My story is yours

Part 29

'Mmm... Kelly, je kan echt geweldig koken,' mompel ik wanneer mijn bord spaghetti leeg is. 'Ach, dat valt best mee,' antwoordt ze om het complimentje af te wimpelen.

'Dus, hoe gaat het nu met Amy?' Vraagt Kelly dan terwijl ze mijn glas vult met bruiswater. 'Niet zo heel goed,' vertel ik eerlijk. Kelly's blik verzacht en ze zet zich terug neer op haar stoel. 'Will had ons verteld dat je vader zomaar is vertrokken,' vertelt Chris, Wills vader. Ik werp Will een fronsende blik toe en zie hem zijn schouders ophalen. 'Nou, hij is niet zomaar vertrokken,' antwoord ik dan. 'Hij stelde aan mama voor de relatie op pauze te zetten en toen heeft mijn moeder er een definitief einde aan gemaakt.' Ik neem een slok water en hoor Kelly eens diep zuchten. 'Je ouders pasten nochtans zó goed bij elkaar.'

Ik zet mijn glas terug neer en staar naar het witte tafelblad. 'Blijkbaar toch niet,' mompel ik dan zachtjes. Will geeft me een troostend schouderklopje. 'Ach, dan is het beter zo,' antwoordt Chris terwijl hij opstaat om de tafel af te ruimen. 'Inderdaad,' beaamt Kelly terwijl ook zij recht gaat staan om haar man te helpen. 'Zeg maar tegen Amy dat we nog eens moeten afspreken,' zegt ze dan terwijl ze me een knipoog schenkt. 'Doe ik,' beloof ik haar, wetende dat ik het straks weet vergeten ben. Soms denk ik echt dat ik het geheugen van een steen heb.

~~~

'Ja mam, weet je nog wat het adres is?' Met mijn gsm tussen mijn oor en schouder geklemd, staar ik naar mijn saaie vingernagels en bedenk me dat ik ze echt nog eens moet lakken. Vroeger, toen ik een jaar of elf was, was dat een wekelijkse bezigheid. Ik vraag me af sinds wanneer ik ermee gestopt ben. Waarschijnlijk vanaf de dag dat ik ergens in een of ander tijdschrift had gelezen dat je nagels er geel van werden.

Terwijl mijn moeder me een hele preek geeft dat ik niet zo onbeschoft moet doen tegen haar en wat vertrouwen moet hebben, wandel ik wat heen en weer in de gang. Het is een gewoonte die ik echt haat! Waarom kan ik niet gewoon zoals elk normaal mens stilstaan terwijl ik een telefoongesprek voer?

Will denkt er blijkbaar ook zo over want terwijl ik als een of andere idioot door de gang, in zíjn huis, strompel, verschijnt zijn hoofd vanuit de deuropening en werpt hij me een vreemde blik toe.

'Ja ja, is al goed,' mompel ik in de speaker van mijn gsm hoewel ik geen idee heb waarover mijn moeder het nu heeft. 'Elle, je was niet aan het luist...'

'Ow shit, mam...' Onderbreek ik haar. 'Will roept me dus ik moet ervandoor,' lieg ik snel. Het is eerlijk gezegd het eerste wat in me opkomt en ik ben nog aardig trots op mezelf voor deze geloofwaardige leugen.

Ik zie Will met zijn ogen rollen, wat me een flauw glimlachje oplevert.

'Ja, dat zal wel,' is het antwoord van mijn moeder. 'Doei, tot zo!' Roep ik snel en dan beëindig ik het telefoongesprek. Pfff... Wat was me dit weer.

'Ben je ein-de-lijk klaar met bellen?' Vraagt Will dan. Net wanneer ik wil antwoorden mompelt hij: 'Met de nadruk op eindelijk.' Ik rol met mijn ogen en duw hem aan de kant om zijn kamer binnen te kunnen. Ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. 'Mijn moeder had weer even een mental breakdown,' verklaar ik simpelweg. Will sluit de deur achter zich en ploft zich neer op zijn tweepersoonsbed. Ik volg zijn voorbeeld en ga naast hem in kleermakerszit zitten. 'Is het zo erg?' Vraagt hij dan serieus.

Ik speel met een lok haar en knik dan rustig. 'Weet je wat het is? Ik heb hem nooit anders gekend.' Ik veronderstel dat Will begrijpt dat ik op mijn vader doel. 'Hij... Hij was er nooit voor me. Hij was enkel aan het werk en dat was dan ook het enige dat telde voor hem. Werk, werk, werk en nog eens werk.' Ik bijt op mijn lip en zie hoe Will me vol belangstelling aankijkt. 'Ik... Vroeger hoopte ik altijd dat het mettertijd zo veranderen. Ik hoopte gewoon dat hij zou inzien dat wij, mijn moeder en ik, zijn leven waren, snap je?' Ik kijk Will vragend aan en zie hem bevestigend knikken. 'Ik weet niet waarom maar... Ik heb het punt bereikt waarop ik er geen ene traan meer voor wil laten. Ik heb het losgelaten denk ik. Maar mama kan dat niet. Ik denk dat ze gewoon bang is om alleen te zijn. Ze heeft mij wel maar ja... Dat is toch anders.' Ik ratel aan één stuk door en kijk af en toe naar links om Will dan begrijpend te zien knikken.