My story is yours

Part 34

'Will, dit ben je niet. Dit ben je echt niet.' Mijn stem klinkt onvast en ik moet mezelf inhouden om niet in tranen uit te barsten.
Ik kijk Will recht in de ogen aan en smeek dat hij me loslaat.

'Laat me gaan, Will! Laat me gaan en je ziet me nooit me -'

Plotseling zie ik Will uithalen met zijn hand en slaat hij recht tegen mijn neus. Ik voel een pijnscheut opkomen en verlies mijn evenwicht door de harde maar vooral onverwachte klap.

Er rolt een traan over mijn wang maar ik neem niet te tijd om die weg te vegen. 'Waarom...?'

'Sta recht, anders praat ik niet tegen je,' snauwt Will. Ik ga rechtop zitten, met mijn hand nog steeds tegen mijn neus aangedrukt.

'Ga rechtstaan!' Herhaalt Will schreeuwend.

Wanneer ik wil ontsnappen, grijpt hij me weer vast.

'Je mag gaan maar ik heb één simpele voorwaarde.' Ik durf Will niet aan te kijken dus staar ik naar de betonnen grond.

'Oké,' mompel ik nauwelijks verstaanbaar.

'Ik wil niet dat je die fucking Ethan nog ziet. Door hem denk je nooit meer aan je vrienden! Je denkt nooit meer aan míj!'

Ik zet grote ogen op van verbazing. 'Dit ga je toch niet menen, dat slaat nergens op!' Roep ik luid. Will grinnikt. 'Oh geloof me, Elle, je zult wel moeten! Laten we zeggen dat je geen enkele keus hebt.' Mijn adem stokt in mijn keel en ik kan niet helder nadenken.

'Stop!'

'Elle, je weet toch dat ik al die tijd fucking verliefd op je ben geweest.'

Ik blijf zwijgen.

'Elle!' Snauwt hij omdat hij een antwoord wilt krijgen op zijn vraag. Ik haal diep adem. 'Ja, Lily heeft het wel eens verteld,' antwoord ik dan eerlijk.

Will schudt zijn hoofd. 'Niet te geloven, niet te geloven...' blijft hij maar herhalen.

'Denk je dat het ooit iets kan worden tussen ons?' Vraagt hij terwijl zijn vingernagels nog steeds in mijn vel snijden.

'Nee, ik ben niet verliefd op je, Will.'

Hij antwoordt niet en lijkt na te denken.

'Geloof me, als je straks wakker wordt, zal je wel anders over hem denken!'

Voordat ik besef wat er gebeurt word ik geraakt door een stomphoekig voorwerp.

Ik word hijgend wakker en veeg met mijn handpalm het zweet van mijn voorhoofd. Mijn ademhaling klinkt onrustig en ik moet moeite doen om hem onder controle te krijgen. Deze nachtmerrie was anders dan alle anderen. Hij voelde echter. Alsof ik het echt beleefd heb in mijn leven.

Het duurt even voordat ik besef wat dat betekent. Ik schud snel de gedachte van me af. Nee, dat kan niet. Will zou zoiets nooit doen.
Ik denk echt dat ik gek word. Straks beland ik nog in zo'n gekkenhuis voor mensen die stemmen in hun hoofd horen of zo.

Ik werp een blik op klok en zie dat het zes uur in de ochtend is. Na even twijfelen beslis ik dan toch om me alvast klaar te maken.

Ik neem op mijn gemakje een douche en was mijn haren. Nadat ik me heb aangekleed, laat ik me op mijn bed ploffen. 6:56. Of met andere woorden nog een halfuur voordat mama me komt wekken. Ik scrol wat op Instagram en TikTok totdat ik er genoeg van krijg. Normaal duurt dat uren maar vandaag ben ik het al beu na tien minuten. Die droom van vannacht blijft maar door mijn hoofd spoken.