My story is yours

Part 5

"We're not meant to be, that's never gonna cha-hange.' Ik zing luidkeels mee met Dua Lipa's stem die uit mijn mini speaker weerklinkt terwijl ik mijn haren met shampoo was.
Ik weet niet of er nog mensen zijn die zo verslaafd zijn aan muziek dat ze er zelf naar  luisteren wanneer ze zich wassen. But that's me!

Wanneer heel mijn lichaam naar een mierzoet gebakje ruikt - mijn douchegel heeft de geur vanilla - stap ik uit de douche. Ik doe vlug een jogging aan en maak me verder klaar voor de dag.

Ik trippel naar beneden om te gaan ontbijten maar vlak voordat ik de deur van de keuken open wil doen, hoor ik mijn naam rollen uit mijn vaders mond. 'Hij is niet goed voor haar, dat zeg ik je.' Ik duw mijn oor tegen de deur aan om mijn vader beter te verstaan. Nu hoor ik mijn moeders stem. 'Hoe weet je dat zo zeker? Hij leek me een fatsoenlijke jongen.'
Het is stil en ik ben even bang dat ze doorhebben dat hun gesprek wordt afgeluisterd. Maar dan hoor ik mijn vader weer praten.

'Liefje, ik kan mensen goed inschatten. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat die gast niet te vertrouwen is.' Mijn moeder mompelt wat onverstaanbaar. 'Zag je niet hoe hij naar haar keek dan?' Ik frons. Wat bedoelt mijn vader daar nou weer mee? 'Ik zag twee jongen mensen die verliefd zijn,' antwoordt mijn moeder. Nu zou ik niets liever dan haar even een knuffel te geven. Waarom doet mijn vader toch altijd zo achterdochtig?

'Nee, Amy, ik zag een jongen die ..' Plotseling voel ik mijn smartphone trillen in mijn broekzak. Shit... Ik pak het ding vloekend uit mijn broekzak en kijk op het schermpje. Er belt weer een anoniem nummer. Ik aarzel even maar neem dan toch op terwijl ik de deur naar de keuken met een ruk open.
Ik zie mijn moeder even verstarren. Mijn vader neemt een hap van zijn boterham en kijkt mijn blik aan.

'Met wie spreek ik?' vraag ik terwijl ik het toestel tegen mijn oor gedrukt houd en mijn moeders reactie ook in de gaten houd wanneer ze merkt dat ik aan het bellen ben.
'Ha-lo-oh?' Vraag ik nog eens. Nu zie ik ook  mijn vader nieuwsgierig mijn kant uitkijken.

Ik leg vloekend af en steek mijn gsm terug in mijn broekzak. 'Wie was dat?' Vraagt mijn moeder nieuwsgierig. Zij is de eerste die de onaangename stilte verbreekt.

'Één of ander irritant persoon die ervan houdt mensen te bellen zonder iets te zeggen,' antwoord ik doodleuk. Mijn moeder fronst. 'Dat is vervelend.' Ik knik en pak een pot yoghurt uit de koelkast.

'Het spijt me, Elle. Ik had niet zo kwaad mogen reageren.' Ik ben verrast wanneer mijn vader dat zegt. Normaal gezien duurt een ruzie tussen ons wel een paar dagen. Ik aarzel even voordat ik antwoord. 'Het spijt me ook, misschien was het gewoon nog wat te vroeg,' geef ik eerlijk toe. Mijn moeder en vader werpen elkaar een blik toe. 'Inderdaad. Dat vinden wij ook,' zegt mijn moeder dan. Naar mijn mening kwam dat antwoord er veel te vlot uit. 'Denk je echt dat hij de ware is? Er zijn zóveel leuke jongens!' Mijn mond valt open. 'Sorry?' Vraag ik geschrokken.

'Je moeder bedoelt gewoon dat Ethan niet echt de ware lijkt voor jou,' verduidelijkt mijn vader. Ik schud kwaad mijn hoofd. 'Dat zal ik zelf wel bepalen!'
'Ja, natuurlijk! Maar wij zijn je ouders. Wij mogen toch ook onze mening geven?' Ik schud snuivend mijn hoofd. 'Ja, bedankt voor jullie duidelijke mening,' antwoord ik sarcastisch.

'Dave, zeg ook eens iets tegen je puberende dochter.' Mijn vader mompelt wat onverstaanbaar. 'Ze is ook jouw dochter, Dave!' Herhaalt mijn moeder nog eens.

