My story is yours

Part 26

'Hier, houd dit pak bevroren erwtjes maar tegen je blauwe oog,' mompel ik terwijl ik Will een groene zak vol erwtjes aanreik.'Dankjewel,' antwoordt hij zachtjes, bijna fluisterend. Hij staat tegen het aanrecht geleund en tikt nerveus met zijn voet op de grond. Vanaf het moment dat Ethan uit mijn zicht verdwenen was, ben ik Will te hulp geschoten en heb ik hem naar binnen ondersteund. Zijn ene oog ziet blauw en je hoeft geen arts te zijn om te weten dat de zwelling alleen maar zal toenemen naarmate de dag vordert. Verder heeft hij wat schrammen op zijn gezicht en zijn knieën. Niets levensbedreigend dus.

'Moet ik mama bellen? Als je wilt, kan zij je wel verzorg' - 'Nee!' Onderbreekt Will me snel. 'Euhm nee, dat is niet nodig,' voegt hij dan zachtjes toe. 'Zal ik het EHBO-koffertje dan maar halen? We hebben waarschijnlijk ook nog wel wat pijnstillers in huis.' Dat is nou eenmaal zo wanneer je moeder arts is. Tegen elke mogelijke ziekte hebben we wel een of ander pilletje.

Will knikt goedkeurend en vraagt om even naar de badkamer te mogen gaan aangezien hij de schade wilt zien die Ethan hem heeft toegebracht. 'Op het einde van de gang naar links,' is mijn antwoord. 'Dat weet ik toch wel,' antwoordt Will knipogend.

~~~

'Het spijt me dat...' - 'Sssh...' antwoord ik terwijl ik met een natte doek de schrammen boven Wills oog schoonveeg. Ik hoef zijn excuses nu echt niet te horen. 'Auw,' kreunt hij zachtjes. Ik rol met mijn ogen. Waarom hebben mannen toch altijd zo'n lage pijngrens?

'Dat is echt niet waar!' Roept Will verontwaardigd uit. Oeps, dat zei ik dus hardop. Ik haal mijn schouders op en plak een pleister op de schram. 'Echt, sukkel dat hij is. Hij moet maar weten dat dit gevecht nog niet is afgelopen.' Ik weet dat Will op Ethan doelt maar ik antwoord niet. 'Jij bent ook in fout,' mompel ik uiteindelijk. Will schudt geïrriteerd zijn hoofd. 'Hij viel me eerst aan! Wat zou ik dan moeten doen hè? Hij zag zijn kans wel mooi om mij dan ook te slaan met een fucking steen.'

'Stop! Je weet even goed als ik dat Ethan het niet was!' Roep ik woest. Mijn ademhaling wordt onrustig en ik voel me weer misselijk worden. 'Sorry,' mompelt Will dan om de stilte te verbreken. 'Hij wilt gewoon tussen onze vriendschap komen!Ik wil niet dat je iets overkomt, dat zou ik mezelf altijd kwalijk nemen.' Mijn mond valt open van verbazing. Die woorden heb ik al eerder gehoord, alleen kwamen ze toen niet uit de mond van mijn beste vriend maar uit die  van mijn ex.

Ik antwoord niet maar kijk Will recht in zijn kastanjebruine ogen aan. 'Hé, het komt allemaal wel in orde hoor,' vertelt hij me. Ik voel Wills hand over mijn wang strelen. 'Het komt goed,' fluistert hij zachtjes terwijl hij een stapje dichterbij zet en me in zijn armen neemt. Ik houd mijn hoofd tegen zijn borstkas aangedrukt en snik zachtjes. Zo zachtjes dat enkel ik het hoor. Althans, dat dacht ik. 'Niet huilen, Elle,' zegt Will terwijl hij met zijn duim kringetjes maakt over mijn schouder. 'Waarom is mijn leven zo'n puinhoop?' Vraag ik mezelf luidop af terwijl er een traan over mijn wang loopt. 'We zullen die samen opruimen,' is Wills antwoord. Ik glimlach flauwtjes maar mijn ogen lachen niet mee en ik ben bang dat dat nooit meer zal gebeuren.

