My story is yours

Part 48

In onze samenleving bestaan er twee verschillende soorten mensen. Je hebt degene die hun angsten onder ogen komen en altijd op zoek gaan naar een oplossing voor hun probleem, maar je hebt ook mensen die wegvluchten van hun problemen en angsten. Hoewel ik dolgraag bij de eerste groep zou behoren, word ik vandaag weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat dat niet zo is. Wegvluchten is ook een oplossing. Misschien niet de perfecte maar in sommige gevallen is het wel de beste optie om het verleden achter je te laten. Dat is precies wat ik ga doen.

'Ik wens je dan maar het beste toe.' Dean, Lily's oudere broer, staat wat ongemakkelijk voor me terwijl hij naar zijn felrode sportschoenen staart. Ik glimlach flauwtjes. 'Jij ook, Dean.' Het is even stil en ik vraag me af wat ik in godsnaam moet zeggen tegen iemand die ik niet graag heb en helemaal niet zo goed ken.

'Dag dan maar!' Dean geeft me een kort schouderklopje en wuift dan eens om vervolgens een stapje achteruit te zeggen zodat zijn zusje, mijn beste vriendin, ook even afscheid van me kan nemen.

Lily zet een stapje dichterbij en nu pas zie ik dat haar ogen bloeddoorlopen zijn van slaaptekort en het huilen.
'Ik kan echt niet geloven dat je weggaat.' Haar stem trilt en ze kijkt me bedroefd aan. Ik sla mijn blik neer en bijt op mijn lip. 'Het is beter zo, Lil. Dat weet jij ook.'

Mijn beste vriendin trekt een pruillipje maar knikt dan lichtjes. 'Je hebt gelijk. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe ik de dagen ga doorkomen zonder jou.' Ik sluit mijn ogen even en zucht.

'Ik ook niet. Maar... je...' Ik stop met praten omdat ik het gevoel heb dat ik elk moment in huilen kan uitbarsten, in plaats daarvan werp ik een blik op onze auto die op de oprit geparkeerd staat. Mama staat een eindje verderop afscheid te nemen van Lily's ouders.

'Weet je wat het is?' Zeg ik dan uiteindelijk. 'Ik kan zo niet leven.' Er rolt een traan over mijn wang. 'Ik kan niet voorbij Wills huis fietsen en dan herinnerd worden aan het feit dat hij er niet meer is, wat misschien wel deels mijn fout is.' Lily geeft me kwaad een stomp. 'Het was niet jouw fout, Elle. Echt niet.' Ik haal mijn schouders op. Hoe vaak mensen het nog gaan zeggen, ik geloof het toch niet. Het is deels mijn fout en dat doet me ongelooflijk veel pijn. Ik vind het vreselijk dat ik hem nooit heb kunnen vragen waarom hij me heeft gestalkt, maar ik vermoed dat hij jaloers was op de relatie tussen mij en Ethan. Toen ik nog eens duidelijk gemaakt had dat Will en ik enkel vrienden zijn, moet hij woest zijn geweest zijn. Ik voel geen haat naar hem. Enkel diepe teleurstelling en pijn dat hij er niet meer is.

'Bovendien durf ik Ethan niet onder ogen te komen. Hij gaat dan misschien niet naar dezelfde school maar zelfs de gedachte alleen al dat ik hem op straat kan tegenkomen, maakt me kapot. Hij had dan wel gelijk over Will, maar geloof me maar als ik zeg dat Will eigenlijk ook gelijk had over Ethan. Hij is inderdaad niet te vertrouwen en heeft me zo ontzettend veel pijn gedaan.'

Lily slaat haar armen om me heen. 'Ik begrijp het wel. Het is gewoon moeilijk om te accepteren dat je weggaat, denk ik.' Ik glimlach flauwtjes. 'Ik weet het.'

'Beloof me gewoon dat je me nooit vergeet. Ik hoop dat je me zelfs nog herinnert wanneer je je allerlaatste adem uitblaast.'

'Lily, je blijft voor altijd mijn beste vriendin! Hoe zou ik je ooit kunnen vergeten?' De tranen stromen over mijn wangen en tegelijkertijd kijk ik mijn beste vriendin glimlachend aan. 'Ik beloof het je,' voeg ik dan nog toe.