'We willen gewoon dat je uitkijkt, oké? Meer niet.' Nu pas merk ik de bezorgdheid in mijn vaders stem op. 'Doe niets waar je nog niet klaar voor bent,' voegt mijn moeder zachtjes toe.

Ik knik. 'Zo naïef ben ik ook niet.' Mijn ouders knikken en beginnen dan over iets anders.
Ik luister maar half mee.

Plotseling voel ik mijn gsm weer trillen. Ik ontgrendel mijn gsm en mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik Ethans naam zie staan op het schermpje.

Ethan: "Goeiemorgen Beertje <3

Ik smelt vanbinnen. Terwijl ik antwoord krijg ik ook andere berichtjes binnen. Één van Lily om te vragen hoe het gisterenavond was én eentje van een anoniem nummer.

Ik open nieuwsgierig het berichtje.

"Niet met mn voeten spelen. Daar krijg je spijt van."

Ik frons. Waar slaat dat nu weer op? Die persoon heeft vast een typefout gemaakt bij het intikken van een gsm-nummer. Ik negeer het berichtje gewoon en ontbijt verder.

~~~

BIEPBIEP

Voor de zoveelste keer die dag begint mijn gsm te trillen. Ik werp een blik op het wiskundehandboek dat voor me op mijn bureau ligt. Ik heb hem zelf nog niet eens opgengeslagen. Maar hey, hij ligt er al dus dat is een goed begin!

Ik ontgrendel mijn gsm en zie dat Ethan me alweer een berichtje gestuurd heeft.

'you're my everything, Beertje! Please never leave me, 'cause I can't live without you, Baby'

Achter dat korte stukje tekst staan verschillende emoji's en ik word een beetje misselijk van alle felle kleuren. Óf ik begin me ziek te voelen door de stress voor morgen. Ik heb namelijk nog niets voor die test van wiskunde gedaan en het is al 17 uur. Kan alleen maar goed komen zou ik zo zeggen!

Ik aarzel even maar stuur dan toch een berichtje terug. Gewoon een hartje want ik heb geen zin in dat melig gedoe.

Nadat ik het korte berichtje verzonden heb, leg ik mijn iPhone aan de kant en open ik voor de eerste keer die dag mijn wiskundeboek. Het is de eerste keer dit weekend dat ik iets voor school ga doen! Even een kort applausje voor mezelf zou ik zo zeggen...

Eerlijk gezegd heb ik niet eens een idee waarover we het zoal gehad hebben. Maar chill! De paniek komt morgenochtend pas. Het eerste uur om precies te zijn! Want ja, natuurlijk beginnen we de maandagochtend met wiskunde. What's new?!

Algebraïsch rekenen. Vreemd, dat woord heb ik precies nog nooit gehoord. Maar we zijn er wel vier weken aan bezig geweest. Ik grinnik in mezelf en blader eens door mijn boek. Dan verzamel ik alle moed  bijeen om eindelijk te beginnen.

Net wanneer ik een pen vastheb, denk ik plotseling terug aan die ene TikTok die ik nog naar Lily wilde sturen. Dat moet natuurlijk eerst..

Ik pak snel mijn gsm en stuur de TikTok door. Na enkele minuten - of misschien wel een halfuur - scrollen, leg ik mijn gsm eindelijk aan de kant. Ik spreek mezelf wat bemoedigende woordjes in en begin dan eindelijk met leren.

Ik had gehoopt dat er ergens in mijn brein iets was opgeslagen van afgelopen lessen maar helaas is dat niet het geval. Ik begin ijverig te schrijven en vat eerst wat theorie samen. Maar wanneer ik merk dat ik op één uur tijd nog niet eens 1/4 van de leerstof heb samengevat, geef ik het op.

Dan maar oefeningen maken en hopen op een wonder. Net wanneer ik druk aan het schrijven ben, piept mijn gsm weer. Ik vloek binnensmonds en ben kwaad op mezelf dat ik dat ding niet gewoon heb uitgezet.

Zoals verwacht is het Ethan weer. Nu vraagt hij wat ik aan het doen ben en vertelt hij me dat hij zich verveelt. Deze keer maakt mijn hart geen sprongetje. Ik word echt chagrijnig van dat gepiep van mijn gsm - of omdat er klein hangertje opkomt- dus ik zet mijn gsm snel uit. Even voel ik me schuldig dat ik hem gewoon geskipt heb maar ik zet die gedachte van me af. Nu moet je even aan jezelf denken, Elle. Beter gezegd aan je toekomst! Niet dat ik later wiskunde wil gaan studeren, mocht je dat nog niet doorhebben.