Hoe we eens film keken, wandelden in het park. Kon ik me maar herinneren hoe hij het heeft uitgemaakt. Als dat werkelijk is gebeurd natuurlijk. Al begrijp ik niet waarom Will tegen me zou liegen.

~~~

Wanneer ik het café vanaf buiten herken, bonst mijn hart in mijn keel. Mijn handen trillen wanneer ik mijn gsm uit mijn kontzak pak om Ethan te laten weten dat ik er ben.

Op het moment dat ik de deur open heb ik het gevoel dat iedereen in het cafeetje me aanstaart, wat natuurlijk niet het geval is. Het voelt gewoon zo. Wel zie ik hem naar me kijken. Hij zit ergens aan een tafeltje vanachter. Ethans ogen staan bedroefd en er zijn grote wallen te zien. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben met slapeloze nachten.

Ik strompel met tegenzin naar het tafeltje en ga aarzelend op de stoel tegenover Ethan zitten. We zwijgen allebei een tijdje. Well, this is extremely awkward.

'Hoi,' mompel ik dan maar. 'Hey.' Wauw, wiens idee was dit?

Ik krab even in mijn nek en bedenk me wat ik kan zeggen. Komaan, Elle, denk dan toch na! Normaal gezien ben je altijd zo'n spraakwaterval. Althans, dat zeggen de leerkrachten op school toch altijd met een dodelijke blik in hun ogen.

'Je bent hier veilig geraakt,' hoor ik Ethan op fluistertoon zeggen. Ja, duh. Anders stond ik hier toch niet! Ik knik lichtjes en tik nerveus met mijn voet tegen de grond.

De ongemakkelijke stilte wordt gelukkig onderbroken wanneer een ober ons een menukaart komt brengen. 'Ik neem zo jullie bestelling wel op,' vertelt de man nog voordat hij ons terug in deze vreemde situatie brengt.

Ik haal eens diep adem en beslis dan om gewoon uit te leggen waarom ik met hem wil praten. 'Ethan,' ik spreek zijn naam zacht uit. Hij kijkt onmiddellijk op en zijn zeeblauwe ogen vinden de mijne. 'Ik wil met je praten,' mompel ik dan. 'Ja, ik ook.'

De menukaart ligt voor onze neus op tafel maar geen van beide hebben we zin om erin te kijken. Ik ben hier echt niet heen gekomen om een of ander speciaal drankje te proeven. Hoewel me dat nu wel zou kunnen bekoren.

'Ik wil de waarheid,' zeg ik dan terwijl ik Ethan met spleetoogjes aankijk.

'Die krijg je van mij.'

Goed, hier gaan we dan. 'Heb je het met me uitgemaakt voordat ik... voor het ongeluk.'

Ethans ogen worden groot en hij kijkt me verbaasd aan. 'Waarom de fuck zou ik het met je hebben uitgemaakt? Elle, ik hield zielsveel van je! Nog steeds trouwens.'