Lily neemt me terug in haar armen en zo blijven we een tijdje staan. Er valt niets meer te zeggen. Soms zegt een stilte meer dan duizend woorden. 'Heb je nog afscheid genomen van Jordan?' Vraagt Lily dan zachtjes terwijl ze zich losmaakt ui onze omhelzing. Ik schud zuchtend mijn hoofd. 'Ik heb een berichtje gestuurd dat ik met hem wilde praten maar hij... hij wilt me niet meer zien.'

'Wat?'

'Ja, het zal wel iets met de.. met de dood van Will te maken hebben,' antwoord ik dan op gedempte toon. Lily trekt een pruillipje. 'Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is, Elle.'

Ik slik en opnieuw biggelen de tranen over mijn wangen. 'Ik ook niet, maar... ik vind het moeilijk om erover te praten.' Lily schenkt me een flauw glimlachje toe. 'Ik geloof niet dat het ooit gemakkelijk wordt,' voeg ik dan zachtjes toe.

'Ik weet het wel, Elle. Het wórdt stilaan, beetje bij beetje, gemakkelijker om het te accepteren. Je kunt er toch niets meer aan veranderen. Nu is het onze taak om ermee te leren leven.'

Ik zwijg even en neem Lily's woorden in me op. Vervolgens knik ik lichtjes. 'Waar gaan jullie nu precies wonen?' Vraagt ze dan om over een ander onderwerp te beginnen.

'We trekken in bij Riccardo, je weet wel: die Italiaanse, nieuwe vriend van mama.' Er gaat een steek door mijn maag door alleen al de gedachte dat ik straks in een totaal nieuwe omgeving ben zonder mijn allerbeste vriendin die me altijd weer weet te troosten of aan het lachen weet te brengen.

Lily kijkt me bedroefd aan. 'Het positieve eraan is dat ik je in het weekend nog wel kan opzoeken!' Probeert ze dan om de situatie wat op te vrolijken.

Mijn mondhoeken krullen omhoog. 'Dat zou geweldig zijn,' antwoord ik glimlachend. Lily knikt hevig. 'Ik weet het.'

Ik sla mijn armen weer om Lily heen en sluit mijn ogen even. 'Ik ga je missen, Lil,' fluister ik ik dan. 'Ik jou ook, Elletje.' Ik maak me fronsend los uit de omhelzing. 'Zo heb je me in al die jaren nog nooit genoemd,' antwoord ik lachend.

Lily haalt grinnikend haar schouders op. 'Voor alles een eerste keer.'

'Elle, het is tijd om te vertrekken!' Ik kijk geschrokken achter me en zie mijn moeder met haar autosleutels in haar rechterhand zwaaien. Ik sla mijn blik neer en bijt op mijn lip. Lily's hand raakt de mijne en ze knijpt er zachtjes in. 'Het komt goed. Ik beloof het je!' Voor de laatste keer vandaag reikt ze zich naar me toe en omhelzen we elkaar kort maar krachtig. Precies zoals we altijd doen als we afscheid nemen na een verjaardagspartijtje of zo. Nu is het een definitief afscheid. Niet "Ik zie je morgen wel weer op school!"

Ik werp een blik naar onze rode Mini en zie mama alvast instappen. 'Bedankt voor de geweldige momenten samen, Lil. We spreken snel af!' Lily knikt bevestigend en glimlacht flauwtjes. 'Ga maar.'

Ik glimlach dankbaar en draai me dan rustig om om vervolgens het autoportier te openen en op de passagiersstoel te ploffen. 'Ben je er klaar voor?' Hoor ik mijn moeder dan vragen terwijl ze de motor start. Er rolt een traan over mijn wang. 'Helemaal.'

Wanneer we de straat uitrijden zie ik Lily's familie hevig zwaaien. Ik blijf wuiven totdat ze veranderen in minieme, donkere stipjes.

Tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Het begin van een lege bladzijde waarop alles nog mogelijk is. De kans om nieuwe mensen te ontmoeten en mooie vriendschappen te sluiten. De kans op een gelukkiger leven dan ik op dit moment heb.