My story is yours

Part 22

Ik strompel de keuken in en vul mijn lievelingsmok met koffie. Dan giet ik er een flinke scheut melk bij en zet ik de mok aan mijn lippen. Net wanneer ik een slok neem, komt ook mijn moeder de keuken ingeslenterd. Ze ziet er uit alsof ze in haar slaap met een of ander wild beest gevochten heeft. Rond haar ogen zijn wallen te zien van hier tot in Tokyo. De helft van haar haren zit nog in een paardenstaart en de andere helft hangt los over haar schouder. Gisteren heeft mijn moeder blijkbaar ook niet de tijd genomen om haar make-up eraf te halen want die zit overal, behalve op de plaats waar het hoort.

Blijkbaar moet ik wel erg lang aan het staren zijn want mama werpt me een kwade blik toe.

'Waag het niet commentaar te geven,' mompelt ze.

'Ik zou niet durven,' antwoord ik eerlijk.

'Koffie?' Stel ik dan maar voor terwijl ik naar mijn eigen tas wijs. Ik heb toch al geen zin meer. Ik schuif de hartjesmok naar haar toe en glimlach voorzichtig.

Uit het niets begint mijn moeder weer te huilen en slaat ze haar armen om me heen. Ze drukt mijn hoofd naar zich toe dus ik kan op geen enkele mogelijke manier ontsnappen. Het zou me eerlijk gezegd niet verbazen als ik zometeen sterf door verstikking. Ik zie de krantenkoppen al voor me: "Tienerdochter gestikt door omhelzing met huilende moeder."

Ik was niet verbaasd toen mama me gisteren vertelde dat zij en mijn vader uit elkaar zullen gaan. Ik bedoel, zelfs een kind van drie kon zien dat de liefde er al lang niet meer vanaf spatte. Ik vraag me zelfs af of ze na mijn geboorte de liefde nog hebben bedreven.
Ieuw, Elle, stop daar. Dat is echt gewoon vuil, bah.

Ik maak me los uit de omhelzing met mijn moeder en trek de koelkast open. Eens zien, wat hebben we allemaal in huis? Het antwoord is: niets. Om de een of andere reden hebben we enkel nog groente en fruit. Urgh, dit is weer typisch een karaktertrekje van mama. Op een bepaald moment in de maand beseft ze dat ze is aangekomen en beslist ze plotseling om gezonder te eten. Gevolg? Er is niets lekker in huis voor haar ongezonde tienerdochter. 'Mam, we hebben niets lekkers in huis,' mompel ik terwijl ik moeder met een pruillipje aankijk. 'Zie ik eruit alsof ik zó naar de winkel ga?' Antwoordt ze terwijl ze naar haar gezicht wijst. Ze is tenminste wel op de hoogte van haar miserabele toestand. Ik rol met mijn ogen.

'Wat moet ik dan eten?' Roep ik geïrriteerd. Mijn moeder haalt haar schouders op. 'Dan zul je eens een stuk fruit moeten eten. Die bananen zien er trouwens heerlijk uit,' stelt ze voor terwijl ze naar een tros bananen wijst in het onderste schap.

Ik schud hevig mijn hoofd. 'Dan ken je me echt niet, ik sterf nog liever door de honger dan een gore banaan in mijn strot te rammen.' Mijn moeder rolt met haar ogen. 'Bananen moeten trouwens niet in de koelkast liggen,' merk ik droogjes op terwijl ik de keuken uitslenter.

Ik hoor mijn moeder eens overdreven luid zuchten. Waarschijnlijk komt ze nu pas tot het besef dat ze vanaf vanavond enkel met mij haar leven verder moet. Ik heb ook geen idee hoe ze dat gaat volhouden trouwens.

Mijn vader komt vanavond zijn laatste spullen nog ophalen en verdwijnt dan voorgoed uit ons leven. Ik heb, in tegenstelling tot mijn moeder, er nog geen enkele traan voor gelaten. Mijn vader is nooit iemand geweest waarbij ik terecht kon. Ik vind het heel jammer dat het ik hem binnenkort nooit meer zie maar het is voor iedereen beter. Wat heb je aan een vader die er nooit is? Die er nooit zal zijn om je naar het altaar te brengen wanneer je aan je geliefde  belooft altijd trouw te blijven aan elkaar? Wat heb je in godsnaam aan aan vader als die je niet komt bezoeken als je ziek bent? Die misschien één keer in zijn hele leven heeft gezegd: "ik zie je graag"? Inderdaad, daar heb je helemaal niets aan. Dan is het beter dat hij voorgoed verdwijnt uit onze levens. Anders blijf ik hoop hebben en in mijn ogen is hoop zelden goed. Je kan er alleen maar teleurgesteld van worden.

Ik slenter met lege maag de trap op en wanneer ik eindelijk voor mijn kledingkast sta, grijp ik vlug een jeansbroek en een zwarte hoodie uit de kast. Daarna haast ik me naar de badkamer om me klaar te maken. Ik voel nu al dat dit een rotdag wordt.