~~~

Hier sta ik dan. Oog in oog met de persoon van wie ik zielsveel zou moeten houden. De persoon die me zou moeten steunen bij mijn eerste lief en me zou moeten troosten bij de eerste break up. Hij zou me in zijn armen moeten nemen en moeten fluisteren dat hij me doodgraag ziet. Hij zou me zijn zegen moeten geven om te trouwen met iemand van wie ik zielsveel houd. Maar nee, mijn vader is niet zoals die van anderen.

'Dit was het dan,' mompelt papa, leunend tegen de deurpost met een reusachtige, zwarte koffer in zijn ene hand en zijn iPhone in de andere. 'Euhm... Is je moeder er niet?' Ik rol met mijn ogen. 'Nee, die is nog aan het werk in de praktijk,' lieg ik. De waarheid is dat mama hem niet onder ogen durfde komen. Ze is nog naar de supermarkt gereden om pizza's te kopen en ik heb beloofd haar iets te laten weten wanneer mijn vader weg is. Hoewel ik echt gedacht had dat mama hem terug voor zich wilde winnen, bewijst haar impulsieve actie het tegendeel. Mijn vader wijst naar de andere koffers die in de gang zijn opgesteld. 'Help je me even om ze in de auto te zetten?' Ik zucht eens overdreven luid maar help hem wel.
Zo'n kreng ben ik nou ook weer niet.

'Dit is de laatste geloof ik,' vertel ik mijn vader terwijl ik een grote, blauwkleurige rugzak in de kofferbak prop. Het past er nog net in.
'Dankjewel voor je hulp,' is zijn antwoord. Hij staat tegenover me met een neutrale blik in zijn ogen. Er is geen teken van verdriet noch irritatie te zien. Hij lijkt wel de kalmte zelf. Ik daarentegen wip nerveus van mijn ene op mijn andere been. 'Doe de groetjes aan Amy,' zegt papa terwijl zijn hand kort mijn schouder aanraakt. Ik knik lichtjes en staar naar de stoep. Niet te geloven dat dit waarschijnlijk de laatste keer is in mijn leven dat ik mijn vader zie.
'Als je... Als je zin hebt mag je me altijd opzoeken hoor. Al weet ik niet zeker of je moeder dat goed zal vinden.' Ik haal mijn schouders op. Ik zal ooit mijn eigen keuzes moeten maken.

'Waar ga je wonen?' Nu kijk ik mijn vader wel aan. 'Ik uhm... Ik heb een huis gehuurd in Zuid-Frankrijk.' Ik zet grote ogen op. 'Zuid-Frankrijk?' Papa knikt alsof dat heel normaal is. 'Misschien verhuis ik later wel, het is maar iets tijdelijks.' Ik bijt op mijn lip en zwijg.

'Ik zal dan maar eens gaan,' mompelt mijn vader. Net wanneer hij zich voorover buigt om me een zoen te geven, zet ik een stap achteruit. 'Doe maar niet.' Nu wellen er wel tranen op in zijn ogen maar hij knippert ze weg. 'Zoals jij wilt.' Ik rol met mijn ogen. Zoals ik wil? Het gaat altijd precies zoals papa zelf voor ogen heeft. Nooit luistert hij naar míjn wil.

'Hopelijk tot ooit weer,' zegt hij zachtjes terwijl hij in de wagen stapt en zijn gordel vastklikt.
Ik strompel naar de voordeur en zonder me nog om te draaien, sluit ik de deur achter me en ontsnapt er een vermoeide zucht uit mijn mond. Wat ik niet zie is dat mijn vader nog eens een blik werpt in zijn achteruitkijkspiegel om zijn dochter dan nergens te zien staan. Ze staat niet te zwaaien om afscheid te nemen en er rolt geen enkele traan over haar wang.

"Hij is weg" verstuur ik naar mijn moeder, wetend dat ze hier over enkele minuten staat.